Gestopt met de pil... en een jaar verder

In mijn vorige blog vertelde ik jullie al dat ik mezelf nogal ongeduldig vind. Als ik ergens voor ga dan ga ik er ook vol voor. Daarnaast ben ik ook nog eens dol op dingen plannen en heb graag over alles controle. Ik kan je vertellen dat dat niet zo goed samen gaat met een kinderwens.

Na gestopt te zijn met de pil kwam mijn menstruatie netjes op gang. De eerste maanden had ik netjes een cyclus tussen de 29 en de 31 dagen. Wel had ik erg veel last van het 'ontpillen'. Denk dan vooral aan haaruitval(het is maar goed dat ik dik haar heb), pijnlijke bekken, Oja en puistjes en gezien ik deze in de puberteit bijna niet had was dit toch even wennen.

Na een half jaar hadden we een kleine uitschieter in me cyclus . We gingen van gemiddeld 31 dagen naar 36 om daarna weer terug te gaan naar het oude patroon. Ik had al verteld dat ik dol ben op controles dus na een half jaar gestart met ovulatie testen. Gek makend maar het gaf me ook houvast. In mei 2018 maakte we weer een uitschieter naar 40 dagen. Nog meer controle dwang dus ik start met temperaturen. Elke dag netjes om 5.30. Ik hoor je denken 5.30 ik werk in de zorg en dat is de vroegste tijd om op te staan. Als we het doen dan gaan we er vol voor. Ik kan je vertellen ik werd er niet vrolijker van en of het me nou echt geholpen heeft? En of het me nou echt controle gaf?

Ondanks alle testen vond mijn cyclus het leuk om nog een aantal uitschieters te maken. 38 dagen, 40 dagen. En al die keren houd me lijf me voor de gek ik voel me zo zwanger, maar de testen zeggen dat het niet zo is. De teleurstelling word steeds een beetje groter.

Zo hobbelen we rustig door tot dat daar het moment is in de zomer van 2018 na een cyclus van 40 dagen weer ongesteld te word. de grens van een jaar ‘proberen’ zit er op. De twijfel was even terug, nog even aan kijken of toch naar de huisarts. In mijn hoofd was die 12 maanden toch een magische grens.

Toch maar de huisarts gebeld, gelukkig was de assistent aan de telefoon erg begripvol en 2 dagen later kon ik terecht bij de huisarts. De huisarts was vol begrip. Luisterde naar mijn verhaal en dacht gelijk mee. We zijn begonnen met bloedonderzoek. Week later terug komen geen bijzonder heden. Dit keer waren we met zijn 2e, en word voorgesteld eens te kijken hoe het gesteld staat met mijn man.

Het heeft ook wel iets lachwekkends zo’n potje moeten vullen en op tijd inleveren bij het ziekenhuis.

Week later zaten we weer bij de huisarts. Eerder die week al telefonisch te horen gekregen dat alles bij mijn man ook goed zat. wat nu? Kijken we het nog een poosje aan? Ik ben op dit moment vooral bang ik een plekje inneem van een ander die het harder nodig heeft. Dat ik me aanstel en te ongeduldig ben.

op advies van de huisarts toch voor een doorverwijzing gegaan. En natuurlijk was ik hier al op voorbereid en kreeg een verwijzing mee voor het ziekenhuis van onze keuzen.

na een week terug alles goed.. niks aan het handje. Na overleg met de huisarts stuurde hij ons door naar het ziekenhuis.

Eenmaal thuis alles met elkaar besproken en maar besloten het is beter om te weten als er iets mis is i.p.v. al deze onzekerheid. Ook het contact met de vruchtbaarheidspoli was fijn. Veel begrip, er werd echt even tijd gemaakt om de afspraak te plannen. Mijn angst uitgesproken en natuurlijk die eeuwige waterlanders. Gelukkig stelde de assistente mijn gerust dat ik geen plekje in nam van een ander die het harder nodig heeft, want ik had dit nu nodig. De afspraak staat gepland voor 2 weken later.

we krijgen een paar vragen lijsten toegestuurd en we moeten de onderzoek uitslagen van de huisarts mee nemen. Maar wat is dit dubbel je wil heel graag maar eigenlijk ook niet. Je wil gewoon ‘’normaal’’.

deze 2 weken waren erg slecht voor mijn humeur.

De volgende keer vertel ik jullie hoe het verliep in het ziekenhuis.