Gaat het goed daarbinnen?

Wij hebben een goeie zwangerschap gehad. Met de gezonde natuurlijke klachten rugpijn, saggo (ookal ben ik het daar niet mee eens), moe ect. tot de dinsdag 20 oktober. 5 dagen voor mijn uitgerekende datum. Ik lag 'savond op bed, en bedacht me dat ik Vince de hele dag nog niet gevoeld had. 

We besloten voor de zekerheid maar even de verloskundige te bellen die als antwoord gaf: Ga maar lekker op bed liggen en concentreer je op je kindje. Zo gezegd zo gedaan. Mijn vriend Tim en ik samen op bed liggen en spelen met mijn buik, maar ruim 2 uur later nog geen beweging. Dus wij de verloskundige weer bellen en ze zou nu even langs komen. Ik voelde me echt zo een zwangere zeur die gewoon extra controle wou maar dat was echt niet zo! Ik had hem echt al heel de dag niet gevoeld!

Na een uur was de verloskundige er om ook even te voelen. spelen, poken ect. Ik weet nog dat ze tegen me zei: Ouders doen het altijd te voorzichtig omdat ze bang zijn hun kindje pijn te doen. Nou daar was zij zeker niet bank voor! volgens mij was heel me buik beurs nadat zij een uur met mijn buik bezig is geweest. Ook zij voelde geen beweging dus hup naar het ziekenhuis. 

In de tijd dat ik nog op bed lag te proberen contact te krijgen met ons kindje was mijn vriend nog even snel de hond gaan uitlaten. Mijn zus woont aan de overkant, dus hij was even snel langs gegaan om te vertellen dat de verloskundige zou komen omdat Vince al heel de dag niet bewogen had. Zonder dat wij dat wisten heeft mijn zus mijn ouders ook ingelicht en zij stonden net op het moment dat wij de deur uitgingen om naar het ziekenhuis te gaan voor de deur. Op dat moment deden zij door hun reacties beseffen dat het wel eens zo ver zou kunnen zijn dat Vince nu zou (moeten) komen. 

Aangekomen in het ziekenhuis, werd ik gelijk aan de ct-scan gelegt, en je raad het al, meneer begon gelijk te trappelen en te bewegen. Wat waren wij opgelucht zeg! Maar als dit nog een keer zou gebeuren moesten we gewoon weer aan de bel trekken want ze vonden het toch ook wel raar dat ook de verloskundige keer reactie kreeg toen zij zo bezig was met mijn buik.

En dat gebeurde ook. Precies weet het zelfde verhaal maar we hadden nu al in de middag gebeld. Dus hup weer aan de ct-scan. Dit keer duurde het wat langer, en deden de artsen ook anders. Er werd een echo gemaakt, en nog 1 en er werd overlegt. De artsen bleven komen en gaan en voelen aan mijn buik. 

Toen kwamen ze met een conclusie. Vince had te weinig vruchtwater en moest gelijk komen. We mochten nog snel naar huis om ons spullen te pakken en moesten daarna gelijk weer terug komen. Wat een gestress en paniek was dat zeg. Het was ook even een grote omslag, want we wouden eigelijk heel graag thuis bevallen. Maar achteraf is het maar beter geweest dat dat niet is gebeurd.We maakten ons grote zorgen en zijn snel op en neer gaan rijden om zo snel mogelijk weer terug te zijn. Op vrijdag avond rond 20.00 hebben ze een ballonnetje geplaats, maar er gebeurde niks. Uiteindelijk hebben ze zondagochtend om 9.00 weeopwekker gegeven, en toen ging het snel door hevige weeenstormen. Tot de 10 cm.

Het lukt ze niet om hem eruit te krijgen. We waren ondertussen al ruim 45min bezig. Ik hoorde ze zeggen dat er iemand aankwam om hem met een tang eruit te halen, en dat was iets wat ik echt niet wou! Met alle kracht ben ik toen gaan persen en uiteindelijk is hij er uitgekomen. achteraf bleek dat de navelstreng nog geen 30cm was waardoor hij elke keer weer terug mijn buik in ging. Later hoorde ik ook dat de artsen dachten dat hij om zijn nekje heen dat, maar dat was gelukkig niet zo. 

Doordat er een paar min puntjes waren, moesten we even een nachtje blijven. 
Vince zijn temperatuur bleef te laag, hij was wat slap en kleurde niet goed. Maar gelukkig mochten we de volgende dag al snel naar huis om te gaan genieten, maar dat liep al snel anders...