Snap
  • Zwanger
  • echo
  • angst
  • eerstetrimester
  • mamavanJedidja

Het eerste trimester van mijn zwangerschap van Jedidja.

Nadat we hadden ontdekt dat ik zwanger was, zijn we eigenlijk meteen het gesprek aangegaan met de mensen om ons heen. We namen mensen in vertrouwen van wie we geloofden dat ze ons hierin zouden kunnen begeleiden. Want we waren jong, bang en onzeker. We wisten niet wat we moesten doen en we voelden ons intens schuldig tegenover God dat we nog niet getrouwd waren. We hadden fouten gemaakt, veel fouten en we waren radeloos.

Ik weet nog goed dat we de dag, nadat we erachter waren gekomen dat ik zwanger was, een gesprek hadden met iemand die we volledig vertrouwden. Na ons verhaal/mededeling aangehoord te hebben feliciteerde hij ons. Ik was zo in de war van het nieuws dat ik alleen maar uit kon brengen: "dankjewel... denk ik...?". En zijn reactie op wat ik zei heeft me nooit meer losgelaten: "ik geloof dat elk nieuw leven een felicitatie waard is, wat de omstandigheden ook zijn". En dat raakte me. Want ja, wat de omstandigheden ook waren... God had dit kindje gemaakt. Dus ja, het is inderdaad een felicitatie waard.

Door onze levensovertuiging was abortus geen optie. Ja natuurlijk is het door ons hoofd geschoten, maar hé: het is een leven en dat kan je niet zo maar beëindigen. Dus abortus was wat ons betreft geen optie. Onze daden hadden consequenties, en we moesten er niet voor weglopen. Dus oké, dit kindje gaat op de wereld komen (D.V.). En we besloten dat we dit geschenk van God zelf wilden gaan opvoeden. We wisten dat het moeilijk en zwaar kon gaan worden, maar dat hadden we er zeker voor over.

Eigenlijk zijn we gelijk al heel open geweest over de zwangerschap. Alle familie en vrienden hebben we gelijk geïnformeerd. We wisten dat in het eerste trimester nog veel fout zou kunnen gaan. Maar we worstelden zo met onszelf, ons geloof en onze toekomst dat we mensen om ons heen nodig hadden die van onze situatie wisten. Gelukkig hadden we ook toen al geweldige mensen om ons heen die ons en het kindje meteen in hun hart sloten. De baby hoorde er gelijk al bij. Wat was dat een opluchting. Een geschenk van God die door onze hele omgeving gelijk al omarmd werd. Tot op de dag van vandaag geloof ik dat dit een stuk genade is die we hebben mogen ervaren. Gods genade, door mensen heen.

In het eerste trimester worstelden we met veel angsten. Met name ook de angst om ons aan het kindje te binden om het uiteindelijk alsnog binnen die eerste 12 weken te verliezen. We waren bang voor de echo's van 8 en 12 weken. Bang dat het hartje niet meer zou kloppen of er andere afwijkingen te zien zouden zijn. Maar wat waren we opgelucht dat beide echo's er goed uitzagen! Na de 12 weken konden we wat meer ontspannen en gaan genieten: we zijn uit de 'grootste gevarenzone'. Wat was dat een opluchting!

Verder was het eerste trimester ook fysiek een zware periode. Ik was continu intens misselijk. Van de term 'ochtendmisselijkheid' begreep ik niks, want ik was 24 uur per dag misselijk. Ik kreeg bijna geen eten en drinken meer naar binnen. Ik viel redelijk veel af. En door een lage bloeddruk was ik ook nog eens continu duizelig. Ik kon niet wachten tot dit eerste trimester voorbij was. 

Dit is hoe ik het eerste trimester heb ervaren. Ben je benieuwd naar hoe ik het tweede trimester van mijn zwangerschap heb ervaren? Ik hoop hier de volgende keer over te schrijven. Houd mijn instagram in de gaten!