En toen had ik pre-eclampsie (4)

18 juni 2015. Ik dacht dat ik die nacht geen oog dicht zou doen van de zenuwen, maar gek genoeg heb ik als een roosje geslapen!
Voor het eerst sinds tijden een hele nacht, en tot de wekker ging!
Ik belde om 07:00 met het ziekenhuis, we konden komen om 08:00. Verloskamer 6.
Eerst gingen we mijn broertje nog ophalen, hij zou bij de bevalling zijn.
Mijn beste vriendin was de avond van tevoren al gekomen, ook zij zou bij de bevalling zijn.
Vol zenuwen en toch ook heel trots liepen we het ziekenhuis in.

Eindelijk was de dag dan aangebroken waar we allemaal al zo lang naar uitkeken.
Om 08.00 werd in aan de CTG gelegd, en nadat alles ''oké'' was bevonden, en nadat ik nog een keer getoucheerd werd (AUW) had ik er toch nog een centimeter extra ontsluiting bij gekregen, we zaten nu op 3, werden mijn vliezen gebroken.
Wat een raar gevoel! Alsof ze met een breinaald ''ergens'' in prikken. Na een paar keer prikken, voelde ik dat het was gelukt.
Een lekkere warme stortvloed kwam de verpleegkundigen tegemoet. Ondertussen werd mijn infuus geprikt.
Hoppa, gewoon, in één keer goed! En zonder pijn. Het kan dus wel!
Ze wilden eerst even aankijken wat het breken van de vliezen zou doen. Ik heb een half uurtje gelegen met harde buiken.
Daarna kwamen ze met de weeopwekkers. 
In eerste instantie reageerde ik er prima op. De harde buiken werden al gauw lichte weeën, die is goed op kon vangen.
Ik kreeg zelfs een complimentje van de verpleegster. ''Nou meid, als je dit zo blijft doen, dan komt het helemaal goed!.''
Ze vond het prachtig hoe ik m'n momentje van ''rust'' pakte na iedere wee die ik wegpufte. 
Al gauw kwamen ze heel regelmatig, en ik wilde even lekker gaan douchen. 
Dit voelde heel raar met een draad uit mij (Ik had een inwendig ECG gekregen, dat op beebje zijn hoofdje was ''geschroefd''.
En met de slang van het infuus in m'n hand. Maar het was zó lekker.
Eenmaal terug uit de douche heb ik m'n lekkere wijde favoriete t-shirt aangetrokken.
Na een half uurtje kwam de verpleegster weer even kijken met de mededeling dat ze de weeopwekkers ging verhogen. 
Oké, dat voelde ik heel snel! Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Het opvangen werd steeds zwaarder.
Ik wilde weer in de douche! Want daar kon ik me redelijk ontspannen, voor mijn gevoel.
Mijn partner ging mee. Oké, en daar trok ik het echt niet meer! Mijn broertje zei nog; 
''Ik weet dat je alles bewust wil meemaken en dat je flink wilt zijn, maar je bent ook flink als je wél kiest voor pijnstilling.''
Ik belde, want ik kon de weeën echt niet meer opvangen. Ik keek m'n partner aan en zei; tussen twee weeën door; ''Het doet echt zeer, ik wil pijnstilling, dit lukt me zo niet.'' Nee, was ook niet zo gek.. Ik zat middenin een weeënstorm. Geen tijd om op adem te komen tussendoor. Geen enkel momentje van mezelf even hervinden om de volgende wee aan te kunnen.

