En toen was jij al in maak

23u 's avonds, alleen in de badkamer met een zwangerschapstest die zei: "zwanger". Daar sta je dan, met een positief staafje in je handen... Verbaasd en blij. Deze gevoelens wisselden elkaar de komende uren en nacht af.

Ongeveer een maandje geleden hadden we de knoop doorgehakt. Geen diep gesprek, gewoon om half elf 's avonds, in bed, voor het slapen gaan. Natuurlijk hebben we het wel eerder over kinderen gehad, maar elke keer was er wel één van ons die een argument had om het nog eventjes uit te stellen. Tot die bewuste avond. Deze keer was ik het die tegen mijn vriend zei: "Schat, zullen we gewoon aan kinderen beginnen?". Eigenlijk verwachtte ik dat hij nu zou komen met een reden om het uit te stellen, wat we eigenlijk altijd deden. Maar niet deze keer... Deze keer zei hij: "Ja.". Ja? Hoorde ik dat nou goed? Compleet met stomheid geslagen mompelde ik: "Ok dan", draaide me om en probeerde te gaan slapen. 

De volgende ochtend tijdens het tandenpoetsen whatsappte ik een foto van mijn pilstrip naar mijn vriend met de vraag: "Zeker?". Ja, hij was zeker... En daar begon het avontuur! 

Mijn vriend zat voor zijn werk in het buitenland en ik alleen thuis met natuurlijk alle ovulatiekalenders uit mijn hoofd kennende. Ja, ik moest toch echt deze week ongesteld worden. Het zal de spanning wel zijn. Ik en mijn vriend hadden elkaar beloofd om alleen deze maand er echt mee bezig te zijn en daarna gewoon het lot zijn werk te laten doen. Dus ja, daar zat ik dan jubelend en tegelijkertijd onzeker over mijn uitblijvende menstruatie. 

Ok, nog 3 dagen en dan is hij weer thuis. Als ik dan nog niet ongesteld ben, dan doen we een test. Niet omdat ik denk dat ik zwanger ben, maar juist om te zien dat het niet zo is en ik maar gewoon lekker normaal moest doen en doorgaan met mijn leven. Als het komt, dan komt het. Maar nieuwsgierig als ik ben kon ik mezelf niet bedwingen. Eerst even checken bij de vriend of hij erg zou vinden als ik in m'n eentje een test zou doen? Nee, vond hij niet erg. Na een uur dubben, wel/niet wel/niet, om kwart voor negen toch nog naar de Kruidvat gehold om een test te halen. Niks tegen mijn vriend gezegd, die zat namelijk al in een restaurant met collega's.

Paar uur later ben ik mezelf klaar aan het maken om naar bed te gaan. Plassen, nu op mijn stickie, tandenpoetsen, omkleden, haar in een vlecht en klaar. Owja, bijna vergeten dat ik de test had gedaan. 

En daar was het moment... Ik pak de test, verwachtende dat ik niet zwanger zou zijn. Omdat ja, zo snel gaat dat toch niet? Je lichaam heeft toch gemiddeld een half jaar nodig om te 'ontpillen'?

23u 's avonds, daar stond ik, alleen en niemand om mee te delen wat het staafje in mijn hand zei: "zwanger".