Heel misschien beval ik wel zonder mondkapjes om mij heen...

“Buiten” zeg je. Wanneer je bij de deur staat. Je wilt zelf je schoenen aandoen en met hulp lukt dit. Je jas aandoen is een drama en je maakt hier dan ook graag een spelletje van. Je rent weg en verstopt je lachend onder de tafel. Je weet dat ik met mijn dikke buik je niet meer kan pakken daar. Maar toch win ik dit spelletje altijd. Want jij wilt naar buiten en dat gebeurd niet zonder jas. Je jas is veel te groot, maar staat je te schattig. Maar ik vind dan ook alles schattig aan jou, zelfs van je ochtend adem smelt ik. Als ik je wakker maak en je haartjes plakken van je kwijl, vind ik je aandoenlijke dan ooit. Nu je zelf naar mij toe komt en verteld dat je hebt gepoept: “ikke poep” ben ik super trots. Trotser dan trots van poep en kwijl. Wat het moederschap niet allemaal met mij doet. Gisteravond stiekem op de wc moeten huilen, omdat ik je miste. Je geluidjes en je verhalen waar ik nog niks van begrijp. Je warme handje die telkens mijn buik te hard wil aaien, maar wat je zo liefdevol bedoeld. Gewoon jij, die mij hebt laten inzien wat nou echt belangrijk is. Jij, mijn lieve lieve lieve Luca.

En zo lopen wij onze toekomst tegemoet, jij het liefst zonder mijn hand, ik het liefst met jou in mijn armen. Je gaat ooit tegen mij schreeuwen, met de deuren gooien en niet meer willen knuffelen. Maar dan gaan we het ook weer goedmaken, net zo als dat we dat nu doen, als jij boos bent omdat je geen koekje van mij mag. Of omdat je niet zelf mag lopen, in hondenpoep mag stappen of omdat je in de autostoel moet. We leren samen, elke dag.

Vandaag ben ik extra blij met onze bank en teddy deken. Ik ben moe en lig al te slapen na iets simpels als de was ophangen aan de lijn. Vandaag is alles te veel. Luca slaapt ineens weer slechter en slaat nu al dagen zijn middagslaap over. Dat is vaak het moment dat ik mijn rust pak. Hoe lief en zorgzaam hij ook is, hij gaat steeds meer uitproberen en uitdagen. Hij weet dat ik steeds minder puf heb om te corrigeren. Zo zat hij gisteren met zijn hoofd in de drinkbak van Fien en vandaag klimt hij steeds lachend de vensterbank in. Morgen zou het vast weer beter zijn. Hoop ik dan.

Maandag moest ik laten checken hoe het stond met de nierbekkenontsteking. Deze is gelukkig weg, door de kuur van vorige week. Wel vonden ze veel suiker in mijn urine, wat weer kon wijzen op zwangerschap diabetes. Weer prikken. Nog meer medische afspraken en ik ben al zó moe. Gelukkig bleek dat prima te zijn. Gisteren mochten we dan ook weer onze kleine meid ontmoeten. Haar voetjes bij mijn ribben en haar hoofdje in mijn onderbuik. Ze had nog geen haartjes, maar al wel al lange benen zoals haar broer. Ik kan echt nog niet zeggen, of ik haar op Luca vind lijken. Ik ben benieuwd of de ontmoeting van ons, net zo onbekend maar bekend gaat zijn als toen ik Luca voor het eerst zag. We gaan het zien. Maar blijf nog maar even zitten en groei nog maar even door. We moeten namelijk nog veel doen voor je komst en misschien krijg jij in die tijd nog wel haartjes op je kale bolletje. en misschien... heeeeel misschien is de coronatijd dan wel voorbij. Dan hoeft er niet meer onderhandeld te worden over één extra persoon wel bij de bevalling mag zijn en mogen mijn ouders direct de baby vasthouden zonder een mondkapje voor. Heel misschien mogen mijn vriendinnen wel allemaal tegelijk komen en misschien kan ik mijn eigen opa en oma wel weer knuffelen. Heel misschien is het tegen die tijd wel beter. Al zegt mijn gevoel dat we nog lang niet verlost zijn van dit virus.