Geadopteerd en nu zelf moeder

‘Mijn ouders waren dolblij om mij voor het eerst in hun armen te hebben. Mijn ouders hebben nooit kinderen kunnen krijgen. Mijn moeder was 19 en mijn vader 21 toen ze trouwden 40 jaar geleden. Al vanaf het begin hebben ze het geprobeerd om een gezin te stichten. Dat ging niet zoals ze gehoopt hadden. Toen mijn moeder 26 jaar was, hebben ze besloten om kinderen te adopteren. De doktoren hebben nooit kunnen achterhalen waarom ze geen kinderen konden krijgen. Ze kwamen nu in het adoptieproces terecht.

Dat houdt in: screening van het adoptiebureau, screening van het adoptiebureau in Brazilië en wachten, heel lang wachten. Allereerst kwam er een mevrouw langs die de achtergrond van mijn ouders wilden weten, de reden waarom ze kinderen wilden adopteren en de voorkeur van land. Daarna werd het dossier doorgestuurd naar het adoptiebureau in Brazilië en naar de kinderrechter in Nederland. Toen ze na 4 jaar eindelijk groen licht hadden, werd er weer een hele screening gehouden. Op 26 februari 1988 kregen ze een foto in de brievenbus. Ze hadden een dochter die 3 dagen terug geboren was. Op 29 april 1988 zijn ze naar Brazilië gevlogen om mij op te halen. Mijn moeder was toen 34 en mijn vader 36. Kun je nagaan hoelang ze hebben moeten wachten. Daar moesten ze weer langs de kinderrechter om toestemming te krijgen om mij mee naar Nederland te nemen. Mijn zusje, 2 jaar jonger en niet mijn echte maar uit dezelfde stad en land, is in 1990 geadopteerd door mijn ouders.

Mijn ouders zijn er altijd open over geweest. Van kleins af aan hebben ze ons altijd verteld dat we geadopteerd zijn. Mijn moeder zei altijd: ‘Je komt niet uit mama’s buik maar wel uit mama’s hart’. Mijn jeugd was niet altijd even leuk. Kinderen begrepen niet dat ik ‘witte’ ouders had terwijl ik donker was. Als je het uitlegde, lachten ze me uit en pestten ze me er mee dat ik niet op mijn vader of moeder leek. Op de basisschool heb ik toen een spreekbeurt gehouden en foto’s laten zien. Daardoor begrepen ze het meer. Mijn ouders hebben mij altijd verteld dat als ik mijn biologische ouders zou willen zoeken en ontmoeten, ze me daar niet bij in de weg willen zitten. Ik had daar nooit over nagedacht en vond dat niet nodig. Ik heb al ouders waar ik dolblij mee ben en ja, ze zijn mijn bloedverwanten maar verder had ik er niks mee. Toen ik ouder werd, begon het toch te knagen. Iedereen zei altijd dat hij of zij op haar moeder of vader leek. Ik kon dat niet zeggen. In 2010 besloot ik, mijn zusje ook, om mijn biologische moeder te gaan ontmoeten. 11 mei 2010 zijn we naar Brazilië gevlogen. Wat was ik zenuwachtig zeg! Maar ik ontmoette mijn ‘moeder’, de vrouw die mij op de wereld heeft gezet. Eindelijk zie ik of ik op haar lijk. Maar er was totaal geen band. De ontmoeting liep niet zoals ik had gehoopt. Geen tranen en niemand die op je afrent dat ze je hebben gemist. Nee, een gesprek via de tolk. Zij kan geen Engels, ik geen Portugees. Ik had een brief geschreven waarin stond dat ik dankbaar was dat ze me de kans had gegeven dat ik was geadopteerd, dat ik een toekomst kreeg die zij niet had. Ze las het en het deed haar niks. Ze toonde totaal geen emotie en achteraf gezien hoorde ik van de tolk dat ze uit was op geld en dat ze dit eigenlijk niet eens wilde. Ik kwam er achter dat ik ben ontstaan uit een one-night stand en dat ze niet meer wist wie mijn vader was. Ook heb ik 2 halfzusjes van 2 verschillende mannen en 1 half broertje van haar huidige vriend.

Ik ben opgegroeid in het kleine vissersstadje Harlingen. Voor mij is Nederland mijn thuisland. Aardappelen, groente en vlees gaat er graag in en ook ik heb last van Friesisme. Het nuchtere Friese komt bij mij altijd weer naar boven als ik ergens anders ben en soms betrap ik me op een fries accent.

Op 17 juli 2014, kwamen mijn man en ik er achter dat we in verwachting waren. We zijn zeven jaar samen en sinds 27 mei 2013 getrouwd. Het was wel even schrikken toen we de test zagen. Ik had al wat last van mijn borsten maar ik heb eens een ontsteking gehad in mijn rechterborst en zocht er verder niks achter. Een vriendin van mij zei dat ik zwanger was en dat wilde ik niet geloven. Maar toch bleef de gedachte in mijn hoofd rondspoken. De volgende ochtend deed ik de test. Ik zei nog tegen manlief dat we ons geen zorgen hoefde te maken want ik was toch niet zwanger. Eerst kwam het eerste streepje. ‘Zie je wel!’ riep ik. Twee seconden later kwam het tweede streepje. Jullie hadden ons gezicht moeten zien. Vol verbazing staarden we minstens 5 minuten naar de test. We waren zwanger! Nadat we aan het idee waren gewend, waren we dolblij. Kinderen neem je niet, die krijg je wanneer de natuur zegt dat je er klaar voor bent.

Het drong ineens tot me door: Ik ben 26 jaar, getrouwd, gelukkig, ik studeer nog maar ik word moeder. Ik hoor heel vaak: ‘Was een ongelukje zeker? Je zit toch nog op school? Kon je het dan niet beter uitstellen?’ Nee, het was geen ‘ongelukje’. Een kind plan je niet. Het komt nooit op het moment dat je wil dat het komt. Studie? Ja, en? Ik kan het nog steeds goed combineren.

Op 15 november 2013 kregen we te horen dat we in verwachting zijn van een jongen. Mijn ouders zijn dolblij dat ze opa en oma worden. Voor hun is mijn zwangerschap ook een beetje hun zwangerschap.

Ik ben nu bijna 27 jaar(feb.) en inmiddels is ons kereltje Codi 9,5 maand. Hij is geboren op 24 maart 2014. Hij staat al en kruipt de hele kamer rond om zijn wereld te ontdekken.Het vreemde is wel dat mijn biologische moeder ook 25 en 26 jaar was toen ik geboren werd in februari. In principe sta ik in haar schoenen alleen dan 26 jaar later. Alleen heb ik er voor gekozen om mijn kind wél op te zien groeien. Ik neem haar keuzes absoluut niet kwalijk. Zij heeft er voor gekozen om mij een goede toekomst te bieden die ze zelf niet kan krijgen. En daar ben ik haar heel dankbaar voor.'