Harde buiken worden voorweeën

Al sinds een week of twee gaat het een stukje minder. Ik kreeg last van mijn bekken, meer hardere buiken en steeds moe. Maar zo eigenwijs als ik ook ben hobbel ik gewoon door. Want wat kan er met 32 weken nou gebeuren?

Maandagmiddag moest ik op controle en twee weken geleden was het al ter sprake gekomen dat de kleintjes in week 36 gehaald zouden worden, omdat de placenta dan niet veel meer zou kunnen doen en de kans op complicaties steeds groter zou worden. We zaten dus met een aantal vragen en vriendlief wilde graag mee, Quin zat toch op school dus dat kon allemaal precies. Althans dat dachten we.

Bij de CTG-scan (hartfilmpje en weeënregistratie) bleek al snel dat de harde buiken erger waren geworden dan 2 weken geleden en ook de sterkte was toegenomen. Het waren nu al echte voorweeën te noemen die nu met regelmaat terugkwamen. 1 kindje is al ingedaald in hoofdligging en de andere ligt in stuit iets daarboven, de kans op een natuurlijke bevalling is dus gelukkig best wel groot. Bij het verdere onderzoek bleek ook dat ik nog maar 22 mm baarmoederhals heb en dat het toch wel erg weinig is voor het aantal weken waarin ik nu zit. Met 25mm had de gynaecoloog mij naar huis laten gaan maar ze wilde mij per direct voor observatie opnemen om te kijken of de harde buiken hier voor hadden gezorgd. Daarnaast zou ik ook longrijpingsinjecties krijgen voor het geval de kleintjes toch besluiten om voor de 34 weken te komen en weeënremmers om de injecties de kans te geven om in te gaan werken.

Ik was in paniek toen ik hoorde dat ik niet meer naar huis toe mocht. Hoe moest dit nu. Quin zou vanavond Sint Maarten gaan lopen en hij keek er zo naar uit. Morgen zou vriendlief jarig zijn en dat wil je toch ook niet ongemerkt voorbij laten gaan. Aangezien ik hoe dan ook opgenomen moest worden en eerst weer aan een CTG gelegd zou worden, heb ik vriendlief naar huis gestuurd om Quin op te halen van school, rustig te eten en een tas voor mij klaar te maken. Bij het aanmelden op de afdeling werd het me even teveel en kwamen de eerste tranen, niet voor lang maar het luchtte wel even op en ik kon weer redelijk helder denken. Onder de CTG heb ik een super lieve vriendin ingeschakeld die gelijk thuis is langs gegaan en er samen met vriendlief voor heeft gezorgd dat alles rustig is verlopen.

De nacht in het ziekenhuis was een drama. De remmers sloegen niet aan en de voorweeën kwamen om de 7 minuten en hielden 20 tot 25 seconden aan. Slapen lukte bijna niet, het was eerder doezelen. Om half 10 werd ik verwacht bij de gynaecoloog om te kijken of de weeën iets hadden gedaan, nog geen uur daarvoor begonnen de remmers hun werk te doen. De uitslag was enigszins goed. De baarmoederhals was hetzelfde gebleven en ik mocht aan het einde van de dag (na de volgende injectie) naar huis onder voorbehoud dat ik het rustig aan zou gaan doen als ik thuis was, de weeënremmers netjes doorslikken en gelijk aan de bel zou trekken wanneer er verandering zou optreden. Het maakte me niet zo veel uit op dat moment, ik mocht gelukkig naar huis.