En toen waren we ineens een jaar verder!

Wat gek om te beseffen dat ik een jaar geleden met een positieve zwangerschapstest in mijn hand zat! Wat waren we blij en wat spannend ook!! We zaten met z'n tweetjes (nou ja.. eigenlijk drietjes dus) op een bed in Thailand, waar we op vakantie waren bij mijn schoonbroer en zijn vrouw. We hadden de week ervoor de sleutels van ons huisje afgegeven aan de nieuwe eigenaar en twee dagen na onze vakantie mochten we gaan tekenen voor ons nieuwe huis. En nu kwam er ook nog een kindje! Wauw! En tegelijkertijd voelde het heel onrealistisch; je ziet het nog niet, je voelt nog niets en toch zeggen twee streepjes dat het echt zo is! Het heeft tot ruim halverwege de zwangerschap geduurd, voordat dat besef er een beetje begon te komen. Maar het bleef, zelfs met een enorme buik, een vreemd idee, dat we ooit een kindje in onze handen zouden houden!

Nu zijn we dus een jaar verder, we hebben keihard gewerkt om ons huisje in een half jaar tijd helemaal omgetoverd te krijgen tot een klein paleisje. Want we hadden nu natuurlijk flinke deadline! Eind juni konden we over huizen (we woonden tijdelijk bij mijn ouders) en halverwege augustus was daar dan eindelijk ons meisje. Toen ik haar eenmaal in mijn handen had, vond ik het weer een heel gek idee om te bedenken dat zij ooit in mijn buik had gezeten! Dat lijkt dan ineens weer heel onrealistisch.

Ons nieuwe gezinsleven was zeker even wennen, want manlief is nog een hele tijd volop bezig geweest met het huis en ik was alleen bezig met ons meisje, dus we leefden aardig langs elkaar af. Met als gevolg veel gechagrijn, gebrom en vooral elkaar maar doodzwijgen. Maar de klusjes raken af en dochterlief begint steeds meer een ritme te krijgen, waardoor deze papa en mama elkaar langzaam aan weer aan het vinden zijn. Weer wat tijd voor elkaar, gelukkig!

Verder heb ik ontdekt dat ik een enorm watje van een moeder ben. Van de stoere praat die ik van te voren had, is vrij weinig over gebleven. Een huilende baby moet getroost worden, ik merk dat ik zelfs in mijn werk meer moeite heb met huilende baby's (wat niet altijd handig is.. want tjah.. ik heb toch echt maar twee handen!). Aan mijn eigen hobbies kom ik nauwelijks meer toe, niet omdat ik er geen tijd voor vrij kan maken, maar mijn prioriteiten zijn behoorlijk verschoven. En wat me nog het meeste opvalt is dat ik ineens overal spoken zie.. er zou toch eens iets met die kleine kunnen gebeuren!

Na een veelbewogen en druk 2014, hebben we weinig spannends gepland voor 2015. De laatste klusjes aan het huis afwerken, ons saldo weer opkrikken na de enorme aanslag(en) van afgelopen jaar, misschien wel op (een kleine) vakantie en verder niets, behalve natuurlijk genieten van onze kleine meid. Nu nog even genieten van de chaos van de drukke decembermaand, maar daarna lekker even helemaal niets. Ik vind het een heerlijk idee, geef mij maar een jaar lang niks, ik kijk er al naar uit!