Grote avonturen beginnen klein

Als het aan mij had gelegen, hadden we het al veel eerder geprobeerd. Als het aan hem had gelegen, waren we nu nog steeds niet aan het proberen. Dennis wist wel dat hij ooit graag vader wilde worden, maar hij wist ook dat dat nog niet nu was. De verantwoordelijkheid die je hebt als ouder, daar moet je wel wat voor inleveren en daar was hij nog niet aan toe. Dus ik genoot ondertussen van mijn twee jongens. En ik genoot van Dennis in zijn rol als stiefvader, wat hem toch echt niet slecht af ging. Ik zag wel een vader in hem. Ik hoefde alleen maar te wachten tot hij daar aan toe was.

Begin februari van dit jaar werd ik geopereerd aan mijn voet. Zes weken van revalidatie volgden en ondertussen had ik alle tijd om me bezig te houden met het organiseren van een grote meeting. Met m'n voet omhoog zat ik mailtjes te tikken en op krukken bezocht ik de bar waar we de meeting zouden afsluiten met een hapje en een drankje. M'n gips zou er net af zijn, wanneer ik daar zo'n 80 mensen zou ontvangen.

Bij m'n laatste controle en röntgenfoto, een weekje later, had ik een "gevoel". Om een onduidelijke reden moest ik denken aan het gevaar van straling voor ongeboren babies en voor ik het door had vroeg ik voor de zekerheid om een loden schort. Ik moest er bijna zelf om lachen, wat dacht ik wel? Dennis en ik waren helemaal nog niet bezig met het krijgen van een kindje. Ik slikte gewoon de pil. Ik had gewoon een onttrekkingsbloeding gehad. En daarbij zou het wel echt een wonder zijn als ik nog eens zonder medische hulp zwanger zou raken. Hoewel ik van mijn zoontjes snel en gemakkelijk zwanger was geraakt, was een derde kindje mijn ex en mij niet gegund. En dat lag aan mij. Ik kon echt niet zwanger zijn, maar ach, dat loden schort had ik inmiddels al in m'n handen...

Zo'n twee weken later kon ik, hoewel het nog pijnlijk was, al weer aardig lopen. Met m'n voet was alles goed, maar verder voelde ik me eigenlijk niet echt ok. Ik was snel moe, van het revalideren, dacht ik. Ik was vaak misselijk, van de medicijnen, dacht ik. Dat zou ondertussen wel wat minder mogen worden, want ik gebruikte ze nauwelijks nog. Maar om eerlijk te zijn leek die misselijkheid alleen maar erger te worden. Wat raar. En waren m'n borsten nou nog steeds zo gevoelig? Ik was al ruim een week van m'n menstruatie af. Hoe meer ik na ging denken en op ging letten, hoe meer ik ging herkennen. Had ik dan toch niet voor niets om dat loden schort gevraagd?

Pas na een week durfde ik te testen. Of nee, ik móest testen van Dennis. Al een week lang liep ik "raar" te doen, en hij zat zich maar af te vragen wat er in hemelsnaam met mij aan de hand was. Ik had mijn vermoedens niet met hem durven delen, alsof ze niet bestonden zolang ik het maar voor me zou houden. En ook al wíst ik dat ik helemaal niet zwanger kon zijn, ik wíst ook dat het toch zo was. En alsnog had ik die twee blauwe streepjes niet verwacht. Maar toch stonden ze er, en opeens stonden wij, nog helemaal beduusd, aan het begin van een groot avontuur.