Het allerbelangrijkste op aarde.

De feetsdagen komen eraan. En ik voel me raar. Ik zal het je nog sterker vertellen: ik voel me héél raar. Niet normaal raar. Dit is mijn laatste kerst zonder kind en toch ook weer niet. Het zit immmers al in mijn buik en ik zal me toch verantwoordelijk moeten gedragen. Geen luxe feestdiners met carpaccio, biefstuk en wijn. Heel veel wijn.

Geen kerstborrels tot in de late uurtjes. En zeker geen nieuwjaarsfeestjes met mijn vrienden. De muziek is te hard, er wordt te veel champagne en bier gedronken en het is te laat. Rond tien uur is bij mij het battertijtje toch echt wel leeg. En dan is het feestje toch echt nog niet voorbij, nog lang niet. Sterker nog: dan is het amper begonnen. Dus dat gaat 'm dit jaar niet worden.

Ik ben lekker bij mijn familie dit jaar, lekker burgelijk en huiselijk. Die hebben er geen moeite mee om het een en ander aan te passen aan mij, die vinden het ook niet erg als ik half elf in mn bedje lig. Daar is het familie voor, die kunnen toch meer van je hebben dan je vrienden. Ik had verwacht dat ik er heel veel moeite mee zou hebben.

Moeite met het feit dat ik niet meer m'n eigen gang kan gaan, dat ik niet meer kan doen wat ik zo graag zou willen doen. Ik ben 21 en ik wil feesten met mijn vrienden! Maar dat gaat niet en ik vind het niet eens erg. Want ik ben erachter dat dat niet belangrijk is. Het is allemaal zo vluchtig en zo snel ook weer voorbij. Wat heb ik aan feesten met mijn vrienden?

Het is gezellig en leuk, dat wel. Maar twee januari begint het normale leven weer en dan heb ik niets meer. En nu heb ik een klein ukje in mijn buik. En wat ik ook doe, dat kleine ukje is altijd van mij. Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om mijn kleine schat te laten zien hoeveel hij of zij voor mij betekent. En dat begint al nu. Door me verantwoordelijk te gedragen. Want mijn kind is voor mij het allerbelangrijkste op deze aarde. En dat zal het ook altijd blijven.