Het gevoel van 'moeten' loslaten

Het is alweer 8 maanden geleden dat ik de laatste blog plaatste. In de vorige blog vertelde ik dat ik gemonitord werd en dat ik ging samenwonen.

In die 8 maanden is er best wel wat gebeurd. 

Ik moest gewoon naar school totdat de coronacrisis kwam. Het gevolg, vanaf 15 maart thuis zitten en online lessen volgen, maarja probeer dan de discipline maar op te brengen om daadwerkelijk die online lessen te gaan volgen... Dat was best heel moeilijk en de vakken waren al niet makkelijk. Ik heb regelmatig mijn leraren gemaild of ze mij extra uitleg konden geven maar helaas dat wouden ze niet. In juni moest ik wel een paar keer naar school om examens te maken. Begin juli kreeg ik te horen dat ik gezakt was. Helaas. Ik had graag een 3e MBO diploma gehaald. 

De medicatie die ik toen had kreeg ik steeds bijwerkingen. Voornamelijk slapen op gekke momenten en de hele dag door doodmoe zijn. De gynaecoloog gaf mij toen andere medicatie die ik tot de dag van vandaag gebruik. Topspul! Na 3 maanden die medicatie gebruikt te hebben moest ik weer bloed laten prikken om de prolactine waarden te controleren. Deze waren van 1500 naar 496 gegaan. Ze moeten tussen de 200 en 500 zitten dus ik was blij. De gynaecoloog iets minder. Ik moest mijn medicatie ophogen om te zorgen dat de waarden nog verder zouden zakken. Ze zaten dan wel in de goeie marge maar hoe lager hoe beter. 

Diezelfde week gingen wij naar goeie vrienden van ons op kraambezoek. Kraambezoek in coronatijd? Ja. Ik vind zolang mensen zich goed voelen en niet ziek zijn en er goed overlegt word met degene waar je heen gaat dat dat gewoon kan. Daar kwam het gesprek op het niet zwanger kunnen worden. Ik vertelde ze dat mijn waarden binnen de marge waren maar toch nog aan de hoge kant. Ook was mijn cyclus al bijna 60 dagen wat natuurlijk veel en veel te lang is. Maar ook hoe gefrustreerd en boos ik word als ik op de socials zie dat er iemand die ik ken zwanger is. Onze vriend zei letterlijk: 'Wát zou jou een ander boeien. Laat het los, jij bent niet die andere, je bent jezelf. Heb er schijt aan en focus je op wat jullie willen, niet wat een ander wil.' Toen we later die avond naar huis gingen zei ik tegen mijn man: 'Wow, er is een last van mijn schouders af.' Heel bijzonder. En prompt 9 dagen later werd ik ongesteld. Sinds dat moment is mijn cyclus hetzelfde gebleven. en ben ik tot nu toe elke keer op die datum ongesteld.

Eind september moesten we weer naar het ziekenhuis om te overleggen hoe nu verder. Hij had mij op de dag dat mijn spiraal eruit ging een blaadje meegegeven waarop ik mijn cyclus moest bijhouden, alleen de eerste dag van de mensturatie was voldoende zei hij. Dat heb ik netjes gedaan dus hij kon makkelijk de lengte van mijn cyclussen uittellen. Zijn conclusie: in 18 maanden 9 goeie cyclussen. De helft. Dat doet pijn. Hij vertelde ook dat ze pas gaan 'helpen' als je 12 goeie cyclussen hebt gehad. Ze beginnen dan met zaadonderzoek van de partner en het cyclus monitoren van de vrouw. Het voordeel is, dat is bij ons al gebeurd gelukkig. Hij heeft ons nog 6 maanden gegeven, ik moet nog 3 goeie cyclussen. Als er over 6 maand nog geen zwangerschap is gaan we een IUI traject in. Ik vind het super dat het ziekenhuis kan helpen met zulke dingen maar het liefste heb je natuurlijk dat het op de normale manier lukt.

We wachten af. 

Liefs, B