Het is het waard

Zeven maanden. Nog negen weken. 63 dagen. Het is zo weinig. Ik kan eigenlijk gewoon bijna niet geloven dat ik over 63 dagen mijn eigen kind in m'n armen houd. Hopelijk. Nu snap ik waarom er vrouwen zijn die het zo erg vinden om over tijd te lopen. Het is verschrikkelijk. Die negen maanden op zich zijn al ZO lang. Ik kan niet wachten tot die 63 dagen voorbij zijn. Moet je nagaan als er nog veertien bij moeten komen. Twee weken klinkt kort, maar als je zo aan het popelen bent. Niet normaal, dan is het lang. Dan zou ik nog elf weken moeten. dat zijn 77 dagen. Ik moet er toch niet aan denken. Ik voel mijn kindje nu in m'n buik heen en weer zwemmen en dat is heerlijk om te voelen. Maar het is niet genoeg. Ik wil het zien, voelen, aanraken.. Ik had geen idee dat het nog zo frustrerend kon zijn. Je houdt nu al zo veel van het kleine kindje in je buik, maar het enige wat je kan doen, is genoeg fruit eten. En dat terwijl je zo graag zo veel meer wil doen. Je koopt spulletjes, bereid je voor. Maar het voelt gewoon als wachten. Je tijd uitzitten. En dat is niet leuk.

waard

Niet alleen omdat je niet kan wachten tot het er is, maar lichamelijk wordt het er ook niet beter op. Zitten wordt een kwelling, slapen op je buik is niet meer mogelijk. Terwijl dat juist de lekkerste houding is om in te slapen. Je bent uitgeput voordat je goed en wel je bed uit bent en je mist de filet americain en zo af en toe een glaasje wijn. Het is het allemaal waard, maar het duurt toch wel lang.