Snap
  • Zwanger

Even stopte mijn wereld

Nog jong, studerend, gerookt & gedronken en overtuigd om carrière te maken. Wat als je dan plots zwanger blijkt te zijn?

Het moment dat ik wist dat ik zwanger was stopte mijn wereld even met draaien. Ik was 20 jaar oud, mijn partner 25. We waren op dat moment 2.5jaar samen en ik was net bij hem ingetrokken. We waren beide nog aan het studeren en van kinderen was absoluut geen sprake. We wouden beide carrière maken. Mijn vriend zat in zijn laatste jaar auto-ingenieur en ik was net begonnen met een opleiding criminologie. 

Op een vrije dag besloot mijn mama me te traketeren op een dagje Walibi, omdat we door de verhuis elkaar even wat minder gezien hadden. Ik die normaal zo zot ben van wilde attracties, werd nu zelfs op de rustigste ziek. Tja, even later maar naar huis, ik zou wel ziek aan het worden zijn.. We besloten ons dagje op een ander moment verder te zetten. Maar het misselijk zijn werd erger en erger. Ik begon lessen te missen omdat ik 's morgens als ik wakker werd meteen naar het wc moest rennen om over te geven. Ik kroop daarna terug in mijn bed en als ik opnieuw opstond, ging het meestal wel beter. We hadden nog steeds niets door.. Mijn regels waren altijd al erg onregelmatig geweest. 

2 weken later waren mijn vriend en ik in de stad om te gaan winkelen. Ik moest nog langs de Kruidvat om haarverf te gaan halen, mijn vriend moest lenzen hebben. Toen ik mijn kleurtje gevonden had, ging ik op zoek naar hem in de winkel. Ik zag hem staan in de gang, starend naar een rek. Ik liep naar hem toe en zag dat hij voor de zwangerschapstesten stond. "Schattie, zou het kunnen dat je zo misselijk bent omdat je zwanger bent?". Ik kon niet meer van het lachen. Ik? Zwanger? Helemaal gek zeker! Hij bleef aandringen om toch maar eens een test te doen voor het te kunnen uitsluiten, en als deze negatief was moest ik maar eens langs de dokter, want dat misselijk zijn moest toch ergens vandaan komen zei hij. Om van zijn gezaag af te zijn besloot ik maar een test te doen. Nooit had ik er aan gedacht dat deze positief kon zijn. 

Eenmaal thuis aangekomen ging ik naar het wc. Zonder de bijsluiter te lezen plaste ik op het stokje. Totaal niet geïntresseerd in het ooit krijgen van baby's had ik er zelfs niet aan gedacht om te wachten tot de volgende ochtend, in verband met de ochtend urine. Eenmaal klaar legde ik de test op de tafel en liep naar mijn vriend buiten: "Je hebt je voor niets druk gemaakt, ik zei het je toch!" was mijn antwoord en ik kroop terug achter mijn boeken, ik had namelijk mijn eerste examens over enkele dagen. 

5 minuten later liep Gert de woonkamer binnen. Lijkbleek, met de test in zijn handen. Het enigste dat hij zei was "2 streepjes, is dat negatief? Waar is de bijsluiter?". Deze lag al in de vuilbak zei ik en hij ging kijken. Ik bleef achter mijn boeken zitten en begon lichtjes te trillen, het zou toch niet...? Nog geen minuut later kwam Gert binnen met de test nog steeds in zijn handen en een glimlach gelijk ik deze nog nooit gezien had. "Proficiat schatje, je krijgt een mini-Gertje", ik herrinner me de woorden nog zo. Mijn wereld stopte.. Ik zwanger? Dat kon niet! Ik had mijn pil altijd correct genomen, dat  mijn regels uitbleven vond ik doodnormaal. Ik controleerde de streepjes, ze waren overduidelijk. Ik controleerde de bijsluiter, hij had gelijk. Ik ging lijkbleek naar buiten en rookte mijn laatste sigaret. 

