7 jaar geleden
Het hoofdstuk is gesloten
Afgelopen zaterdag de miskraam. Gisteren de gynaecoloog. Het hoofdstuk sluit.
Wat hebben die 5 dagen lang geduurd. Ondertussen kon ik nog niet van de bank af komen, want ik vloeide zo erg. Krampen waar ik gewoon misselijk van werd.
Ik was gelukkig zo slim geweest om iedereen te appen met de woorden: bel me niet, daar heb ik geen zin in. In plaats daarvan kreeg ik af en toe een appje. Als ik werkelijk waar iedereen moet gaan bellen, die gezegd heeft: als er wat is hoor ik het wel, dan vul ik een week. Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar toch...
Gisteren moesten we eigenlijk terug komen bij de gynaecoloog om te zien of het toch gegroeid was. Ik leefde er ook naar toe. Ging er van uit dat het gegroeid zou zijn. Helaas was de werkelijkheid anders.
In de wachtkamer kwam de misselijkheid. Vrouwen liepen voorbij, hoogzwanger, net bevallen, met een klein buikje. Er was me al verteld dat ik een bepaalde jaloezie kon voelen, jegens die vrouwen. Gelukkig was die er niet. Misschien komt dat nog, weet ik niet. Maar op dat moment was het vooral verdriet.
Bij de gynaecoloog, nieuwe want mijn eigen was er niet, kreeg ik echt een gevoel van medeleven. Hij is het gesprek heel kalm aan gegaan, gaf me de kans om even te huilen en weer door te gaan met mijn verhaal. Ook de controle echo voelde "prettig". Niet overhaast, als het pijn deed stopte hij even en hij legde heel veel uit. Ondanks dat de echo zelf niet prettig was, was de sfeer er om heen dat wel. Klinkt misschien vreemd om te zeggen, maar ik denk echt dat ik geluk heb gehad met deze gynaecoloog.
's Avonds op de bank, gebeurde het ergste. Ik voelde wel het verdriet, maar ik kon niet meer huilen. Wat een vreselijk gevoel was dat. Eenmaal in bed kwamen de tranen wel weer. De stilte om mij heen, liet mij weer realiseren dat ik ons kindje verloren ben. En zoals bijna iedere avond sinds zaterdag, ben ik huilend in slaap gevallen.
Anoniem
Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen. Heb het zelf twee keer meegemaakt. Vooral de eerste week nadat de miskraam begon heb ik erg veel gehuild. Voor mij hielp dat. Niet opkroppen, maar er gewoon aan toegeven. De eerste keer wist alleen naaste familie wat er aan de hand was. De tweede keer ben ik gewoon open geweest over wat er is gebeurd. Dat hielp voor mij ook. Het kunnen benoemen, niet stil houden en erover kunnen praten. Het heeft tijd nodig gehad. Helemaal slijten zal het verdriet nooit. Jaloezie naar andere zwangere vrouwen ken ik niet. Wel vond ik dat even iets moeilijker om te zien. Zij wel... Ik wilde het ook zo graag... Zo oneerlijk... Ik hoopte juist voor iedereen dat ze een gezond kindje mochten krijgen, want het verdriet dat ik had gunde ik niemand. Mijn ervaring is dat het verdriet draagbaarder wordt naar verloop van tijd, maar ook de kindjes die ik helaas niet heb mogen ontmoeten en leren kennen hebben een plekje in mijn hart. Dikke knuffel!
Anoniem
Ik wil je heel veel sterkte wensen! Zelf heb ik afgelopen mei een miskraam gehad na bijna 10wk en ben daar nog een maand letterlijk ziek van geweest. Dat gevoel van jaloezie waar je het over hebt herken ik heel erg! De afgelopen maanden kon ik het niet opbrengen blij te zijn voor zwangeren in mijn omgeving. Ik hoop ook voor je dat dat gevoel je bespaard blijft, want da's ook niet fijn.... Nogmaals sterkte, en hoop dat je het gauw een plekje kan geven en weer een beetje jezelf wordt.