'Het is niet zo erg als je nu denkt!'

Je weet dat je ze hebt, maar toch sta je er elke keer weer van te kijken. Ze verbazen je en je weet niet zo goed hoe je met ze moet omgaan. En je omgeving eigenlijk ook niet. Je emoties.

Ik ben nu vijf maanden zwanger, ongepland. In eerste instantie zelfs ongewenst. Ik kwam erachter dat ik zwanger was toen ik zeventien weken was. Ik en mijn partner hadden net besloten om ons leven niet verder samen te delen. Hij zei dat het niet meer werkte, omdat ik niet meer "gezellig" was, vooral als we samen waren. "Er is altijd wel iets," zei hij wanhopig.

Hij had gelijk ook, ik had altijd wel wat te klagen. Ik was snel geïrriteerd,  vooral omdat ik ook constant moe was. Dan ben je toch wat sneller van de kaart. En ik had het door ook, maar ik kon er niets aan doen. Ik irriteerde me dus eigenlijk ook aan mezelf. Al met al had ik dus een behoorlijk kort lontje. Toen begreep ik niet waar dat vandaan kwam.

Voor mijn gevoel had ik alle recht om te klagen. Voor mijn gevoel sloeg het allemaal echt ergens op. Voor zijn gevoel overdreef ik en stelde ik me alleen maar aan. Het vervelende was dat hij niet de enige was die er zo over dacht. Mijn familie ook. Ik woon nog thuis, bij mijn ouders en zusje van zestien. Nou, zij heeft ook behoorlijk wat emoties, als puber zijnde. Maar tegen mij kon ze niet op.

Je hebt altijd baas boven baas. Dat was ook precies de reden dat mijn moeder een zwangerschapstest voor me had gekocht. "Je kan niet langer je kop in het zand steken", was haar commentaar toen ze me het doosje in mijn handen duwde. En ze had gelijk. Ik was mezelf niet en ik had het zelf niet eens door. Ik had geen perfect leven, maar over het algemeen was ik toch behoorlijk gelukkig. Alleen maakte de test het er niet beter op. Die twee beroemde, of in mijn geval: beruchte, rode streepjes veroorzaakten alleen nog maar meer emoties.

Ik wist dat er een heftige tijd ging aankomen, maar ik heb het toch onderschat. Er hoefde maar iets te gebeuren of de tranen liepen alweer over m'n wangen. En er gebeurde heel wat in die eerste paar weken. De vele ernstige gesprekken die ik heb moeten voeren, de eerste echo's.. En dat allemaal terwijl je hormoonhuishouding al op z'n kop staat.

Er waren echt momenten dat ik bij mezelf dacht: 'dit trek ik niet'. Het stopte gewoon niet meer. Ik bleef huilen, mensen bleven kritiek hebben en het bleef moeilijk.

Gelukkig waren er dan de vele moeders die op internet voor mij uit de doeken deden waar het allemaal vandaan kwam. Dat het heel normaal is en dat het echt echt echt wel een keer overgaat. Dat de dingen die je nu overkomen misschien wel erg zijn, maar dat jij er in je emotionele toestand een compleet drama van maakt. En dat dat helemaal niet nodig is. En dat je daar dan maar aan moet denken.

Dus op die manier ga ik nu met mijn emoties om. Ik heet ze welkom, ik respecteer ze en ik relativeer ze. Hoe vaak ik nu tegen mezelf zeg: 'het is niet zo erg als je nu denkt', dat is niet normaal meer. Maar het helpt me om met mijn emoties om te gaan. En mijn omgeving merkt dat ook. Ze hebben weer een beetje mijn oude ik terug en dat doet toch heel wat met de sfeer!