''Meid ga maar liggen, dan ga ik je nog even toucheren en kijken of er een arts beschikbaar is op de OK die je ruggenprik kan zetten.'' Ik heb het niet eens meer gevoeld. ''We gaan niet naar de OK meid, we gaan zo persen.'' 
Huh.. Wait.. WHAT?! Ik zag hoe de verpleegsters elkaar aankeken, en zeiden; ''Roep de gynaecoloog er maar bij, we zitten op 9 cm.'' Oké. niet zo gek dus dat ik het gevoel had het niet meer aan te kunnen. Door de weeënstorm ben ik van 3 naar 9 cm gegaan binnen drie kwartier. ''De wonderen zijn de wereld nog niet uit'' hoorde ik ze ook nog tegen elkaar zeggen.
Afijn, die laatste centimeter was er kennelijk ook al redelijk snel, want ik mocht mee gaan persen zodra ik de drang voelde om te persen. De weeopwekkers werden verlaagd en dat kon ik gelijk merken. Ik kon weer heel even op adem komen tussen de weeën door. Ik denk ook zo'n twee weeën, want toen kwamen de persweeën. Helemaal niet het gevoel van yess eindelijk mag ik. Nee, het gevoel van.. Alles gaat veel te snel! Met alles wat ik in me had probeerde ik het. Maar de persweeën waren niet krachtig genoeg. Ik heb zelfs op mn zij liggen persen. Dat was echt vreselijk. De weeopwekkers werden wederom verhoogd.
Ik raakte in een vage roes. Ik hoorde af en toe nog ''Kelly, blijf je er wel bij?'' Maar ik voelde me heerlijk in mn eigen wereldje, terwijl ik nog steeds perste alsof mijn eigen leven ervan af hing bij iedere perswee. Maar het was niet genoeg.
''We gaan je helpen..'' hoorde ik ergens vaag op de achtergrond. ''Met de vacuümpomp''.. ''We moeten ook knippen..'' 
''Een katheter inbrengen om je blaas te legen..'' Het inbrengen van de vacuümpomp voelde alsof al mijn werk voor niets was geweest. Het voelde echt letterlijk alsof beebje terug werd geduwd.
Verder ging het allemaal langs me heen. De enigste woorden die echt weer binnenkwamen waren; ''Nog twee persweeën en hij is er!'' Gevolgd door ''Kelly, kijk eens!'' En het mooiste mannetje ter wereld werd op mijn buik gelegd om 14:35.

Iedereen om me heen was in tranen. En het enigste wat ik kon denken was: ''What the hell did just happened..'' 
Maar toen hij eenmaal begon te huilen begon ik langzaam terug te komen. Wat een ontzettend bijzonder moment.
Absoluut de mooiste dag van mijn leven.

We moesten een nachtje blijven, vanwege de vacuümverlossing en omdat ik ''langdurig gebroken vliezen'' zou hebben gehad. 
Zie je nou wel.. En het was geen vruchtwater wat ik verloor volgens het ziekenhuis.
Ik heb hier nog naar gevraagd en ze dachten dat ik toch een scheurtje gehad heb in de vliezen in m'n bovenbuik.

De volgende dag was alles in orde, en mochten we heerlijk met zijn drietjes naar huis.

Nu, bijna 7 maanden na mijn bevalling, heb ik nog steeds klachten van de pre-eclampsie. 
Zo wilt mijn bloeddruk nog niet naar beneden, ben ik heel snel moe, en heb ik nog een onverklaarbare klacht van het gevoel ''een brok in mijn keel'' te hebben. Ik heb het nog steeds heel snel benauwd.
Maar al met al, als ik terugkijk op de laatste maanden, gaat het wel steeds beter. 
We zijn er nog niet, maar we gaan ervoor. Ik heb iets om voor te strijden!
Door dit alles ben ik ontzettend bang geworden voor een volgende zwangerschap. (Niet dat mijn partner en ik daar al aan toe zijn hoor... maar gewoon, het ''gevoel''.)
Ik weet dan ook niet of ik deze aan zou durven.

Dit was het vierde en laatste deel in mijn reeks over de pre-eclampsie die ik heb opgelopen in de laatste weken van mijn zwangerschap. Ik ben blij dat ik er nu over kan vertellen. Ik moet het nog steeds een plekje geven.

Bedankt allemaal voor jullie lieve reactie's en medeleven!