Gezinsonderzoek – gesprek 1-Adoptie

Gisteren was het dan eindelijk zover; de Raad voor de Kinderbescherming kwam bij ons op visite. De laatste stap naar beginseltoestemming is gezet. Na dit gesprek komen er nog 2 gesprekken en daarna volgt (waarschijnlijk) het doornemen van het gezinsrapport. Ik zeg ‘waarschijnlijk’, omdat onze raadsonderzoeker aangaf dat er in sommige gevallen nog een gesprek nodig kan zijn, maar dat we daar gedurende de tijd samen achter komen. De gesprekken zijn allemaal in augustus gepland.

Mijn man en ik waren van mening dat we niet nerveus waren, maar nadat ik het aanrecht voor de 98ste keer had afgenomen en ik hem nog snel een vlekje op de vloer weg zag poetsen, kan ik concluderen dat we toch wat spanning hadden :-).
Stipt op tijd gaat de bel en er staan 2 dames voor de deur. 1 dame is onze raadsonderzoeker en de andere dame gaat zich als gedragsdeskundige specialiseren in adoptie en wilde graag een keer het hele traject meemaken. We schudden elkaar de hand en binnen gaan we op de bank zitten.
Ik voel me meteen een beetje ´silly´, merk ik. Ik zit namelijk in mijn jurkje (zoals eigenlijk altijd), met blote voeten en heb mijn benen op de bank. Waarom heb ik in hemelsnaam geen schoenen aan gedaan….Maar ach… ik ben thuis.
En dan beginnen we…..
Er worden vragen gesteld en ik heb het gevoel dat we in een sollicitatiegesprek zitten. Mijn hoofd en hart proberen krampachtig samen te werken.
Onze raadsonderzoeker voelt denk ik onze spanning en ze probeert ons gerust te stellen. Ze wil gewoon in kaart brengen wie we zijn en wat onze motivatie is om te adopteren. Ze wil verschillende onderwerpen bespreken om te achterhalen hoe we ons hierin hebben verdiept, wat onze gedachten en gevoelens hierover zijn. En ze wil ons eventueel dingen meegeven waar we wellicht nog niet aan hebben gedacht zodat we kans hebben om ons daar meer in te verdiepen.
Ik hoor wat ze zegt, maar pas als we allemaal in lachen uitbarsten (de reden weet ik even niet meer), voel ik de spanning wegglijden.
Het is oké, we doen dit samen, we kunnen niet meer zijn dan onszelf.
De rest van het gesprek verloopt meer ontspannen en het voelt ook als een echt gesprek.

Deze dame stelt wellicht wat moeilijkere vragen, maar zij kent ook de andere kant. Ze ziet niet alleen de aspirant adoptieouders, maar werkt met heel veel schrijnende gevallen waar kindjes in vreselijke situaties zitten. Het is haar taak om dit te voorkomen; om alle kindjes te beschermen en alleen om die reden al, raakt ze mijn hart.
En natuurlijk hebben wij frustratie dat we van alle kanten onderzocht worden, het enorm lang duurt (in onze ogen), terwijl we weten dat we zoveel liefde te geven hebben. Maar dat is onze agenda en die is ondergeschikt aan de bescherming van de kinderen. En daar staan we volledig achter.

Mijn man en ik zitten naast elkaar en ik leg mijn blote voet even tegen hem aan. Ik hoor hem praten en merk wat ik de afgelopen tijd heel veel merk. Dit traject legt een heleboel bloot en we moeten zoveel vertellen. En weer hoor ik de liefde in zijn stem, de liefde die we voor elkaar hebben en hoe fijn onze basis is. Ik hoor hem praten over mij en mijn eigenschappen die soms (wellicht hahahaha) wat irritant zijn, maar die hij waardeert en waar hij van houdt. En dat is andersom natuurlijk ook zo. Ik neem me voor om dit vaker uit te spreken naar hem en naar de mensen die me dierbaar zijn. Het lijkt zo normaal, maar eigenlijk kan het niet vaak genoeg gezegd worden…