En toen was er corona...

In eerste instantie (januari/februari) waren er wel regels waar je je aan moest houden maar het viel nog wel mee. Ik was al wat verder in de zwangerschap waardoor mijn controles gewoon door bleven gaan. Wel werd het iets anders. Het was alleen het hoognodige van de controle en mijn partner en dochter mochten niet meer mee. Ik moest dus na iedere afspraak alleen. Zolang het zo bleef gaan was er nog niet veel aan de hand en kon ik er nog wel mee leven. Je hoorde wel wat er gaande was in de wereld maar ik besefte toen nog niet wat er zich daadwerkelijk allemaal af zou gaan spelen in de tijd waar we nu zitten. Ik dacht toen dat mijn moeder gewoon bij de bevalling zou zijn en na de bevalling zou gewoon iedereen langs komen.

In maart werd het al wat serieuzer. Vanaf toen mocht alleen je partner bij de bevalling zijn en mocht je ook geen bezoek ontvangen na de bevalling. Ik had de stille hoop dat dit tegen die tijd dat ik moest bevallen (mei 2020) het wel weer een beetje het oude zou zijn. Thuis mocht ik niet bevallen omdat ik door de zwangerschapsdiabetes medisch was. Ook in het ziekenhuis en bij de verloskundige werden de regels steeds strenger. Logisch. Bij ieder bezoek werden er vragen gesteld over je gezondheid, je handen desinfecteren en bij een bezoek aan het ziekenhuis kreeg je een sticker waarop stond dat je een bezoeker bent. Zo konden ze zien dat je ook echt daar moest zijn en niet zomaar langs kwam om iemand te bezoeken bijvoorbeeld want dat mocht natuurlijk niet. Het werd ook gecontroleerd of je wel echt een afspraak had..

De bevalling kwam steeds dichterbij en hoe hard ik ook hoopte dat alles normaal zou worden, de regels veranderde niet. Dit betekende dus dat alleen mijn partner bij de bevalling mocht zijn en niet mijn moeder die ik er als 2de persoon ook wel graag bij wou hebben. Ook mocht Lynn na de bevalling niet in het ziekenhuis komen.

Ik besefte mij meer en meer dat het niet zou worden zoals het bij de eerste was. Maar dan moest het maar gewoon zo zijn en ook hier moesten we mee dealen. Het kon niet anders. Dus je doet het ook gewoon maar.

De bevalling naderde. Het was al een tijdje dat ik steeds voor extra dingetjes na het ziekenhuis toe moest. Dan had ik gele vlekken in mijn gezicht ( gelukkig niets ergs) dan was er minder leven etc…

Ook al deze extra controles moest ik alleen doen. Eigenlijk was dat niet zo heel erg. Manlief kon thuis blijven bij de kleine meid. Zo hoefde wij geen oppas voor haar te regelen en konden we deze controles doen zonder dat wij de mensen in onze omgeving extra moesten inlichten en ongerust werden. We vertelde het erna wel als alles goed was.

Op Vrijdag 8 Mei 2020 was ik ruim 39 weken zwanger en moest ik voor controle na het ziekenhuis. Ik zou een groeiecho krijgen en er zou dingen besproken worden voor de bevalling. Maar dit liep toch even anders…