Gebroken hart

Ik ben een geboren moeder, dat weet ik zeker. Ik zorgde voor de kleintjes, waar en hoe oud ik ook was. Ik wilde kinderarts worden, nee kinderrechter, nee toch maar juf. Ik wilde mijn eerste kind voor mijn 25e en het liefst wilde ik er 5. Daar was ik altijd open over en mijn vriendjes daarom altijd bang. Mijn ex wilde echt nog niet en toen ik voor het eerst mijn angst voor onvruchtbaarheid uitsprak, stelde hij mij gerust: "Alles aan jou straalt vruchtbaarheid uit. Maak je daar maar niet druk om."

Mijn huidige vriend en ik zijn verliefd geworden door onze wensen voor een groot gezin. Ik was inmiddels 30, we waren nog geen jaar samen en toch wisten wij dat wij ervoor gingen.

Een jaar later lag ik in het ziekenhuis met een ontsteking aan mijn eierstokken.

De angst voor onvruchtbaarheid was weer terug.

14 januari - Ik kwam net uit het ziekenhuis na een pijnlijk onderzoek. Op de afdeling radiologie had een arts met een lieve lach een ballonnetje met water bij mij ingebracht. Het water hoort weg te stromen via de eileiders. Daaraan kunnen ze zien dat je eileiders 'toegankelijk' zijn en geen probleem vormen om zwanger te kunnen worden.

Op echo's is het beeld mij altijd een raadsel, maar deze röntgenfoto vond ik des te duidelijker. Mijn rechtereileider liet het water niet weglopen.

Links leek het oké, zo sprak de arts ook haar vermoeden daarover uit. Ze kwam dichterbij en legde haar hand op mijn arm. "Ook met één goed werkende eileider is er genoeg kans om zwanger te worden." Ze deed er zelfs haar mondkapje voor af om mij een bemoedigende glimlach te geven.Even later lag ik thuis op de bank. Het onderzoek was best pijnlijk en ik moest verwerken wat net met mij was gedeeld. Ik had net mijn moeder en zussen geappt met het nieuws, want ik had echt geen zin om te bellen. Tot ik gebeld werd door 'GEHEIM NUMMER'. "Neem op," zei mijn vriend, "misschien is het het ziekenhuis wel."

Het was inderdaad de arts. Ze verontschuldigde zich. Ze had mijn foto namelijk voorgelegd aan de gynaecoloog en die twijfelde ook ernstig over mijn linker eileider. "Het water lijkt in eerste instantie wel weg te lopen, maar komt dan in een soort van knoop terecht."Mijn laatste hoop op romantisch zwanger worden glipte weg. Met een hap adem stond ik haar nog kort te woord. We hingen op en mijn hart was gebroken.

15 januari - Het voelt zoals liefdesverdriet kan voelen. Je wordt even wakker en die eerste milliseconde is er nog niets aan de hand. Dan slaat het in.

Ik wil mij niet aanstellen, ik wil geen zelfmedelijden en ik voel een beetje rust als ik bedenk dat we in een goede tijd leven. De wetenschap en techniek zijn al zo veel meer ontwikkeld dan in de tijd dat vorige generaties in eenzelfde situatie zaten. Ik wéét dat er nu zo veel mogelijk is.

Maar toch.. het liefdesverdriet blijft nog even aan. Ik had ook zo graag zwanger willen raken na een spontane vrijpartij op een tropische vakantie. Door lust gemengd met liefde en alles wat daarbij komt kijken. Het voelt alsof mijn lichaam en ik niet meer hetzelfde doel hebben. Dat waarvoor ik ben gemaakt, kan ik niet. Ik voel me een falend vrouw.

16 januari - Ik ben opnieuw wakker geworden met liefdesverdriet maar voel iets opkomen. Een kracht, een strijdlust. Ik ben niet onvruchtbaar. Het is alleen bemoeilijkt. Ik mag me door een tegenslag niet laten tegenhouden. Ik ben benieuwd waar dit naartoe gaat.