Het begint...

20 januari

Ik ben heel het weekend ziek, zo ontzettend ziek...  het is een begin zonder einde. Misselijkheid de hele dag om, niet vier keer spugen per dag, maar minimaal vier keer per uur. En natuurlijk, kleine beetjes eten is de tip, eerst een cracker voordat je opstaat, maar eigenlijk kan ik niet meer opstaan. Er staan overal spuugbakken, zodat ik toch een soort van voor mijn zoontje kan zorgen.

Hij is gelukkig vrij relaxed, we doen heel rustig aan en hij helpt zijn mama als de beste. De training die ik moet geven kom ik door, fijn dat mijn vader erbij is zodat hij mij kan ondersteunen. Zondag komt mijn zus nog even langs, fijn, zodat ik het haar ook kan vertellen.

De afspraak was dat ik meteen mocht beginnen met emasafene, maar toch twijfel ik over de dosis. Maandag bel ik meteen met de gynaecoloog, wat een held, hij belt meteen terug en ik krijg een recept voor primperan. Hij geeft ook duidelijk aan dat ik zelf moet bellen voor infuus. Anders dan tijdens de eerste zwangerschap werken ze in het Amphia ziekenhuis met een preventief infuus. In plaats van de ouderwetse ketonen test wordt er vocht en glucose gegeven op indicatie. Donderdag belt de arts om te vragen hoe het gaat. Ik ben woensdag en donderdag vrij geweest, wat een geluk was, anders had ik het einde van de week niet gehaald. Hij regelt meteen infuus voor vrijdag 10.00. Ik meld mij ziek met een buikgriep en hoop dat het infuus wat gaat doen....

Door mijn vorige zwangerschap ben ik bekend met de stichting Zwangerschapsmisselijkheid en Hyperemesis Gravidarum (ZEHG). Wat een ongelooflijk fijne groep mensen zijn dat. Ook toen was ik lid van de besloten Facebook groep, allemaal meiden die in verschillende maten en verschillende vormen last hebben gehad van Hyperemesis Gravidarum, of ook wel ernstige zwangerschapsmisselijkheid.

De stichting geeft een hoop achtergrond informatie, naast de steun die je van de andere zwangeren vrouwen krijgt. De stichting geeft een hoop tips en achtergrond informatie, bijvoorbeeld over het gebruik van bepaalde medicatie, tips die verder gaan dan het eten van paprika chips en gemberthee en ook adviezen hoe bijvoorbeeld om te gaan met de informatie naar je werk toe.

Ook heeft de stichting een voorbereidingsplan. Dit plan heb ik volledig uitgewerkt. Er staan tips in zoals vooruit koken van maaltijden om zo de eerste weken door te komen, het regelen van mogelijk extra kinderopvang en een preventief gesprek bij de gynaecoloog.

Ik heb mijn eerste zwangerschap het geluk gehad een top gynaecoloog te treffen, samen met de beste verloskundige (ondertussen physisian assistent). Zij hebben allebei aangegeven ook deze zwangerschap weer met mij willen doen. Dat geeft mij een hoop rust en ik heb echt de volle overtuiging dat het deze keer beter gaat worden dan de vorige zwangerschap.

Alles is voorbereid, mijn zoon mag inderdaad een dag extra naar de opvang. Ik mag direct bellen voor infuus. Mogelijk een tweede keer in de week. De diëtiste heb ik ook al gesproken en heeft meteen een lading nutridrank voor mij besteld. De afspraken zijn dus heel duidelijk met het ziekenhuis waardoor ik de horror verhalen dat een ziekenhuis niet mee werkt niet ken, dus ik ben er van overtuigd dat mij niets gaat gebeuren!