Tijdens deze sigaret rolde de tranen over mijn wangen. Ik studeerde, gert ook. We hadden beide geen job en wouden eigenlijk helemaal geen kinderen. Wat moesten we doen. Abortus, adoptie, houden,.. Ik had hier allemaal nog nooit bij stil gestaan, we hadden het hebben van kinderen zelfs nooit besproken. Gert kwam naar me toe, nog steeds glimlachend. Nam mijn sigaret af en neemde me mee naar binnen. We hebben uren gepraat en samen geweend. Gert was meteen overtuigd dat we dit kindje moesten houden, het feit dat ik zwanger was, was volgens hem een teken dat het zo moest zijn. Ik was echter helemaal niet overtuigd. We besloten om onze beslissing te laten afhangen van de reactie van onze ouders, achteraf gezien wel een beetje raar. 

Al onze ouders reageerden verrassend goed! Mijn vriend heeft het tegen iedereen verteld, ik durfde niet zo goed, want ik had ontzettend veel schrik voor hun reactie. Echter niemand van onze ouders heeft ooit gevraagd of we abortus overwogen, ik denk dat ze gewoon direct geloofden in ons. Onze vrienden dachten eerst dat het een grapje was. 

We maakten onze eerste afspraak bij de gyneacoloog. Ik had zo'n schrik dat er iets mis zou zijn met het baby'tje. Ik had namelijk helemaal niet goed voor het kindje 'gezorgd'. Ik had gerookt, gedronken en vollebak gefeest. Maar het bleek een perfect gezonde foetus van 10 weken. De rest van mijn zwangerschap was ik een echte gezondheidsfreak. Niemand mocht in mijn buurt roken, ik dronk geen druppel alcohol meer, lette op mijn voeding,.. Op een aantal voorvalletjes en constante misselijkheid verliep mijn zwangerschap verder probleemloos. 2x heb ik enkele dagen aan een baxter gelegen omdat ik uitdrogingsverschijnselen had en niet voldoende voedingsstoffen binnnekreeg voor de baby, door het overgeven. Ik was er echter nog steeds van overtuigd dat ik ook met deze baby carrière zou kunnen maken, mijn studies had ik even onderbroken en we waren volop begonnen aan verbouwingen thuis zodat alles baby-proof zou zijn. 

Ik ging de volledige 10 dagen overtijd en 3uur voordat ik ingeleid zou worden begonnen de weeën toch nog spontaan. Na een bevalling van 11 uur werd "kleine" Sem geboren, met een gewicht van 4kg050 en 54cm. Het moment dat de gyneacoloog de baby in mijn armen legde leek niets anders nog uit te maken. Wat was hij mooi, mijn mini-Gertje. Dit was liefde op eerste zicht. Plots leek alles rond hem te draaien, mijn carrière deed er niet langer toe. Dit kleine mannetje zou mijn volle aandacht krijgen vanaf nu, hij werd vanaf de eerste minuut mijn prioriteit. 

Dagen vlogen voorbij sinds zijn komst. Ondertussen is hij 20 maanden. Een leven zonder hem kan ik me niet meer voorstellen. Ik heb mijn studies gestopt en een job gekozen in functie van mijn kleine mannetje. Het is zeker niet mijn droomjob, maar ik doe het wel graag. Als je me een paar jaar geleden gezegd zou hebben hoe mijn leven er nu uit zou zien, ik zou je vierkant hebben uitgelachen! Mijn man probeert nu carrière te maken, maar ik heb unaniem gekozen om voor Sem te zorgen. Een leven als carrière vrouw kan ik me niet meer inbeelden nu, ik ben gewoon Sem's mama. Een aantal weken geleden kwam zelfs 'een tweede kindje' ter sprake, wie weet krijgt Sem binnekort dus een broertje of zusje. In elk geval zal ik dan meteen weten waarvan de misselijkheid komt, wie had dat ooit gedacht ;) 

7 jaar geleden

Mooi en bijzonder hoe de 9 mnd zijn werk hebben gedaan om jou te (en je man) laten wennen aan het idee dat je moeder wordt. Prachtig beschreven!

7 jaar geleden

Mooie blog!