4 jaar geleden
En toen lag je in het ziekenhuis
In mijn vorige blog vertelde ik over een gedeelte van mijn zwangerschap. Tot deze tijd was de zwangerschap nog aardig vol te houden.
Toen ik van de verloskundige weer kwam heb ik als eerste mijn vriend gebeld. Ik wilde hem vragen of hij het druk had qua werk (hij heeft namelijk een eigen zaak) of dat hij met mij mee wilde gaan. Anders zou ik mijn moeder vragen. Hij wilde wel heel graag mee maar omdat er tot die tijd nog ''niks'' aan de hand was, kon mijn moeder beter eerst even mee gaan. Mocht er dan toch wat zijn dan kon hij altijd nog nakomen.
Dus ik mijn moeder opgebeld, al huilend want ik was er al bang voor, en die is mee gegaan naar het ziekenhuis waar ik vervolgens bloed moest prikken, urine weer opnieuw moest inleveren en aan de CTG werd gelegd. Dit leek wel uren te duren! En dat ding wat je om de wijsvinger heen kreeg, wat een rotding was dat zeg! Ik hoor mezelf nog tegen mijn moeder vloeken. Na een uur werd ik van de CTG afgehaald en moest er overlegd worden wat betreft de uitslagen van het bloed, de urine en de CTG. In die tussentijd kwam mijn vriend ineens binnen gelopen. Hij zal wel hebben gedacht, dit zit niet goed. En dat bleek want enkele minuten later kwam de verpleegkundige weer binnen gelopen. Ik hoor haar nog zeggen: Mevrouw u moet blijven, de uitslagen zijn niet goed. U heeft Pre Eclampsie. En nog was ik in de veronderstelling dat ik met een paar dagen weer thuis was. Dat vroeg ik op dat moment ook. ''U bedoelt voor een paar dagen of niet?''. De verpleegkundige keek me nog een keer goed aan en zei: ''Nee mevrouw, tot einde zwangerschap''. Op dat moment verging even mijn hele wereld. Ik weet dat het heel dramatisch klinkt maar zo voelde ik me echt. Zo ineens wordt je midden in je zwangerschap weggerukt van huis. Je vertrouwde omgeving, je basis en weg van mijn vriend. Niet meer samen slapen voor 6.5 week! Ik heb op dat moment alleen maar zitten huilen.
De verpleegkundige heeft mij in de tussentijd wat proberen gerust te stellen samen met mijn moeder en mijn vriend en ze bracht ons naar mijn kamer waar ik even met rust gelaten werd om met mijn moeder en vriend te praten. Maar praten kwam er niet zo van, ik huilde alleen maar. Die avond is mijn vriend erg lang gebleven maar is wel naar huis gegaan om daar te slapen. Ook hij had een lange dag achter de rug en je slaapt toch het beste in je eigen bed. De volgende dag kwam de gynaecoloog op mijn kamer. Die vertelde mij waar ik al op hoopte. Met uiterlijk 37 weken zou de kleine gehaald worden. Dat scheelde 3 weken in het ziekenhuis liggen, dat ging er toen door mijn gedachten heen! Vervolgens werd er uitgelegd wat er dagelijks zou gaan gebeuren. 3x per dag bloeddruk meten (als de uitslagen hiervan niet goed waren nog vaker), 1x per dag aan de CTG, 2x per week bloedprikken en urine inleveren, 2x per week een echo van de navelstreng en placenta. En de CTG vond ik altijd zo erg want ze wilden met een wakker kind eindigen op de CTG. Laat mijn kind nu net gaan dutten met 20 minuten! Dus ik was minimaal een uur bezig met elke CTG.
Die komende dagen heb ik best veel gehuild maar heb ook goede momenten gehad. Als mijn bloeddruk op dat moment goed was, dan mocht ik in de rolstoel met bezoek naar beneden voor een half uurtje. Nou ik zal je zeggen dat het je goed doet om even een half uurtje uit die muren van je kamer te zijn. En lekker even alles van je af kunt kletsen.Dit ging zelfs zo goed dat ik na 7 dagen even 2 uurtjes met verlof naar huis mocht! Ik was echt zo blij. Mijn vriend en ik hebben heerlijk een pizza gegeten en ik heb even met onze konijnen geknuffeld! Dat deed me echt heel goed. Tot aan de dag erna....
De dag erna leek het wel alsof ik me steeds slechter ging voelen. Dit bleek ook wel naarmate de bloeduitslagen, urine uitslagen en de CTG binnen kwamen. Met daarbij de echo van de placenta en de navelstreng, werd er ineens besloten om mij in te leiden!
Hierover later meer...