Snap
  • Zwanger
  • Gezond

Geboren afscheid (2)

Thuis zijn met Roman* en de dagen tot de uitvaart. Vervolg van Geboren afscheid (1)

Kerstavond 2010. Wij komen thuis, buiten horen we de kerkklokken, binnen is de tafel mooi gedekt, de kaarsjes branden en de spaghetti staat op het vuur. Bijna lijkt alles perfect. Ons nieuwe gezin aan het kerstdiner bij de kerstboom. Maar niets is minder waar. Ons kereltje ligt in een mandje, koud en met z’n oogjes dicht. De vraag is niet waar hij lekker warm ligt maar waar het koud genoeg voor hem is zodat hij tot de begrafenis bij ons kan blijven.

Het AMC had ons een kaartje meegegeven van de uitvaartondernemer met wie zij altijd werken. Mijn man had hen eerder die week al gebeld omdat we graag een koeling wilden huren. Verder waren we van plan alles zelf te doen. Maar dat viel tegen. Deze uitvaartondernemer en een paar anderen die we belden wilden de koeling niet apart verhuren. We moesten daar het hele pakket afnemen, inclusief rouwkaarten en een rouwauto. Na een paar telefoontjes werd mijn man zo boos, hij smeet de telefoon in een hoek en zei: “We regelen zelf wel wat.” En nu was dat moment aangebroken, maar wat gingen we regelen? We besluiten zijn mandje op zolder te zetten voor het open raam en koelboxelementen in zijn mandje te leggen. Het vriest ’s nachts dus dat moet toch goed zijn.

Eerste kerstdag. We krijgen bezoek van opa’s, oma’s, zussen en vrienden en de kraamhulp komt. Wat zij komt doen? Bezoek ontvangen, koffie zetten, spelletjes doen met de aanwezige kinderen (ver bij mij vandaan, want ik word gek van al dat geluid) en de lichamelijke controles doen; ik ben tenslotte kraamvrouw. Maar ze zegt ook dat het te warm is voor Roman*. Hij kan niet op zolder blijven staan. Maar wat dan wel. Ze oppert de schuur.Ik reageer verbaasd: “Tussen de harken, de vriezer en de friteuse?” Dan zoekt ze resoluut naar witte lakens en tovert onze schuur om tot stalletje. In deze kerstweek in de sneeuw is dit de perfecte oplossing. Roman* komt binnen als er bezoek is maar vertrekt daarna weer naar zijn koude stalletje tot de dag van de uitvaart vijf dagen later, terwijl de baby-badthermometer de temperatuur in de gaten houdt.

We krijgen ook bezoek van een fotografe van stichting Make a Memory. Zij komt (gratis) foto’s maken van ons gezin. Wat een bijzonder moment. We staan er zowaar nog lachend op ook. En de oudste twee die gisteren in het AMC nauwelijks naar Roman* durven te kijken, willen hem nu vasthouden. Wat zijn we blij met deze reportage. Hulde aan alle Make a Memory fotografen die door weer, wind en sneeuw ook op eerste kerstdag vrijwillig foto’s komen maken van zieke en overleden kinderen. Engelen bestaan!

En dan breekt de dag aan van het definitieve afscheid. Voor de laatste keer bekijken, aaien en kussen we ons ventje. We geven hem allemaal iets mee en dan sluiten we samen het mandje. Het is een ongelooflijk idee dat we hem nooit meer kunnen zien en aanraken maar tegelijkertijd realiseer ik me dat we hem toch ook niet eeuwig op deze manier hier kunnen houden.

We gaan met z’n vijven in onze eigen auto naar de afscheidsbijeenkomst. Heel veel lieve vrienden en familie spreken prachtige woorden en dat geeft enorm veel troost. Op de begraafplaats worden we al opgewacht en gaat iemand ons voor naar het graf. Mijn man en ik dragen samen het mandje en hebben aan onze andere hand ieder een kind. Dit beeld snijdt de aanwezigen door hun ziel. Ik kan alleen maar denken: ”Ik heb het koud, ik ben moe en alles doet inmiddels zeer. Ik moet in een kraambed liggen en nu banjer ik door een halve meter sneeuw op weg naar het graf van mijn kind. Ik ben het zat. Ik wil naar huis!” Dit soort gedachtes kun je van tevoren toch ook niet bedenken en zijn blijkbaar niet te sturen.

Als we aankomen bij het graf, vraagt de begraafplaatsmedewerker of we zelf het mandje willen laten zakken. Ik moet er niet aan denken maar een seconde later denk ik: “Ja natuurlijk, wie anders. Ik ben zijn moeder en dit is echt het allerlaatste wat ik kan doen.” Glibberend op natte planken, staan m’n man en ik met dikke touwen in onze handen en samen laten we het mandje langzaam in het diepe graf zakken.
Mink (ons tweede kind, toen 6 jaar) die zijn gedichtje tijdens de bijeenkomst niet wilde zeggen, durft het nu wel en zegt samen met z’n zus, Mente: “Ik zoek een woord dat zeggen wil dat jij de liefste bent.”

Het is goed.

We zijn dankbaar dat Roman* in ons leven is gekomen, al is het op een heel andere manier dan we gehoopt hadden. Ik wil niet vasthouden aan het idee van mijn kindje in die koude grond maar ik geloof dat hij zijn eigen, speciale plek heeft in ons gezin.

8 jaar geleden

Wat een mooi omschreven en herkenbaar verhaal. De wens om je kind bij je te houden. De koeling, wat een belachelijk zakelijke en koele reactie van die uitvaartonderneming. Die hebben het niet begrepen. Die kraamhulp, heeft het dus wel begrepen. Wat goed, dat je deze ervaring hebt weten om te zetten naar jullie prachtige onderneming. Respect en bewondering!

9 jaar geleden

Dank jullie wel Renate en Henrike voor jullie lieve reacties. Door deze ervaring ben ik met twee vriendinnen ima afscheidszorg begonnen. We verzorgen uitvaarten van baby's die rondom de geboorte zijn overleden. Omdat het hierbij niet alleen gaat om afscheid nemen maar ook om welkom heten, schiet de reguliere uitvaartzorg soms tekort. We hebben ook een facebookpagina waarop we troostrijke teksten, foto's en filmpjes delen.

9 jaar geleden

Knap geschreven hoor. Ook dapper dat je het op deze manier wilt delen. Mooie gedachte dat Roman nu een plekje heeft in jullie gezin, want hij hoort er natuurlijk gewoon bij!

9 jaar geleden

Wat ontzettend heftig, maar wat beschrijf je het ontzettend mooi! Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies!