Hallo 2017 - Adoptie

Dit is het  jaar dat we officieel gaan starten met de cursus van Stichting Adoptievoorzieningen; op 9 februari om precies te zijn. Dit is het jaar dat we gaan bewegen en steeds dichter bij ons gezin gaan komen. Het jaar waar we reikhalzend naar uit hebben gekeken.
Het handboek is gelezen, het rooster staat in onze agenda’s.
We praten meer over adoptie en durven een klein beetje te dromen. Ik zeg een klein beetje, want ik merkte de afgelopen tijd maar al te goed dat ik het soms moeilijk vind.

Mijn man en ik zijn in december voor het eerst naar een babywinkel gegaan; gewoon om eens te kijken,om eens een kinderwagen te bekijken en ‘in de hand’ te hebben.
Het voelde vreemd om daar samen naar binnen te lopen; alsof ik daar niet op mijn plaats was. Al snel werden we aangesproken door een medewerker van de winkel en hij vertelde wat er allemaal was en dat we maar eens rustig rond moesten kijken.
Bij de kinderwagens kwamen we de meneer weer tegen. Ik was meteen onder de indruk omdat hij diverse kinderwagens met één hand in elkaar vouwde. Ik daarentegen was op vanalles aan het drukken om überhaupt de rem er af te krijgen :-D. De meneer gaf ons een wagen of 6 om uit te proberen. Ik stamelde tegen hem dat we voor adoptie gaan en de wagen waarschijnlijk meenemen naar Amerika. Hij dacht echt met ons mee. Ik pak één van de wagens, maakte een paar bochtjes en ineens besef ik me dat ik achter een kinderwagen loop. Niet om andermans kindje voort te duwen, maar voor ons eigen kindje… ik moest even slikken.
Ik kijk naar de andere kant van de winkel en ik zie mijn man glunderend achter een andere wagen lopen; het plezier is te zien op zijn gezicht. We komen erachter dat we beiden dezelfde wagen het fijnst vinden.
We kijken ook even naar wat kamertjes en merken meteen dat wij een kamer niet vanaf internet zouden kunnen kopen. Het helpt ons enorm om de kamers echt te zien, te voelen en de kleur te zien. Ook hier komen we bij dezelfde kamer uit. Ik vind het fijn dat we met dit soort dingen dezelfde smaak hebben.

De meneer komt op ons af en vertelt dat we de boel kunnen reserveren. Hij verzekerd ons dat we nergens aan vast zitten, maar dat we dan een prijsgarantie hebben (zowel de kinderwagen als de kamer is in de aanbieding). Mijn man knikt enthousiast en loopt achter de meneer aan en ik… ik blijf aan de grond genageld staan. Mijn ademhaling stokt en het lijkt alsof ik een paniekaanval krijg. De meneer gaat even wat papieren pakken en ik zoek een toilet op. Ik merk dat ik compleet gedesoriënteerd ben en moet moeite doen om het toilet te vinden.Eenmaal terug vraag ik mijn man of we dit wel echt moeten doen. Hij had al aan mijn gezicht gezien dat ik van de leg was en stelt me gerust. Natuurlijk moeten we dit doen; vanaf het moment dat we ons gaan inschrijven bij A New Way wordt aangeraden om ook meteen een kamertje in orde te maken. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik ben compleet van slag. De meneer komt bij ons zitten en vult de papieren in.
Schijnbaar zijn al mijn emoties van mijn gezicht af te lezen, want hij vertelt nogmaals dat ik echt nergens aan vast zit en me altijd mag bedenken. Ik leg hem uit dat dit niet het probleem is. Het probleem is dat ik jarenlang heb gehoopt dat we samen inkopen konden gaan doen. Dat ik keer op keer zo dichtbij was, maar ook zo ver er vandaan. En nu bestellen we ineens een kamer terwijl we nog niets weten. We hebben nog zoveel onzekerheden en er is nog steeds geen kindje. Dit maakte iets los, waarvan ik niet wist dat het vast zat. De meneer begrijpt me en zegt; ‘ik kom zo nog even bij jullie langs, kijken jullie nog maar even verder in de winkel’.
Toen we aanstalten maakten om naar huis te gaan kwam de meneer op ons aflopen. In zijn hand een hele grote teddybeer: ‘Dan heb je deze alvast’ zei hij. Met tranen in mijn ogen zit ik in de auto terug naar huis…