Het aftellen is nu begonnen...

De spanning is hier om te snijden. Gisteren was ik 34 weken zwanger. Nog 6 weken te gaan tot de uitgerekende datum dus. Of toch niet?

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen heb ik al 2x op het ziekenhuis gezeten met weeën en heb ik 2 kids die na 35 weken het wel gezien hadden in mijn buik en nu toch wel eens wilden weten hoe de buitenwereld eruit ziet. De grote vraag is dus: wat zal deze kleine meid gaan doen. Zal ze tegen alle verwachtingen in mij nog lekker een paar weken helemaal beurs schoppen of zal ook zij net als haar grote broer en zus te vroeg komen?

De zenuwen gieren mij letterlijk door mijn keel. Ik heb 2 totaal verschillende bevallingen gehad. De eerste was overduidelijk. Gebroken vliezen. Kon gewoon niet missen. Bij de tweede dacht ik dat ik weer eens last had van harde buiken, maar toen ze na een warme douche en rustig liggen ze na anderhalf uur nog niet minder waren besloot ik toch het ziekenhuis maar eens te bellen. Daar aangekomen bleek ik al ruim 4 cm ontsluiting te hebben en ging het verschrikkelijk hard.

Wel was dit ondanks, of misschien juist wel omdat het zo snel ging een verschrikkelijke bevalling. Pijn heb ik niet gehad gelukkig. Alleen een trekkend gevoel in de onderbuik die steeds sneller kwam en na 1 perswee lag Darren bij mijn voeten. Verpleegkundige hing op dat moment met de verloskundige aan de telefoon, dus alleen mijn man zat naast mij. Darren begon niet meteen te huilen, dus ik was toch wel een beetje in paniek. Gelukkig begon hij meteen te huilen toen de verpleegster hem op pakte. Dat was echt op dat moment het mooiste geluid wat ik ooit gehoord had.

Ook zorgt die laatste bevalling nu voor de zenuwen. Omdat het eigenlijk niet echt overduidelijke weeën waren of gebroken vliezen ben ik nu best bang. Wat als ik het nu te laat of helemaal niet merk dat ik aan het bevallen ben? Ik heb meerdere medische indicaties en moet dus ongeacht de duur van de zwangerschap in het ziekenhuis bevallen. De vorige bevallingen was ik met 5 minuten in het ziekenhuis, maar wegens reorganisatie kan ik nu niet in mijn eigen woonplaats bevallen en het dichts bijzijnde ziekenhuis is ongeveer 20 minuten rijden. Je leest soms verhalen dat vrouwen langs de kant van de weg bevallen in de auto. Of nog erger, op de wc. Ik moet er toch niet aan denken. Dus bij elk gevoel die iets anders is dan wat ik gewend ben zit ik rechtop. Tot nu toe valt het allemaal wel mee en je zult zien dat het straks allemaal niet nodig was geweest. Maar toch.

Zijn er meer die net als ik zich nerveus maken hierover? Misschien omdat het je eerste is en je niet weet wat je moet verwachten. Of heb je net als ik dat je bijna geen weeën hebt? Of heb je het misschien mee gemaakt dat je het niet voelde en ergens beviel waar je het niet verwachtte? En hoe gaan/gingen jullie hiermee om?