Het 3de gesprek en een verrassing! - Adoptie

De 18de stond ons 3de gesprek op de planning. Onze raadsonderzoeker had al aangegeven dat dit gesprek zou gaan over statusvoorlichting en de special needs.

Kort gezegd: hoe integreer je adoptie in het leven van een kindje, hoe ga je om met de geboorteouders in relatie tot het kind en hoe vertel je je kindje over zijn of haar oorsprong.
Special needs zijn eigenlijk 'aandoeningen' die variëren van licht tot zwaar. Dit kan fysiek zijn, maar ook geestelijk. Een adoptiekindje heeft in ieder geval extra aandacht nodig en de kans is groot dat er op z'n minst iets aan de hand is. Wij hebben voor de gesprekken een lijst moeten invullen voor welke special needs we open staan. Dat klinkt heel plastisch, maar het is belangrijk om samen te bespreken wat je draagkracht is. Toen we aan het begin van dit proces stonden dacht ik dat we geen grens zouden hebben, maar nadat we met diverse specialisten hebben gesproken, voelen we dat we wel degelijk een grens hebben. En het is heel belangrijk om daar naar te luisteren, ook al is het sociaal gezien wellicht niet het meest geaccepteerde (getuige de opmerkingen die we hebben gehoord).
Wij worden geacht (net als elke ouder) om er vol te zijn voor ons kindje en dat betekend dat we van tevoren moeten nadenken over wat de gevolgen zijn als een moeder bijvoorbeeld ondervoed is tijdens de zwangerschap of een autistische aandoening heeft die erfelijk is.
Of het garanties geeft? Nee, natuurlijk niet, maar het geeft inzicht; we kunnen ons voorbereiden.

We stappen de groene toren weer binnen en nemen plaats in het kamertje. Onze raadsonderzoeker gaat tegenover ons zitten en vertelt ons dat ze ons heeft besproken met de gedragsdeskundige. Zowel de gedragsdeskundige als zij ziet geen belemmeringen voor onze beginseltoestemming..... verrassing!!!!
Meteen gaan we over op de inhoud van ons gesprek. Het verloopt ontspannen, ondanks de zware onderwerpen.
Na een uurtje bekruipt me een vreemd gevoel... ik beantwoord een vraag, maar mijn hoofd begint koortsachtig terug te denken.....
'Zei ze dat nu echt?'... 'Wat is er zojuist gebeurd?'....'We krijgen toestemming'.... 'We krijgen toestemming?'.... 'WE KRIJGEN TOESTEMMING!'
Er dendert zo ongeveer een trein mijn hoofd binnen vol met juichende mensen en ik voel de kriebels in mijn buik. Mijn man legt zijn hand op die van mij en ik heb het vermoeden dat hij het ook beseft.
We ronden het gesprek af en voor we het weten staan we buiten. Na 21 maanden van wachten en alle stappen doorlopen, is het moment ineens hier.
We krijgen toestemming... we vallen elkaar in de armen, jubelen en doen een dansje (ja we are dorky like that :-D).
De zon schijnt; in de auto horen we 'What a wonderful world' van Louis Armstrong en ik voel de tranen prikken....