En toen was ik plots 22 weken zwanger

‘’Ik denk dat je zwanger bent.. al zeker 20 weken’’

Stilte

‘’Proficiat! Je wordt mama!’’

Woorden van de huisarts, die ironisch genoeg nog geen kwartier geleden de pil voorgeschreven had omdat ik er dringend voor moest zorgen dat de endometriose niet terug kwam. Zo’n operatie wou ik toch helemaal niet opnieuw dus met enige tegenzin zei ik dan maar ‘oké’.

Ik zat nogal in de put tijdens die periode. Een jaar eerder kreeg ik te horen dat ik endometriose had, werd ik er aan geopereerd en daarna kreeg ik de boodschap dat ik maar een zeer kleine kans had om op een natuurlijke manier zwanger te worden. Mijn zelfbeschermingsmechanisme schoot in gang en ik begon me mentaal voorbereiden op een leven zonder kindjes. Niet makkelijk. Ik had nooit echt contact gehad met kindjes, maar sinds ik samen was met mijn vriend die dan nog eens een geboren papa was wou ik dit enorm graag.

Op dat moment was ik ook niet meer samen met mijn vriend. Iets met in de put zitten en een leven naast elkaar. Niet meer weten welke toekomst dan als het er eentje is zonder kinderen. Achteraf bekeken weet ik dat ik toen enorm veel leed had kunnen voorkomen door niet zo’n drastische conclusies te trekken. Op het moment zelf echter beleefde ik dit zo intens en hield ik dat geheim voor mijn omgeving. Dit was iets wat ze niet konden begrijpen.

Maar dus, terug naar het meest loco moment van mijn leven. Ik had wat pijn in mijn baarmoeder en besloot niet te gaan werken maar eens te gaan vragen bij de huisarts of mijn endometriose niet terug kon zijn. Zij vroeg eigenlijk vrijwel meteen ‘kan je zwanger zijn?’. Ik weet nog dat ik serieus lachend reageerde want zij had het hele endometriose-gedoe van dichtbij meegemaakt. Maar het kon geen kwaad dat ze eens aan mijn buik voelde of alles wel oké was. Ze begon te voelen en dit leek wel tien minuten te duren. En dan, na die tien minuten die er waarschijnlijk geen tien waren kwamen die woorden uit haar mond.

Ik geloofde er niks van. Ze heeft zowel mijn hartslag als de hartslag van de baby laten horen op hetzelfde moment omdat ik het niet geloofde. Ik weet niet meer goed hoe ik me voelde op dat moment. Het eerste waar ik aan dacht was de alcohol, daarna pas dacht ik aan het feit dat ik niet eens meer samen was met de papa (ik wist meteen zeker dat hij het was). Ze belde de gynaecoloog en drie dagen later kon ik daar terecht.

Toen ik buiten kwam, was ik eigenlijk totaal niet in paniek. Ik was eerder opgelucht, hoe ingewikkeld alles ook zou worden. Daarna reed ik dan wel rechtstreeks naar de apotheek om een test te halen waarop je kon zien hoe lang je zwanger was. Serieus onnozel want dat gaat maar over 3 weken of zo.

Ik besloot dit nog even voor mezelf te houden allemaal. De papa wou ik nog niet informeren hierover want ik wist niet of de baby wel ok was. Gelukkig stuurde een vriendin toevallig iets naar mij en ‘k heb het haar meteen verteld. Zij kwam rechtstreeks naar mij omdat ze vond dat ik niet alleen mocht zijn. Topvriendin.