4 jaar geleden
En toen was de diagnose PCOS
Eindelijk duidelijkheid, maar ook weer zoveel onzeker.
Afgelopen week stond de afspraak bij de gynaecoloog. In de wachtkamer voor gynaecologie was geen plekje meer, dus gingen we toch maar in die van verloskunde zitten. Prachtig mooie buiken kwamen voorbij, maar t voelde toch een beetje ongemakkelijk. Ik hoopte niet gevraagd te worden naar hoever ik al was, aangezien ik overgewicht heb en een klein buikje.
Eenmaal binnen bij de gynaecoloog stelde hij eerst wat vragen. Hoe mijn BMI is, of ik aan sport doe, hoe het zit met mijn leefstijl. Deze kan ik allemaal vrij positief beantwoorden. Ik sport gemiddeld 3 keer per week, eet zo gezond mogelijk, alleen mijn BMI is wel degelijk te hoog. Sinds ik zoveel sport ben ik nog geen grammetje aangekomen of afgevallen, maar wel centimeters kwijtgeraakt.
Daarna op naar de echo. Hier zag hij eigenlijk direct de kralenketting om mijn eierstok heen en eenmaal aan tafel kwam de diagnose PCOS ter sprake. Even schrikken, maar ik had er natuurlijk al wel wat over gelezen. De gynaecoloog legde uit dat in veel gevallen overgewicht een risico kan zijn, maar ook een reden waarom wr overgewicht is. Daarom kregen we een verwijzing naar het fertiliteitscentrum. Dat was wel even schrikken en ik voelde de tranen branden. Gelukkig was de gynaecoloog erg vriendelijk en nam hij de tijd voor ons.
Eenmaal thuis ging ik verder op zoek naar informatie. Veel dingen vielen op zijn plek; overgevoeligheid voor gluten, stemmingswisselingen, snel aankomen maar moeilijk af kunnen vallen, roos op de hoofdhuid. Ik kwam er eigenlijk achter dat dit sinds de puberteit al speelt in mijn lichaam. Alleen heb ik lange tijd de pil geslikt, dus was hier weinig van merkbaar.
Bizar wat zo'n 'diagnose' met je doet. Het brengt natuurlijk weer de nodige onzekerheid met zich mee. Ik hoop dat we een fijne fertiliteitsarts treffen. Ik ben namelijk enorm bang dat de eerste behandeling afvallen is. Dit is al mijn hele leven lang een strijd, wat ik natuurlijk wel voor een kindje over heb. Alleen het hoe zou ik dan echt niet weten. Met het eten volgens de schijf van vijf en drie keer per week sporten lukt het blijkbaar niet. Hoe dan wel?
Samen met manlief onderga ik dit hele proces, met hopelijk over een lange tijd een klein wondertje in onze armen.