Het besef, dat je in 2020 geen moeder gaat worden....

Zo het is weer even geleden dat er weer een blog online kwam, meestal verschijnt er wel iedere week een blog. Maar ik heb niet echt een hele relaxte periode achter de rug. Het hele coronavirus doet veel met ons, ik probeer daarom ook zo min mogelijk het nieuws te kijken. Ik word er alleen maar verdrietig van. Ook stond ik voor lastige situaties rondom mijn werk…. Ik heb nog nooit zoveel gehuild in 1 week, pppfff… Ik herkende mezelf ook echt niet, ik heb zelf 1 nacht gehad dat ik de huisartsenpost aan de telefoon had. Ik wilde gaan slapen en merkte ineens aan m’n lichaam dat het niet goed ging. Het leek wel of mijn hart buiten m’n lichaam aan het kloppen was en of ik ging flauw vallen. Ik werd heel misselijk, ik durfde niet te gaan slapen omdat ik bang was dat ik niet wakker zou worden. Echt heel bizar, het was echt niet oké. Toen ik de huisartsenpost aan de telefoon had werd mij na overleg met de arts verteld dat ik in een paniek aanval/hyperventilatie . Nou ik had dit nog nooit gehad, ik wist wel waar het vandaan kwam maar dit had ik nog nooit meegemaakt. Rond 4 uur voelde ik me zo moe worden dat ik besloot om te gaan slapen, ik was hard bezig om mezelf weer rustig te krijgen maar kreeg het eerst niet voor elkaar…

Maar jongens wat zitten we toch in rare periode, een periode dat veel dingen stil liggen terwijl de wereld gewoon doortikt… Ik zit nu al een paar weken thuis, iets wat ik totaal niet fijn vind. Kijk ik geniet van het in huis zijn, maar de muren komen nu gewoon door me heen. Ik ga niet naar werk, ik doe geen boodschappen,geen theetje buiten de deur, geen Intratuin of park bezoekje. Alleen onze slaapkamer, woonkamer,keuken en balkon… En op zich hebben wij best een redelijk groot appartement , maar nu nu besef ik dat het helemaal niet groot is. Altans niet groot genoeg, we genieten erg van het samen zijn maar willen ook graag iets voor ons zelf. Maar hoe doe je dat als je beide op dezelfde oppervlakte zit….

Mijn man komt al 2-3 maanden niet echt buiten, ja met de hond of een klein rondje met de scootmobiel. Maar verder niks, toen het virus in Nederland kwam hebben wij het er samen over gehad dat het misschien niet zo handig was dat mijn man naar buiten ging. En met buiten bedoel ik , rondje winkelcentrum zijn wekelijkse koffie moment bij de ah ect. Dus zijn wereld is al een paar weken heel erg klein. Ik ga sinds 16 maart al niet meer naar m’n werk. Het liefst ga ik gewoon aan het werk, maar mijn man’s leven is niet zoals een Russische roulette. Dat als ik besmet raak het mijn man niet pakt, maar ja dat kan je niet vanaf de buiten kant zien. Het lastige is dat iemand heel gezond kan ogen maar wel het virus mee draagt. Dat als ik ga werken ik dan tijdelijk ergens anders moet slapen, maar ja dan hebben we ook nog de zorg voor m’n man . Hij kan wel dingen zelf maar veel ook niet. Dus ja welke keuze maak je dan…

Er zijn ook verschillende die reageren” ja maar je weet niet zeker of hij overlijd, hij is een risico factor maar dat betekend niet dat hij dan ook dood kan gaan” Nou ja dus wel, toen mijn man 2 jaar geleden in het ziekenhuis kwam vanwege een dubbele longontsteking was het een spannende periode met de vraag of hij het wel zou overleven. Toen wisten de artsen ook niet zo goed wat ze moesten doen, zodat hij wat meer lucht zou krijgen. Het was bijna zelf zo ver dat ze hem aan de beademing wilde leggen maar vanwege zijn aandoening was dit riskant. Want als ze dit zouden doen, zou hij er niet meer af komen vertelde de arts ons. Dus mocht hij nu het virus krijgen is de vraag niet hopelijk is hij er snel vanaf maar hopelijk gaat hij niet dood. En dan is mijn keuze snel gemaakt hoor, dan blijf ik nog maar langer binnen onze 4 muren. …

Maar er was ook nog een andere situatie waarbij ik bij stil stond, ik word dit jaar geen moeder. Tja over 2 maanden zou ik uitgerekend zijn , waarbij een situatie van een miskraam bij sommige ergens onderaan de stapel ligt. Is het bij ons wel even anders, samen hebben het er wel eens over en soms fantaseer ik er over hoe groot m’n buik nu was geweest. Ik draag het ook iedere dag bij me en kijk ook iedere dag naar de tekst op m’n armband . ” I love you to the moon and back” . Ook het bakje waar de test in ligt en de echo van de iui, liggen gewoon in het zicht in onze slaapkamer.

Ook het nare aan de situatie rondom het virus is , dat alle fertiliteitsafdelingen stil liggen. Ergens wel begrijpelijk maar het is ook lastig , want hoe lang gaat dit nog duren. Iedere maand is toch een kans, een kans op een zwangerschap. Het is allemaal al zo onzeker en nu door dit al helemaal, vaak hebben bepaalde behandelingen ook een zomerstop. Dus dat betekend dat je vaak dan pas rond september weer verder kan. Ik had me er al op ingesteld maar om het dan van een verpleegkundige aan de telefoon te horen dat het even stil ligt…. Ik had ook de hoop dat m’n iui gewoon gelukt was want had ik wel de kans om in 2020 moeder te worden…

Het is ook niet nu dat ik ieder dag in een hoekje ga zitten balen en huilen. Ik ga proberen om mijn lichaam een soort van ”ready” te maken voor de volgende behandeling. Ik kan nu helaas ook niet meer een fertiliteitsmassage krijgen, maar gelukkig heb ik wel wat tips gekregen om mijn baarmoeder goed warm te houden. Ik probeer te genieten van de dingen die ik wel heb en we zorgen dat mijn man gezond blijft!!

Instagram : huisje_boompje_handicap