Het derde trimester van mijn zwangerschap van Jedidja.

Na een spannende en hectische tweede trimester, brak daar eindelijk het derde trimester aan. Het aftellen kon eindelijk echt gaan beginnen! Helaas vielen de laatste loodjes mij ontzettend zwaar. Ik begon mij erg misselijk en vermoeid te voelen. Dit bleek te komen door een ijzertekort. Gelukkig knapte ik van ijzer-bruistabletten wel redelijk op. Verder merkte ik dat mijn lichaam op begon te raken. Mijn rug deed pijn, mijn ribben deden pijn, mijn buik deed pijn. Eigenlijk deed alles pijn en had ik weinig energie. Gelukkig had ik de ruimte en tijd om veel te rusten.

Gelukkig had ik ook hele goede dagen in het derde trimester. Dagen waarop ik het heerlijk vond om een flink stuk te wandelen. Helaas liep ik op goede dagen te hard van stapel en moest ik dat de dag erna weer bezuren, maar hé: ik genoot wel intens van de goede dagen die ik had!

Aan het einde van het tweede trimester, lag ons meisje alleen nog wel in stuitligging. Dat is natuurlijk niet wat je hoopt te zien en horen. De kans op complicaties is dan erg groot bij de bevalling. Na een paar spannende weken had ik dan eindelijk ergens halverwege het derde trimester nog een echo om de ligging van de baby nogmaals te bepalen: ze was gedraaid! Precies zoals we al dachten. Mijn ribben hadden het namelijk ineens zwaar te verduren met al die karatekicks van ons kleine meisje. Maar hé: ik was weer van de medische indicatie af!

Het derde trimester hebben we ook nog veel bij familie doorgebracht. We hebben flink wat dagen gelogeerd bij mijn schoonfamilie. Erg gezellig! Lekker wat afleiding, zodat de dagen wat sneller zouden gaan. Dat konden we wel gebruiken nu we al maanden thuis zaten door de corona... Vlak voordat ik 37 weken zwanger was, besloten we weer terug te gaan naar ons eigen fijne huisje. Vanaf nu wilden we geen risico's meer nemen en zo veel mogelijk thuis blijven. Vanaf 37 weken mocht en kon de bevalling immers elk moment op gang gaan komen. 

Toen ik 36 weken zwanger was, begon het mij ineens op te vallen dat ik niet meer zo duizelig was: heerlijk vond ik dat! Eindelijk was ik daar vanaf. Bij mijn controle bij de verloskundige van 37 weken begreep ik waarom: mijn bloeddruk was ineens torenhoog geworden. En dat kon je wel zorgwekkend noemen: van een hele lage naar een torenhoge bloeddruk in een mum van tijd. Ja, mijn lichaam gaf aan het zwaar te hebben. Gelukkig waren er geen eiwitten in mijn urine te vinden en waren mijn bloeduitslagen ook goed. Gelukkig: ik mocht nog naar huis! Wel moest ik minimaal 2 keer per week op controle gaan komen. Helaas werd dit gelijk al dagelijks. Bij bepaalde klachten, die konden wijzen op zwangerschapsvergiftiging, moest ik gelijk bellen en nog een keer op controle komen. Dit resulteerde in (bijna) dagelijkse controles. Dagelijks naar het ziekenhuis: alleen... Door de corona mocht mijn partner meestal niet meekomen. En daar zat ik dan: urenlang in mijn eentje op uitslagen te wachten. Dit vond ik moeilijk. Heel moeilijk. Ik wist immers nooit welk nieuws ik te horen zou krijgen. Zou het nu dan misschien toch een zwangerschapsvergiftiging zijn geworden? Gelukkig was de uitslag elke keer goed. Maar mijn bloeddruk bleef wel nog verder stijgen. 

Vlak na de controle van 37 weken begon bij mij ook gigantisch de nesteldrang te komen: alle kleertjes wassen, alles schoonmaken, alles opruimen en ja: mijn partner moest er helaas aan geloven... middenin de nacht wilde ik de box in elkaar gezet hebben! Oeps...Ik blijf die nesteldrang iets heel geks vinden, maar ik denk ook echt dat het een instinct is. Je moederlijke instinct voelt aan dat het kindje bijna komt en wil ineens alles op orde hebben voor de kleine... Bij mij begon die nesteldrang dus tamelijk laat. Maar hé: met ons nachtelijke werk was alles wel nog ruim op tijd klaar! Toen ik ruim 37 weken zwanger was, begon ik ook maar eens de 'vluchtkoffer' in te pakken, en gelukkig: net op tijd!

Omdat ik mij steeds zieker begon te voelen besloten ze mij met 37+6 weken zwangerschap op te nemen in het ziekenhuis. (En HOERA! Toen mocht mijn partner wel zo veel bij mij zijn als hij wilde.) Het werd te riskant om mij nog naar huis te sturen. De kans op een zwangerschapsvergiftiging werd met de dag groter. Daarom werd er besloten om met precies 38 weken zwangerschap een ballonnetje te gaan plaatsen en te gaan inleiden. En zo werd het geheel onverwachts toch weer een medische bevalling...

Dit is hoe ik het derde trimester van mijn zwangerschap heb ervaren. Ben je benieuwd naar hoe ik de bevalling ervaren heb? Ik hoop hier de volgende keer over te schrijven. Houd mijn instagram in de gaten!