Geen hartslag meer.

29 oktober 2020 plof ik op de tafel neer bij de verloskundige nadat ik een verhit gesprek met de gemeente heb gevoerd over de ledges over de wijziging van de bouwvergunning. Omdat ik al bellend binnen kom (en ja ik weet hoe assiociaal dit is, maar het was even niet anders) slaan we de bloeddruk controle even over en word ik gelijk richting het echo apparaat geleid. Net als ik met blote buik lig hang ik op en puf ik even uit. Ik had mijn standpunten duidelijk gemaakt over de telefoon en daar was ik trots op. 

Ondertussen had de verloskundige de gel op mijn buik gedaan en verscheen er op het scherm ons baby'tje. Na enkele secondes dringt het tot mij door dat ik niets zie knipperen en terwijl ik dat denk wuif ik die gedachte weg met de beredenatie dat ons baby'tje misschien lastig ligt om het te zien. Nog voor deze gedachte goed en wel uit mijn hoofd is schiet mij te binnen dat het lijkt of het niet groter is gegroeid. En terwijl ik dat denk kijkt de verloskundige mij aan en hoor ik haar in de verte zeggen: " Anke, het hartje klopt niet meer van het kindje." 

Met een klap word alle lucht uit mijn longen geperst en denk ik alleen: "ik moet van deze tafel af, ik moet lucht krijgen." Zo snel ze het echo apparaat eraf haalt strijk ik de gel van mijn buik en sta op. Er ontsnapt mij een kreet wat overgaat in een huilbui. Mijn kindje. In de auto op weg erheen dacht ik nog wat nu als het hartje niet klopt en tegelijkertijd dacht ik: niet zo gek denken Anke. En nu ineens bleek dat de realiteit te zijn. Het was niet alleen mijn gedachte meer. Vanuit het niets lijkt het of ik helder kan denken en besef ik wat ze heeft gezegd. Het kindje is met 12,5 week gestopt met groeien en ik ben 14,5 week zwanger dat houdt dus in dat het al 2 weken dood in mijn buik zit. Even raak ik in paniek waarna ik vraag en nu?

Als de verloskundige met de gyneacologe aan het bellen is bel ik mijn man. De eerste keer neemt hij niet op maar de tweede keer gelukkig wel. Maar het enige wat ik uit kan brengen is dat ons baby'tje dood is dat het hartje niet meer klopt. Aan de andere kant van de lijn blijft het even stil tot ik hoor: " dat meen je niet." Voor hem komt het natuurlijk net zo onverwacht en hard aan als het bij mij doet. Met de 11.5week had ik het nog volop zien bewegen dus we gingen er ook niet vanuit dat, dat nu anders zou zijn. 

Dit moment vond ik het zwaarste moment van alles. Hier werd ik niet op voorbereid. Hier kon ik ook niet op voorbereid worden. Na drie kern gezonde meiden en de twaalf weken voorbij had ik dit niet zien aankomen. Mijn lichaam had geen signaal gegeven dat het fout zat of niet goed zat. Wel was ik de afgelopen week niet meer zo misselijk geweest als daarvoor maar dat weet ik aan het feit dat ik over de twaalf weken was. Maar verder helemaal niets geen krampen, geen bloedverlies niets. 

De verloskundige hangt op en dus beeindig ook ik mijn telefoongesprek met mijn man. De dag erna kunnen we al terecht bij de gyneacologe. Voor nu kan de verloskundige niets meer voor mij doen en dus pak ik mijn spullen en loop naar mijn auto. Daar barst ik in snikken uit terwijl ik mijn moeder bel en haar het nieuws vertel. Het valt niet te bevatten en op de automatische piloot rij ik naar een vriendin waar ik mijn oudste dochter ga halen. Hoe moet ik haar dit vertellen. Ik kan niet ophouden met huilen maar ik zal wel moeten.

En dus loop ik met lood in mijn schoenen naar binnen waar ik mij even bij elkaar weet te rapen en haar weet uit te leggen dat ons baby'tje een sterretje aan de hemel is. Huilend valt ze in mijn armen en zo blijven we even samen zitten huilen. Ik vraag haar of ze het kindje een naam wilt geven. Even weet ze het niet maar als we eenmaal in de auto zitten zegt ze Roosje. Ze meende dat het een meisje zou zijn geweest. (Achteraf nadat het geboren was meende ze een jongen en noemde ze het Thijsje. Dus nu is de voornaam Thijsje en de achternaam Roosje.) Daarna is de dag als een waas aan mij voorbij getrokken. We hebben iedereen op de hoogte gesteld van wat er gebeurd was. Uiteraard leefde iedereen met ons mee en ik heb nog nooit zoveel huilende mensen aan de lijn gehad. 

De dag erna zat ik met mijn man bij de gyneacologe en daar kregen we nogmaals bevestigd dat ons baby'tje dood was. Er werden ons drie of eigenlijk twee opties voorgelegd. 

1: Wachten tot het lichaam het zelf zou afstoten. Maar dit was eigenlijk geen optie meer want dan had het lichaam dit moeten doen binnen een week nadat ons kindje overleden is. 

2: Een curettage. Alleen zouden we ons kindje niet kunnen zien omdat het er niet zo gaaf uitkomt.

3: Het met medicatie opgang brengen van de bevalling en op een natuurlijke manier bevallen. 

Wij kozen voor optie 3 want ons kindje was af en hoefde alleen maar groter te groeien. We wilden afscheid met hem of haar nemen. Nu was het wel omdat we momenteel in een caravan wonen en drie jonge meiden hebben dat ze wilden dat we in het ziekenhuis zouden bevallen. Dit leek ons ook een beter idee. Mochten er complicaties optreden dan waren we in een veilige omgeving. Ik heb dan van de drie bevallingen twee thuisbevallingen gehad maar ik zou niet weten wat ik nu kon verwachten. Ook wisten we niet hoe we zouden reageren als het eruit was.  

We zijn naar huis gegaan met dit plan en ondertussen haalden we een klein kistje voor ons baby'tje. In de avond hebben we het met zijn allen versierd. Ook had ik doekjes gehaald om hem of haar in te leggen. Die hielden we bij ons zodat onze geur erin kwam. 

De dag na de gynaecologe op zaterdag zijn we nog naar de dierentuin geweest met zijn allen en het enige wat ik kon denken: " maar de kleine zit toch veilig in mijn buik dan kan er toch niets mee gebeuren." Het wilde er nog niet in dat, dat wel kon. En ik wilde hem of haar nog niet opgeven. Ik wilde het veilig bij mij houden en nog even zwanger zijn zonder dat er iets aan de hand was. Op zondag ochtend nam ik de eerste medicatie in om de baarmoeder voor te bereiden dat er een bevalling aan zat te komen. In de avond voelde ik het wat rommelen in mijn buik en onderrug en op maandag bracht ik de wee opwekkers in. 

Daarna hebben we de meiden naar school, gastouder en opa en oma gebracht en om 9 uur melden we ons in het geboortecentrum en kon de bevalling gaan beginnen.