En toen had ik pre-eclampsie (3)

''Het goede nieuws is, is dat je urine in orde is na het 24-uurs onderzoek.
Het slechte nieuws is, is dat je bloeddruk nog steeds niet gedaald is.
Hiervoor moet je om de dag op controle komen op de poli.''

Wat eraan vooraf ging kun je hier lezen.
Dit is het één na laatste deel in mijn reeks ''En toen had ik pre-eclampsie''

Ik slaakte een zucht. Als dat alles is! Dan hoef ik tenminste niet tot aan de bevalling in het ziekenhuis te blijven!
Ik woon nog geen 5 minuten bij het ziekenhuis vandaan, dus die controle om de dag, daar zag ik niet zo tegenop.

De eerste dag weer thuis heb ik wederom echt rustig aan gedaan. Ik voelde me goed, gelukkig. Geen klachten meer.
Ik ging dus ook vol goede moed naar de controle de dag erna op de poli. Dezelfde testen.
Bloeddruk, urine, bloed.. Weer een uurtje wachten op de uitslagen. 
De gynaecoloog riep mij dit keer binnen het uur. Ik grapte nog; ''De vorige keer had u geen goed nieuws voor mij!''
Ik voelde me echt goed, vrolijk. Daar kwam binnen één zin verandering in.
''Nou meid, ik vrees dat ik dit keer wederom geen goed nieuws voor je heb.''
''Gaat u me weer opnemen?'' vroeg ik bedroefd. Hij knikte ja.
''Ik wil ook graag nog even een echo maken, en je gaat aan de Methyldopa (Bloeddrukverlagers).
De echo was verder goed, al vond hij wel dat er wat weinig vruchtwater over was. 
Hiervoor zou ik die ochtend erop een nieuwe echo krijgen, door de gynaecoloog van de afdeling.
Zij beaamde de ochtend erop hetzelfde, maar vond het nog niet zorgwekkend. 
Ik moest er wel goed op blijven letten dat ik leven bleef voelen. 
De medicatie sloeg aan, mn bloeddruk had weer normale waardes,
en het 24-uurs urineonderzoek was wederom ook weer in orde.
MAAR, ik mocht naar huis. Nu moest ik iedere dag op de poli komen.
Dit vond ik ook geen probleem. Het werd wel een probleem. 
Wat ik hierboven heb beschreven, herhaalde zich twee weken lang. Inmiddels was ik de 37 weken gepasseerd.
Iedere keer op de poli waren mijn waardes niet goed, waardoor weer een opname volgde,
en uiteindelijk na de 24-uurs controles waren de waardes weer oké, of in ieder geval binnen de proporties.
Ondertussen was ik ontzettend uitgeput. Al die onzekerheid, angsten, het niet kunnen slapen in het ziekenhuis,
de laatste loodjes, het viel allemaal zwaar. 

Op een ochtend werd ik wakker, ik was toen precies 38 weken zwanger, en ik voelde wat ''stromen''.
Natuurlijk dacht ik meteen aan vruchtwater! Dus ik heb de verloskamers gebeld, en ik mocht, door mijn indicatie,
meteen komen. Alle testen werden weer uitgevoerd. En nog een extra test; Het bleek geen vruchtwater te zijn.
Oh en AUW! Ik werd ook voor de eerste keer getoucheerd. Ik bleek al ruim 2 centimeter ontsluiting te hebben.
Op de echo was nog iets zorgwekkends te zien; Mijn placenta begon te verkalken. 
Mijn bloeddruk was weer hoog ondanks de medicatie. En ik, ik zat er nu echt helemaal doorheen.
Ik moest wachten op de uitslagen van de gynaecoloog. Het was druk die ochtend, dus ik heb zeker 2 uur gewacht.
Wat lijken dan de minuten uren zeg. Uiteindelijk was ze dan daar.
''Meid'' zegt ze. ''Ik denk dat jij moet gaan bevallen! Dit is niet goed voor jou, en ook niet voor de kleine man.''
Oeps. Daar had ik niet op gerekend. Ergens voelde ik me zo opgelucht. ''We gaan je morgen inleiden.
Ga nu lekker naar huis, probeer wat slaap te pakken, je zal het nodig hebben morgen!''.
Wauw. Het enige wat ik kon denken was: ''Morgen ben ik mama. Morgen heb ik hem in mijn armen.''
Tranen van geluk stroomden over mijn wangen.
''Je word om 08:00 verwacht op de afdeling. Bel even van tevoren, dan hoor je op welke verloskamer je je moet melden.''

Word vervolgd.