4 jaar geleden
Gelukkig zijn gaat niet vanzelf...
In m'n laatste blog had ik geschreven dat de volgende blog zou gaan over onze zoektocht naar een huis. Maar ik dacht ik ga toch wat schrijven over wat mij/ons de afgelopen periode heeft bezig gehouden.
Tja gelukkig zijn gaat niet vanzelf, maar ja wanneer ben je gelukkig? Wat maakt een mens gelukkig?, bij iedereen is dat verschillend. Er zijn momenten geweest dat ik me niet gelukkig voelde, dit komt vooral ook doordat we al een aantal jaren in een traject zitten voor onze kinderwens. En dan hoor ik je waarschijnlijk denken, waarom ben je er dan mee doorgegaan. Nou als je iets heel graag wilt is het heel lastig om dan te zeggen"laat maar zitten". Je kan die knop niet zomaar omzetten, soms denk ik had ik het enorme verlangen maar niet. Jeetje dat was dan veel makkelijker geweest. Ik hou enorm van kinderen en wat m'n eierstokken helemaal doet rammelen, als je je man zo ziet genieten als hij met z'n neefje of met kinderen van vrienden speelt. Ik denk dan hoe zou hij met ons kind zijn, zal hij daar ook zo van genieten.
Afgelopen maand hadden mijn man en ik weer een behandeling in het ziekenhuis. Iedere keer met onze iui moet ik met een volle blaas naar het ziekenhuis, dit omdat ik een gekantelde baarmoeder heb en ze er met een lege blaas slecht bij kunnen. Ook moet ik door een arts geholpen worden omdat het zo ingewikkeld is. In mijn dossier staat helemaal beschreven hoe mijn iui moet, maar ik zal het even omschrijven in een normale term.... ;" 9cm rechtdoor moeten dan klein stukje naar links, dan de derde afslag naar recht". Soms lijkt het bij mij wel Google maps van binnen. Gelukkig dat bij mij niet de route iedereen keer veranderd of er werkzaamheden zijn want dan liggen ik uren met die eendenbek geklemd. De ene keer sta ik binnen 10min buiten en de andere keer pas na een uur. We zaten in de wachtkamer en er kwam een vrouw naar ons toe en vertelde me dat de arts er aan kwam. Deze verpleegkundige kende ik niet, wat heel gek is want we lopen er al even en de afgelopen keren heb ik veel bekende gehad. Na ongeveer 5 min kwam ze weer en zei hij komt er aan, dus ik tegen m'n man hoorde ik het nou goed "HIJ". Ik dacht gelijk weer een nieuw gezicht die nog nooit de route van mijn Google maps heeft gebruikt. M'n man zei gelijk als je dit vervelend vind gaan we dat wel zeggen, ik ; nee laat maar ik moet het accepteren. Op een gegeven moment kwam er een verpleegkundige aanlopen die ik al wel heel lang "ken" en ik vertelde haar dat ik het wel lastig vond dat er weer 2 nieuwe waren die de behandeling gingen doen. Ze stelde me gerust en zei dat het een hele goede arts was, maar als ik het fijn vond wilde ze er wel bij blijven. Super lief maar ik bedankte haar. Nou ineens aan het einde van de gang zag ik een wat oudere man met een operatiebroek lopen en dacht "ooh nee is dat hem". En jaa hoor dat was onze arts. Toen hij me een hand gaf zei ik wel gelijk tegen hem dat ik even aan hem moest wennen omdat hij een man is;"waarop hij zei het gaat helemaal goed komen. Helaas na 2x plassen tijdens de behandeling was het hem na 1uurtje pas gelukt. Nu 2 weken wachten...
Maar helaas na 2 weken ging ik toch menstrueren, zucht. Wanneer accepteert m'n lichaam het nou eens... Ik ben gezond alles is van binnen goed. Maar waarom wil het nou niet. Omdat ik het zo gewend ben dat het niet lukt voel ik er ook niet heel veel bij. Ja ik baal enorm en vind het stom, maar ik voel niet meer zo die intense verdriet. Soms denk ik ook heb ik het al opgegeven dat ik dit gevoel heb....
Herken jij dit ook dat je iets heel graag wilt maar na een aantal jaren je er geen vertrouwen mee in hebt, of je er nog wel vertrouwen in hebt maar je hele andere emoties of juist geen emoties om hebt???
En ik ben op dit moment enorm gelukkig met mijn man, maar beide hebben we een kleine lege plek in ons hart die hopelijk gevuld mag worden met een klein kindje van ons samen....
