Geen partnerwens, wel een kinderwens. Wat dan?

Op mijn 12e vermoedde ik het al: ik viel niet op jongens. Hoe kon het anders dan klasgenootjes wel bezig waren met knappe zangers, leuke (vaak oudere) jongens uit de buurt en veel al hun eerste vriendje hadden gehad, en ik niet? Op de middelbare school zag ik meiden uit hogere klassen zoenen met jongens. Rillingen kreeg ik bij het idee dat ik dat misschien over enkele jaren ook wel stond te doen. Ik kon me daar helemaal niets bij voorstellen. Ik met een jongen? Brrr... Vreemd vond ik het wel, dus ik stopte het weg en hoopte dat ik misschien wat minder ontwikkeld zou zijn dan mijn vriendinnen en dat ik jongens vanzelf interessant zou gaan vinden als ik ouder werd. 

Dat gebeurde niet. Op mijn 17e raakte ik voor het eerst verliefd. Niet op een jongen, maar op een meisje. Een jaar later gebeurde dat opnieuw. Ik legde me erbij neer: prima, ik val op vrouwen blijkbaar, ook goed. Weer een jaar later kwam er een nieuw besef: ook de vrouwen waren het niet voor me. Leuk om maar te kijken, maar om een leven mee te delen? Nee. 

Dus was ik 19 toen ik me erbij neerlegde dat ik niet op mannen val en ook geen vrouw wil en dat dat dus zou betekenen dat ik gezellig alleen blijf. En daar had ik vrede mee, behalve dan dat ik me begon te beseffen dat mijn kinderwens die ik allang had nooit vervuld zou worden. Daarvoor was toch een man nodig. Of op z'n minst een vrouwelijke partner om een gezin mee te vormen. Maar in je eentje bewust een kind krijgen? Nee, daar dacht ik niet aan.

Vorig jaar ontdekte ik dat ik lang niet de enige vrouw was die bewust alleen moeder wilde worden. En daarmee kwam hoop. Zou het dan toch mogelijk zijn? Zou het een optie zijn om zodra ik een eigen huis en een inkomen had (ik woonde toen nog werkloos bij mijn moeder) ervoor te gaan? Een kindje te krijgen, mijn kinderwens vervullen? 

En toen kwam dat moment. Een inkomen, een eigen huis, een kat, ruimte in mijn leven... Met trillende handen ging op zoek naar klinieken en zaaddonoren. Nog steeds met het idee: het zal wel niets worden. Het zal wel jaren duren. Hoeveel mannen willen er nu een kind verwekken zonder vervolgens vader te zijn? Hoeveel dat er zijn verbaasde me. Ik kon kiezen uit zeker 20 mogelijke donoren. We mailden, ik stelde vragen, ik woog de keuzes tegen elkaar af, en ik koos iemand voor een ontmoeting in het echt. Het klikte, we stelden een contract op en we hielden contact.

Half mei 2015. Ik aan de slag met ovulatietesten. Kijken of ik mijn cyclus kon begrijpen en er regelmaat in zou kunnen ontdekken. 14 mei 2015, precies op de dag dat ik hem verwachtte een mooie positieve ovulatietest. Prima, we wagen gewoon een poging. Er staat gemiddeld 10 tot 12 maanden op voor je succes hebt met zelfinseminatie, de methode die ik toepaste. Dit was dus een "oefenpoging". Het zou prachtig zijn als het meteen raak zou zijn, maar ik rekende er niet op. 

23 mei 2015. 's Avonds bij mijn moeder het songfestival kijken, maar mijn gedachten waren alleen maar bij: wat als? Wat als het raak zou zijn? Hoe zou ik reageren? Veel te vroeg en ook nog eens 's avonds deed ik een test. Wit, natuurlijk. Hoewel ik met wat fantasie in het licht wel een indroogstreepje kon zien. Maar nu wist ik even waar ik aan toe was en had mijn hoofd rust. 

25 mei 2015. Ik werd 's ochtends wakker en waagde de gok. Nog steeds te vroeg, maar ik voelde gewoon dat ik moest testen. En tot mijn grote verbazing stond daar naast de controlestreep een teststreep die ik echt niet kon ontkennen. Zwanger...

27 mei 2015. Met moeite had ik mezelf ingehouden om niet de 26e al te testen. De 27e deed ik dat wel. De streep was donkerder. Duidelijk. Ik was echt zwanger... 

28 mei en 29 mei deed ik 's ochtends nog een test. Ik kon het gewoon niet geloven. Ik wilde het iedere ochtend opnieuw zien. En die streep bleef terugkomen. 

Wat een bizarre ervaring is dat. Zo in één klap, bij de eerste poging, meteen een zwangerschap. Vol ongeloof meldde ik me aan bij moeders voor moeders en bij de verloskundige. Ik besloot, hoe moeilijk dat ook was, niemand behalve mijn oudste zusje iets te vertellen tot na de eerste echo. Pas dan zou ik geloven dat ik écht zwanger was. 

Inmiddels ben ik ruim 26 weken zwanger. De echo's waren allemaal goed. Mijn ouders vielen van hun stoel van verbazing, die hadden dit niet zien aankomen. Het is zwaar geweest. Ik heb de eerste weken last gehad van extreme misselijkheid. Daarna kwam de vermoeidheid, en die is tot nu nog steeds niet weg. En dat terwijl je alleen woont en je dus geen partner in huis hebt die je wat huishouden uit handen kan nemen is soms loodzwaar. Er zijn dagen bij dat ik blij ben als ik de afwas gedaan heb gekregen en met een schuldgevoel midden in de puinhoop totaal uitgeput en met rugpijn op de bank zit. Maar het is even niet anders. Nog een maandje of drie, dan is mijn wens werkelijkheid en heb ik een prachtig jongetje in mijn armen. Nooit gedacht dat ik ooit moeder zou worden. Nu is het bijna zover. De kleertjes liggen klaar. De commode staat op zijn plek. Kinderwagen maxi cosi en een stapel draagdoeken wachten op de kleine Wolf. Het is nog steeds onwerkelijk. Maar ik kan niet wachten tot het februari is.