Het gaat van een leien dakje.. toch?

De zwangerschap was bijna een eitje, buiten de misselijkheid die na 15 weken gelukkig zijn hoogtij dagen al gevierd had. De eerste zwangerschapsbroek was een feit en mijn energielevel was zo laag dat zelfs fietsen met de hond er niet meer in zat. 

Buiten dat heb ik in de "middelste maanden" een makkelijke zwangerschap gehad. De eerste grote aankoop was een tweedehands wandelwagen en langzaam begonnen we de eerste spulletjes te verzamelen. We hadden een verloskundige waarbij ik elke controle een echo kreeg omdat ik in het begin nog wat rood verlies had. We konden onze frummel dus lekker vaak zien. De combinatie test was gelukkig goed en bij de 20 weken echo was ze al een dwarsligger, maar gezond en we zouden een meisje krijgen en daar waren we dol gelukkig mee. 

Net voor kerst kregen we nog meer goed nieuws, de mensen die ons huis hadden bekeken wilde het graag kopen! Eindelijk kwam alles op z'n pootjes terecht. Ik zou een vast contract krijgen en we gingen eindelijk verhuizen. Maar wacht, dan moet je natuurlijk wel een ander huis vinden. Als een malle hebben we funda afgestruind en nog net voor kerst in een rap tempo 4 huizen bekeken. Het huis als laatste op ons lijstje en ook niet onze favoriet is het toch geworden. Heerlijk als je ergens binnen kan lopen en je gelijk thuis voelt. 

Op nieuwjaarsdag is mijn vriendin bevallen, ook een dochter. Ze waren overtuigd een jongetje te krijgen. Dus in plaats van een gearrangeerd huwelijk een vriendschap in het verschiet. (lezen met een knipoog.) 

In de avond op 1 januari kregen we allemaal bericht dat we ongeacht we moesten werken op de dag erna dat we aanwezig moesten zijn op het werk. Een collegatje appte me nog, "Het zal toch niks ernstigs zijn?" Ik stelde hem gerust met het zal wel een nieuwjaarsgroet zijn. De volgende ochtend inmiddels 27 weken zwanger, arriveerde we allemaal in de kantine. Toen de hele directie boven stond met rode ogen wisten we genoeg. We zijn failliet, werkloos, het is voorbij. Iedereen barstte in tranen uit of was zwijgzaam met ongeloof. Ik wist het even niet meer.. Hoe kon dit nou? We zouden gaan verhuizen, ik zou een vast contract krijgen... en daar kwamen ze dan, de harde buiken...