Snap
  • Zwanger
  • zwanger
  • #alleenstaand
  • #ongepland
  • #singlemommy

En toen zat er een klein mensje in mijn buik

17 augustus 2018.  Een dag die ik nooit zal vergeten smorgens naar de huisarts geweest want ik was toch echt al 2 weken overtijd. Alle zwangerschapstesten die ik heb gedaan waren negatief en die van de huisarts ook. Na een Gesprek toch maar even bloedprikken. Die middag zou de uitslag al terug, na 4e mocht ik bellen voor de uitslag. 

Meteen doorgegaan naar mijn werk en door alle drukte daar was ik om 5 minuten voor 5 toch nog net op tijd met bellen. 

Na wat zoeken in het systeem en 5 zenuwslopende minuten kwam de verlossende zin: u bent zwanger.  Ondanks mijn vermoedens had ik die niet zien aankomen. En meteen volgde de vraag wilt u een abortus plegen.. 

Was dat wat ik wilde? Geen idee. Geen idee hoe ik moest reageren of wat ik moest doen. Over 4 weken kon ik een echo laten maken.

Meteen nadat ik ophing belde ik mijn moeder. Die had het wel verwacht en zei me te steunen in wat ik wilde. 

En toen de vader. Ik stuurde hem een appje en kreeg geen reactie. Diep van binnen wist ik toen al dat ik er alleen voor zou komen te staan.

Na veel praten met familie werd me al gauw duidelijk dat abortus het laatste was wat ik wilde. Ik zou mama gaan worden toen ik dit besloot kwam ook een telefoontje met de vader. Hij wou praten, tijdens dat  gesprek zei hij dat ik abortus moest plegen en als ik bang was hij wel mee zou gaan. Deed ik het niet Dan zou mijn kind opgroeien zonder vader. Dat was een enorme klap voor mij. Toen begon ook mijn twijfel, moet ik wel een kind op de wereld zetten zonder papa.

Met 8 weken en 3 dagen zat ik vol spanning in de wachtruimte te wachten tot de echo gemaakt ging worden. Ik kwam binnen en ging liggen en het echo apparaat ging aan. En daar was jij, een mini mensje wat al vrolijk naar het scherm zwaaide. 

En toen wist ik het zeker. Jij was van mij. Ik zal je vasthouden en nooit meer laten gaan.