3 jaar geleden
Goed nieuws vs bloedverlies.. #4
Mijn ouders het goede nieuws vertellen, bloedverlies terwijl mijn vriend in het vliegtuig naar Japan zit.
De volgende dag hebben we besloten ons geweldige nieuws snel te delen met mijn ouders. Zo snel? Ja inderdaad, zo snel! Gezien mijn moeders verleden, wil ik graag goed nieuws kunnen delen en samen kunnen genieten, maar ook mijn zorgen kunnen delen mocht het fout gaan. En nog iets belangrijks: mijn vriend vertrekt eind november voor een week naar Japan, zo pril in de zwangerschap wil ik ergens terecht kunnen met mijn eventuele zorgen.
Dus ik rij vanavond, de avond nadat ik het grote nieuws heb gedeeld met mijn vriend naar ons plaatselijke winkelcentrum. Ik maak het plan dat ik mijn ouders ga verrassen met een stuk gebak op een bordje, met onder dat gebakje op het bordje geschreven: Je wordt Opa en Je wordt Oma. Ik koop een paar leuke bordjes bij de Xenos, beklad de bordjes bij thuiskomst met een porseleinstift, bak ze af in de oven en haal voor de volgende dag gebak in huis.
“Willen jullie allemaal een stukje?” het is een retorische vraag die ik stel aan mijn ouders en vriend, terwijl ik in de keuken van mijn ouders stiekem de bordjes uit mijn tas vis en er een stukje gebak op leg. Ik geef ieder een stukje en neem tegenover mijn ouders plaats op de bank. Ik zet mijn mobiel nonchalant op schoot en begin te filmen. Ik kijk toe hoe mijn vader als eerst vragend naar zijn bordje kijkt terwijl hij zijn stuk gebak naar binnen werkt. Hij merkt op dat het een nieuw schaaltje is, hij draait het bordje om (oeps, de tekst staat op z’n kop nu) en zegt verrast “Gefeliciteerd!”, ik begin samen met mijn vriend te glunderen en zie hoe mijn moeder hier niets van begrijpt. Ze kijkt naar mijn vaders bordje, dan naar haar eigen bordje en ziet dan pas dat er een tekst onder haar gebakje verstopt zit. “Neejoh!” roept ze dan enthousiast. “Jawel het is echt, jullie worden opa en oma!”
De eerste 2 weken lijk ik nog nergens last van te hebben, ik maak een afspraak bij de verloskundige en kan begin december langskomen voor een eerste echo. Ondertussen pakt mijn vriend deze week zijn koffer voor Japan en fantaseren we stiekem over dit kleine wondertje in onze buik. Ik vermeld regelmatig hoe spannend ik het vind en hoop dat alles goed gaat. Ik ben blij dat mijn ouders en beste vriendinnen ondertussen weten dat ik zwanger ben, zo heb ik niet het gevoel dat ik met een groot geheim rond loop.
Zaterdagochtend 23 november vertrekt mijn vriend richting Schiphol, ik wens hem rond 14:10 uur een fijne vlucht toe, hoop dat hij wat kan slapen op zijn vlucht en vertel hem hoeveel “wij” van hem houden. Hij moet erom lachen en ik smelt bij de gedachte van binnen. Ik probeer mijn tijd te doden tot ik bericht krijg dat hij geland is, dit gaat een lange avond worden, opeens zo verplicht zonder enige vorm van contact..
Rond 20:30 ga ik naar het toilet en zie ik dat ik last heb van helderrood bloedverlies. Het zal toch niet? Niet nu ik geen contact met hem kan hebben, niet nu!
Ik begin te huilen, voel me verdrietig, verloren en begin vol op te googlen naar wat er aan de hand kan zijn. Ik stuur mijn vriend een appje: “He schat, mis je heel erg nu. Heb zojuist wat helderrood bloedverlies en hoop heel hard dat het niets ergs is, maar had nu zo graag even met je gekroeld en gehoord dat het allemaal wel goed komt. Ik hou zoveel van jou en hoop echt dat er nu niets ergs gebeurd nu je weg bent. Hopelijk is dit niets.. mis je” 20:58. Bij de helft van de zwangerschappen treed zonder onduidelijke reden bloedverlies op, laten we hopen dat het goed afloopt..
Na een grote google rond en mezelf positieve moed in te hebben gepraat stuur ik hem opnieuw een appje om 22:00 uur. “Ik heb verder geen heftige buikpijn ofzo hoor schat, dus niet te druk maken ook. Goed teken dat ik geen buikkrampen heb, het zal wel onschuldig zijn.” Om vervolgens om 23:00 uur nog te melden dat ik ga slapen, het bloeden niet meer lijkt te zijn geworden maar eerder minder en het vast allemaal wel mee zal vallen. Ik bel hem als ik weer wakker wordt..
De volgende ochtend hebben we een fijn gesprek en lijkt het bloeden te zijn gestopt. Ik vertrek ‘s middags naar het theater voor een voorstelling van Anastasia en mijn vriend zit ondertussen kilometers verderop voor zijn werk in Japan.. Laat het maar snel 6 december zijn, dan staat de eerste echo gepland!