Familie ruzie door zwangerschap

Graag wil ik jullie mee terug nemen toen dat ik 20 weken zwanger was. Mijn man en ik waren zo nerveus voor de 20 weken echo. Zal alles goed zijn met onze kleine wat zal het worden een jongen of een meisje? Mijn man was er heilig van overtuigd dat we een jongen zouden krijgen want hij had alleen broertjes en zijn ene broer had ook een zoon dus dat zal bij ons ook wel zijn. Zelf twijfelde ik heel erg.

De echo zag er goed uit ze konden geen rare dingen zien alleen het hartje konden ze niet goed in beeld brengen. We hadden toen al een eigenwijsje die steeds de verkeerde kant opdraaide haha. En wat bleek we zouden een meisje krijgen!!! Ik lag te huilen van blijdschap een dochter! Daar had ik m'n  leven al van gedroomd. Het gezicht van me man kan ik me ook nog voor me haren die was stomverbaasd het heeft hem een dag gekost om te realiseren dat we een meisje kregen maar wat was hij trots een dochter. Die dag heb ik iedereen opgebeld en gevraagd of ze zondag's wilden komen zodat we iedereen tegelijk zouden vertellen wat we zouden krijgen (op me moeder en beste vriendin na) wist niemand het.

Zaterdags ben ik druk bezig geweest met een roze taart bakken en roze botercreme te maken en aan de buitenkant had ik blauw met roze fondant gedaan zodat je pas met open snijden het op zien wat het was. We waren zo opgelaten dat we niet met het hoefde te zeggen maar dat we gewoon konden zeggen het gaat goed met HAAR. Zondag kwam bijna iedereen langs en bij mijn man zijn stiefmoeder was de spanning letterlijk te snijden! Toen we de taart aan sneden kwamen er een paar echte felicitaties uit maar de rest was maar een beetje flauwtjes. De stiefmoeder van mijn man die heeft twee jongens en heeft altijd al een meisje gewild je kon het letterlijk van der gezicht zien afdruipen de jaloezie. Wat voelde ik me opgelaten op dat moment en dan nog eens al die hormonen die in je lichaam rond vliegen. Niemand had verwacht dat we een meisje zouden krijgen en de stemming was een beetje gelaten. Één van mijn mans halfbroetjes zat voor de tweede keer zonder dat zijn moeder wat zei op mijn tafel te tekenen, daar werd ik beetje geïrriteerd van ( want zeg nou zelf het zijn onze meubels daar ben je zelf ook altijd zuinig op) dus ik zei tegen hem dat doen we niet hier en akten zijn potlood af en deed te in zijn etui misschien dat dit door alle hormonen er wat harde uit kwam dan normaal dat weet ik niet.

Maar de stortvloed die ik daarna over mee heen heb gekregen is gewoon niet normaal en bracht me tot me kookpunt wat ik nog steeds knap van mezelf vind is dat ik op dat moment me mond heb dicht kunnen houden ik werd voor van alles en nog wat uitgemaakt en hoe durfde ik me er mee te bemoeien ( sorry maar volgens mij is dit mijn huis) na dat er een half uur langtegen me was geschreeuwd was ik zo kwaad en had ik zo pijn in mijn buik heb ik haar de deur gewezen met het bericht mijn huis uit en kom hier nooit meer terug data was nog het enigen wat ik nog uit mijn mond wist te krijgen.

Dat is ook het punt geweest dat mijn hele schoonfamilie na alles wat ik ooit voor ze gedaan heb mij de rug toe heeft gekeerd want ik ben degene die te ver is gegaan en die de familie uit elkaar heeft gedreven. Wat hun zich niet realiseren is dat ik uur na dat gedoe met spoed naar het ziekenhuis ben gegaan omdat zoveel pijn had dat ik er huidig van overtuigd was die dag dat ik me dochter als nog na 20 weken zou kwijt raken! 

Gelukkig bleek na een paar uur dat het alleen de stress was die zo pijn had veroorzaakt en dat alles goed was met onze kleine meid. Helaas deed iemand anders van de schoonfamilie er een dag voor kerst nog even een ruzie boven op dat het allemaal mijn schuld was en als ik bij mijn standpunt bleef dat ik dan niet hoefde te verwachten dat ik nog ergens welkom was. Dat is voor mij de punt geweest om te zeggen tegen mijn man tijdens me zwangerschap hoef ik niks meer met jou familie te maken hebben.....