Snap
  • Zwanger

Het is niet altijd rozengeur en maneschijn..

Het lijkt wel of je alleen maar mag genieten. Als je pijn hebt, last van kwalen, dat je het maar moet slikken.

Want zegt nou zelf, zwanger zijn is toch heel bijzonder? Een wonder? Ja dat is het ook zeker!! En ik geniet ook echt van het getrappel in mijn buik. Ik had alleen de zwangerschap toch echt anders voorgesteld.

Iemand zei tegen mij: "ach, je moet niet zo zeuren want je bent tenminste zwanger.". Bam. Dit heeft mij aan het denken gezet. Heb ik wel recht om af en toe éven te klagen, even toe te geven aan het feit dat ik mij gewoon kl*te voel? Of moet ik inderdaad altijd maar denken: Nee, niks zeggen, niet toegeven. Je hebt pijn en je ziet het even niet meer zitten maar hey, je bent tenminste zwanger! Blij zijn! Je happy smile opzetten en niet aan toe geven.

Maar hoe dan? Ik heb last van bekkeninstabiliteit en ischias en ik heb ontzettend veel last en pijn. Bekkenfysio kan niks voor mij doen, behalve mij even lekker masseren. De bekkenband irriteert mij mateloos als ik die langer om heb dan een uur en ik moet nóg meer rust pakken omdat ik veel last heb van harde buiken. En die harde buiken zijn op niet erg, maar wel wanneer ze pijn doen. En dat doen ze. Ik lig nu weer plat, te wachten op een telefoontje of ik blaasontsteking heb. Dit zou namelijk een oorzaak kunnen zijn van de harde pijnlijke buiken. En dan zijn dit alleen maar de fysieke ongemakken, gister zat ik er even helemaal doorheen.

Ik doe en kan nog maar weinig, waardoor ik mijn studie niet af kan maken. Is dit een grote ramp? Nee, de gezondheid van mijn kleine gaat voor. Maar je wereld wordt zó klein. Als je man door de week weg is voor zijn werk, je vriendinnen hebben het door de week druk met hun eigen leven, veel vriendinnen wonen ver weg en ze zelf op zoeken zit er dus niet in. Werken gaat al weken niet meer, dus mijn studie en stage is door de week alles wat ik heb. Ik hoop dat ik zaterdags nog even weg kan om te kijken bij mijn team zodat ik nog enige sociale contacten heb. Door de week heb ik hulp in huis als mijn man er niet is waar ik érg blij mee ben. Maar wat voelt het bezwaard allemaal. Iemand anders je huishouden zien doen of je container weg zien brengen. Ik vind het ontzettend lastig en moeilijk om alles los te laten en er geen controle over te hebben. En natuurlijk heb je geen controle over je zwangerschap, over je bevalling nog minder. Maar dit, dit gedeelte, vind ik lastig te accepteren.

Maar, natuurlijk ben ik ontzettend gelukkig en blij met de kleine in mijn buik. Met de baby gaat alles goed voor zover ze kunnen zien en ik ben daar elke dag, wat zeg ik, elk uur van de dag blij mee! Hoor te vaak dat een zwangerschap mis gaat of helemaal niet lukt zelfs. Mijn hart breekt wanneer ik zoiets hoor of lees. Een vriendin van mij heeft sinds kort medisch hulp om zwanger te raken en dat is tot op heden nog niet gelukt. En wat voel ik mij schuldig als ik mezelf hoor zeggen dat ik haast niks meer kan en daarvan baal. Want ik bén tenminste in verwachting, van een gezond kindje. Dus soms denk ik ook: wat zeur ik nou? Maar als je er even doorheen zit, zoals ik gister, dan vergeet je dat even. Maar als ik de kleine weer voel schoppen, mijn buik bekijk in de spiegel, weet ik weer waarvoor ik het doe. Maar makkelijk, dat is het zeker niet... Daarom laat ik het aan mijn omgeving zo weinig mogelijk zien, vertel ik ze niet hoe het écht gaat. Misschien toch maar gaan proberen, maar je wilt hen natuurlijk ook niet "lastig vallen"! Terwijl als het andersom zou zijn, ik het geen probleem zou vinden. Typisch iets voor vrouwen?;)

