Er moet NU iets gebeuren, komst van het hartkastje | deel 3.

Vervolg op deel 2.

De weken vanaf week 27 waren zwaar. In een week 3 keer in het ziekenhuis voor controle - CTG's was normaal.

Omdat ik vanaf week 30 ongeveer ook regelmatig flauw viel heeft de gynaecoloog me doorverwezen naar de cardioloog. Ze wilde uitsluiten dat er niets aan de hand was met mijn hart.  Voor ons voelde dit toen erg onprettig. Ja mevrouw, u valt flauw, wat rot, gaat u maar even naar onze collega's van de cardiologie om uit te sluiten dat u niet ook een kapot hart heeft. Natuurlijk werd het niet zo gezegd, maar zo kwam het wel op ons over... Op dat moment had ik haar het liefste even door elkaar geschud en gezegd dat ik eerder dacht dat het kwam door het feit dat ik 30 weken onderweg was, nog geen kilo aangekomen was en NIET kon eten. Maar goed, deze gynaecoloog was tijdelijk omdat onze eigen vakantie had. Het was gelukkig de laatste afspraak bij haar dus ik dacht, laat maar gaan... de volgende keer hebben we gelukkig weer onze eigen. 

In week 34 kon ik pas terecht bij de cardioloog. Die weken tot dat moment waren zwaar. Mijn partner had inmiddels in de middagen vrij om mij te kunnen helpen. Aankleden etc. was op dat moment op slechte dagen niet te doen. Douchen durfde ik niet alleen en als ik me slecht voelde, was zelfs de trap naar onder een uitdaging. We hadden zo ons ritme, ik sliep lang, wachtte tot mijn partner thuis was en ging dan met hem naar onder. 

In week 34 had ik de afspraak met de cardioloog. Die viel bijna van z'n stoel toen hij mij binnen zag lopen: bent u zwanger? bent u 34 weken zwanger? Er moet NU iets gebeuren. Hij heeft direct onderzoeken gedaan (hartfilmpje onder andere). Daar kwam gelukkig niets uit. Hij heeft me gewogen en vond het niet normaal dat er met die signalen niets was gedaan vanuit de gynaecoloog. Op dat moment had hij zoiets we gaan nu met spoed een kastje regelen voor een week registratie van je hart. Met die uitslag gaan we over 5 dagen terug naar de gynaecoloog. Zijn verwachting was niet dat er iets met mijn hart was maar hij wilde het uitsluiten. Dus ik kreeg een kastje geïnstalleerd, moest dat ding 5 dagen dragen en dan zouden ze met spoed de uitslag uitlezen en dit telefonische bespreken (of er moest iets ergs uitkomen). Zoals verwacht belde de cardioloog op en was er niets aan de hand. Hij zag tijdens een moment dat ik flauw viel dat er iets van versnelde hartslag was maar dit was volgens hem een logische, lichamelijke reactie. Hij vond mijn gewicht in combinatie met mijn lengte en 34 weken zwanger echt een zorg. Dat heeft hij zo terug gekoppeld naar de gynaecoloog.

We hebben toen in week 35 weer een gesprek gehad met de gynaecoloog. Inmiddels was mijn bloeddruk ook aan de hoge kant (de onderdruk) waardoor ik vast 3 keer per week aan de CTG moest. In week 35, voorafgaand aan het gesprek met de gynaecoloog moest ik weer aan de CTG. Wederom was de onderdruk hoog. Het gesprek vervolgens met de gynaecoloog was heftig. Er waren nu bij hun (aan de ene kant gelukkig) ook echt zorgen om het eten - het gewicht en de groeiachterstand van onze dochter. Ook het flauwvallen was niet bevorderend voor de situatie. Ik kreeg medicatie voor de hoge bloeddruk, een diëtiste werd ingeschakeld zodat er gestart kon worden met bijvoeding en er werd een moment afgesproken dat ik zou worden ingeleid. Als de situatie het zou toelaten, gingen we het proberen te rekken tot week 37...

Toen die woorden eruit waren, was er veel opluchting. Ook vragen, is dit oké voor de kleine? Gaan we het proces nu niet verstoren? Maar deze vragen werden snel overspoeld met het gevoel dat ik er bijna vanaf was, het einde was nu echt in zicht gekomen... Nog maar even doorzetten en dan zou ik eindelijk mijn dochter ontmoeten en... zelf kunnen gaan opknappen. Want dat was wat mij steeds verteld werd... zodra je bevallen bent, ben je direct van je misselijkheid af... heel zwart wit: kind eruit, HG eruit... Tot die tijd kan ik toch wat proberen binnen te krijgen met die gore bijvoeding maar... die kan er dan gelukkig ook snel vanaf zodat ik weer kan gaan eten!

Dus naar dat moment keek ik ontzettend uit!!!

De inleiding stond op woensdag 16 september gepland. De zondag voorafgaand moest ik nog aan de CTG en gaf de gynaecoloog aan dat ze de inleiding toch gingen vervroegen naar dinsdag 15 september... Dat betekende, dat ik alleen nog de maandag had en het dan echt zover was... Bizar, heel gek, het ging ineens zo snel... 

Eerder was niet wenselijk i.v.m. het feit dat we allemaal echt wilde proberen die 37 weken aan te tikken en die was ik dinsdag precies!

Die maandag heb ik veel rust genomen en ben ik even met mijn moeder naar het kapelletje gegaan waar ik heel graag kom en vaak een kaarsje aansteek. Dat was heel bijzonder. De laatste keer met mijn meisje in mijn buik ... de laatste dag dat ik me rot/ziek voel WANT zodra ze geboren is ... gaat het beter...

Helaas, was dat bij mij niet het geval...

Wordt vervolgd...