follikelmeting #2

en ik had zo'n goede hoop! Helaas zag ze niets vandaag. Ik had echt gedacht dat er vandaag gezegd werd ga maar babydansen vanavond want ziet er goed uit. Ik had namelijk nog wat van die goedkope ovulatietestjes liggen. Die met die 2 streepjes. En ik zag voor het eerst meer kleur op mijn testjes! En ging er dus vanuit dat het iets deed. Mn ei was onderweg! NIET DUS! 

Nu mocht ik kiezen of ik nog wat langer wilde afwachten of dat ik deze cyclus ging beeindigen door te starten met de provera. Ja jeetje geen idee wat is wijsheid? Dus ik heb de beslissing aan mijn fertiliteitsarts gelaten. We stoppen met deze cyclus en gaan verder met ronde #2. Deze ronde echter wel met een ander medicijn namelijk Letrozol. Ook gaan we een stapje omhoog en krijg ik ipv 2,5mg 5mg hiervan. Eigenlijk wilde ze me aan de spuiten zetten maar stel de zorg moet zich verder gaan afschalen dan komen de rondes met de spuiten te vervallen. Dus om er de volgende cyclus zeker van te zijn dat ze me mag helpen gaan we nog verder met de tabletten. Nu heb ik weer (want zo ben ik) heel internet afgestruind op zoek naar verhalen van vrouwen met kinderwens, PCOS en letrozol. Schijnbaar geeft Letrozol minder bijwerkingen. Helemaal top want ik ben die opvliegers elke 15/30 min helemaal beu. En ik heb opzich ook wel weer zin om gewoon te kunnen slapen zonder dat ik zwetend wakker word en het gevoel heb te moeten douchen. (tipje voor de dames die aan de Clomid zijn en de nachtelijke opvliegers ook zo killing vinden. Een koud nat washandje in je nek leggen als je gaat slapen helpt gedeeltelijk) Vandaag is mijn cyclus dag 15 en ik heb mijn eerste tablet provera geslikt. De vorige keer kwam mijn cyclus 2 dagen na het slikken van de provera. (dus als deze keer het zelfde zal gaan zou ik rond cyclus dag 27/28 mijn mentruatie/tante flo mogen verwachten. 

Ondanks dat dit pas ronde 1 was die mislukt is doet het zo veel pijn. We zijn nu 11 maanden verder namelijk sinds we echt echt aan het proberen zijn. En zelfs al bijna 16 maanden verder zijn sinds we gestopt zijn met alle anticonceptie. Ik weet dat er vrouwen zijn waarbij dit nog niets klinkt en alle respect voor hen! Maar man wat is dit moeilijk! Veel erover praten met vriendinnen doe ik niet want we willen het nog niet aan de "grote" klok hangen dat we aan het proberen zijn. En bij de vriendinnen waarbij ik het wel gedeeld heb lijkt de medeleven te vervliegen. Ze hebben het nu al zo vaak gehoord dat het wel de natuurlijke orde van de maand is. Wat ook weer pijn doet maar 'gelukkig' voor hen snappen ze niet waar wij mee zitten. 

En bij elke zwangerschapsaankondiging wil ik huilen. Wanneer mogen wij dit weer doen? Wanneer zijn wij aan de beurt? Wat vreet dit veel van je energie, persoonlijkheid, mentale gezondheid. Aan de ene kant wil ik er meer open over zijn tegen mensen. Maar ik durf dit (nog) niet. Waar ik bang voor ben, geen idee. Afkeuring? Onbegrip? Ik hoor het zo al genoeg om me heen mensen die niet begrijpen dat een tweede kinderwens net zo intens kan zijn als een eerste kinderwens. Maar mijn gezin is nog niet af. Er mist nog iets. Er mist nog iemand. En ik hoop dat ik diegene toch snel mag gaan ontmoeten. 

We geven niet op, en houden vol! Wordt vervolgt!