11 jaar geleden
Het is het waard
Het is het allemaal waard, maar het duurt toch wel lang..
Zeven maanden. Nog negen weken. 63 dagen. Het is zo weinig. Ik kan eigenlijk gewoon bijna niet geloven dat ik over 63 dagen mijn eigen kind in m'n armen houd. Hopelijk.
Nu snap ik waarom er vrouwen zijn die het zo erg vinden om over tijd te lopen. Het is verschrikkelijk. Die negen maanden op zich zijn al ZO lang. Ik kan niet wachten tot die 63 dagen voorbij zijn. Moet je nagaan als er nog veertien bij moeten komen. Twee weken klinkt kort, maar als je zo aan het popelen bent.
Niet normaal, dan is het lang. Dan zou ik nog elf weken moeten. dat zijn 77 dagen. Ik moet er toch niet aan denken. Ik voel mijn kindje nu in m'n buik heen en weer zwemmen en dat is heerlijk om te voelen. Maar het is niet genoeg. Ik wil het zien, voelen, aanraken.. Ik had geen idee dat het nog zo frustrerend kon zijn.
Je houdt nu al zo veel van het kleine kindje in je buik, maar het enige wat je kan doen, is genoeg fruit eten. En dat terwijl je zo graag zo veel meer wil doen. Je koopt spulletjes, bereid je voor. Maar het voelt gewoon als wachten. Je tijd uitzitten. En dat is niet leuk.
waard
Niet alleen omdat je niet kan wachten tot het er is, maar lichamelijk wordt het er ook niet beter op. Zitten wordt een kwelling, slapen op je buik is niet meer mogelijk. Terwijl dat juist de lekkerste houding is om in te slapen. Je bent uitgeput voordat je goed en wel je bed uit bent en je mist de filet americain en zo af en toe een glaasje wijn. Het is het allemaal waard, maar het duurt toch wel lang.
Anoniem
Is het je eerste? Indien dat het geval is: geniet er toch nog maar even van. Ik weet het, het wordt allemaal nog een stuk meer oncomfortabel en je bent ongeduldig en dat is allemaal echt hartstikke begrijpelijk en normaal. En toch.....ook al ben je die buik nog zo zat....... Je gaat hem missen straks. Heel erg. Of misschien minder erg. Ik mis die buik soms nog steeds (en mijn jongste is 8 maanden...). Ik mis dat getrappel in mijn buik juist. Ook al werden het op een gegeven moment flinke trappen en liep ik rond met pijnlijke ribben, haha. Weet je wat het is, je zult nooit meer zo dichtbij iemand zijn als je baby nu bij je is, binnen in jou. Dat is zo bijzonder. Dat logo van de Prenatal, met dat kleine hartje in het grote hart, dat ging voor mij echt leven toen ik zwanger was. Want dat is precies wat het is, zijn kleine hartje in mijn buik, vlakbij het mijne. Mijn hartslag is een van de belangrijkste geluiden voor hem in mijn buik en zal het na geboorte nog steeds goed doen als rustgevende factor als hij op mijn borst ligt. Dus ik zeg.....nog even van genieten. En doe iets met die buik. Een buikschildering, een fotoshoot, een mozaiekbuik, whatever. Je gaat hem echt missen en dan is het echt fijn als je een tastbare herinnering hebt. Ik had van de eerste een buikschildering en van de tweede een fotoshoot en daar ben ik nog steeds heel heel heel erg blij mee.