Het hele verhaal (deel 1)

April 2013. Ik ben alle kleertjes van de meiden aan het uitzoeken voor een kledingmarkt en opnieuw komt de vraag bij ons boven of we nog voor een derde kindje willen gaan. Onze oudste is nu 4 en de jongste 3, als we iets willen vinden we dat we nu de keuze moeten maken. We hebben heel bewust gekozen voor ons oudste kindje, na drie maanden waren we al in verwachting en hier waren we superblij mee. Manoah werd geboren in september 2008 na een goede maar zware zwangerschap. Ze was een wolk van een dame en goed gezond. Na een half jaar stopte ik met de borstvoeding en drie weken later was ik opnieuw zwanger. Een tweede kindje was ook heel welkom maar al zo snel hadden we niet verwacht. In januari 2010 werd Tirsa geboren, de zwangerschap verliep goed al was ik wel megadik. Toen Tirsa vier dagen oud was werd ze geel en moest ze onder de blauwe lamp in het ziekenhuis, twee nachten bleef ik daar me haar en toen mocht ze weer mee naar huis. De weken erna bleef ze geel en ook af en toe suf. Nog een paar keer terug naar het ziekenhuis maar gelukkig mocht ze elke keer weer mee naar huis. Toen werd ons wel duidelijk dat Tirsa de erfelijke bloedziekte van mijn man had, sferocytose. Toen ze 8 mnd was werd dit bevestigd door een bloedonderzoek. Ondanks deze afwijking deed Tirsa het goed. We moesten haar goed in de gaten houden wanneer ze ziek werd want dat kon haar HB ineens hard dalen. Zo kwam het dat ze in nov. 2012 in het ziekenhuis kwam met een HB van 2.9 en onmiddellijk een bloedtransfusie moest ondergaan. Binnen 24 uur had ik een heel ander meisje, met energie, roze wangen en wat luisterde ze goed. Geen boze of dwarse buien meer...die had ze dus wanneer ze niet lekker in haar vel zat.

De keuze voor een derde kindje werd door dit alles vooruit geschoven...maar bleef kriebelen. Maar wanneer maak je de keuze en welke afwegingen maak je wanneer er een erfelijke ziekte in de familie voorkomt. Welliswaar een ziekte waar je goed mee kan leven maar die toch best een impact kan hebben. Ook hebben we gekeken naar mij als mama...Tirsa was een zwaar kindje van 57 cm en ruim 9 pond, dit kindje zou best nog zwaarder kunnen worden. Kan mijn lichaam dit wel dragen? En zo kwam het dat ik op die avond in april de kleertjes uit zat te zoeken, er van uitgaande dat we geen derde kindje meer zou komen.

Toch kwamen we hier samen over in gesprek, alles werd nog eens weer genoemd, op een rijtje gezet en ineens zegt mijn man 'we doen het, we gaan voor dat derde kindje' Ik keek hem stomverbaasd aan....hij wees naar buiten 'Kijk maar...een luchtballon' Nu moeten jullie weten dat de luchtballon een bijzonder teken is in ons huwelijk. Het is voor ons elke keer een bevestiging van God. Dat er nu een luchtballon achter ons huis langs vloog, zo vroeg in het seizoen...was voor ons een duidelijk teken van God dat Hij wilde zegenen. Nog diezelfde avond stopte ik met het innemen van de anticonceptie pil en lieten we het aan Hem over.

Drie maanden later was ik zwanger...over de zwangerschap zal ik in deel 2 vertellen.