Nu is het wachten op de bloed- en urine uitslagen, hopelijk komen we erachter waardoor ik die pijnlijke harde buiken heb. Als er niks uitkomt zit er maar 1 ding op: volledig rusten... Ik hoop écht dat dat niet nodig is, maar nogmaals; alles voor de kleine in mijn buik! En tussendoor lekker blijven genieten van de groeiende buik en het getrappel in mijn buik :)

7 jaar geleden

Wat geweldig dat het gelukt is en je zwanger bent! En geloof mij, ook ik kan niet tegen die vrouwen die bij elkaar staan en één voor één hun klachten opnoemen. Sommige dingen horen er nu eenmaal bij en mij zal je ook echt niet horen als ik eens bandenpijn heb. Ook niet toen ik in het ziekenhuis had gelegen ervoor, ik was opgelucht dat het maar bandenpijn was en ik niet al ontsluiting had. Zoals ik al geschreven heb zit een vriendin van mij in een IUI traject en die vraagt geregeld hoe het met mij gaat. Hier zei ik altijd dat het prima gin, puur om haar niet te willen kwetsen. Want ik ben immers zwanger, haar lukt dat niet. Zij zou waarsch alles op geven om wel zwanger te kunnen zijn. Hier heb ik een tijd geleden een heel gesprek met haar erover gehad, een eerlijk en open gesprek. Zij gaf aan dat ze wilde dat ik eerlijk zou zijn en of ik niet alles voor haar wilde verbloemen. Soms kan ze het idd niet hebbeb, maar dan zal ze dat eerlijk tegen mij zeggen, en dat kan ik prima relativeren. Want ik besef mij heel goed, ik heb geen makkelijke zwangerschap maar zij zou er alles voor over hebben om in mijn schoenen te staan. Maar zij gaf ook aan, dat ik juist af en toe even moet klagen, even moet uiten hoe het écht met mij gaat. Want ook zij kan dat gelukkig relativeren,alleen niet op elk moment. En door ons gesprek en door beide open te zijn over hoe we erover denken en dat ik bang was haar te kwetsen,heb ik haar juist gekwetst door niet open en eerlijk te zijn. Maar nogmaals, het neemt niet weg dat ik ondertussen ook gewoon geniet van de kleine in mijn buik en ik weet waarvoor ik het doe. Nog 4 maandjes ongeveer en dan hopen we dat we onze kleine vast kunnen houden, gezond en wel!:) de weg ernaartoe is alleen lang.. Maar al met al zeker waard!

7 jaar geleden

Ik heb zelf het medische traject gehad en had daarna het geluk van een vrij makkelijke zwangerschap (ik noemde het zelf mijn beloning :)). Maar in mijn omgeving waren veel zwangere vrouwen op het moment dat het bij ons niet lukte, die maar bleven zeuren over hoe zwaar ze het vonden. En dan niet in de mate waarin jij het hebt, maar de normale kwaaltjes (misselijkheid, wat pijn in de rug of banden). Op de momenten dat zij onderling een klaagzang hielden, hield ik me schuil bij de mannen. Ik kon dat niet aanhoren, ik zou er alles voor overhebben om ook zwanger te zijn. Je hebt het grootste geluk in de wereld om een kindje te kunnen krijgen, en je weet op voorhand dat dit niet altijd makkelijk hoeft te zijn. Maar je doet het ergens voor. Wil dat zeggen dat je niet mag klagen? Nee, zeker niet. Als jij je niet goed voelt, moet je dat zeker aangeven. Maar er is een kans dat je een gevoelige snaar raakt bij iemand, en ook daar moet je dan voor open kunnen staan en het kunnen relativeren. Uiteindelijk krijg je er de allermooiste beloning voor, hou dat voor ogen!!

7 jaar geleden

Zwanger zijn is zeker niet alijd dat mooie plaatje. Hier ook bekken instabiliteit. Och drama. Maar ik zet een smile op en gaan door. Thuis kan ik soms ech wel janken can de pijn. Sommige mensen begrijpen je ook gewoon niet als je afzegt. Want ja je bent toch maar zwanger zo erg kan dat niet zijn want klagen mag je niet. Nou soms doe ik het lekker toch even bij close vriends Jij ook sterkte ;)

7 jaar geleden

Heel herkenbaar, lijkt wel alsof ik het zelf heb geschreven.