En toen dachten we dat het eindelijk goed ging...

We gaan verder bij het moment dat we na 5 verloren zwangerschappen, eindelijk een kloppend hartje op de echo gezien hadden met 6.4 wkn. Zo ver waren we nog nooit gekomen, maar de angst bleef dat er iets mis zou gaan. Het was immers nog steeds erg pril. De afspraak met de fertiliteitsarts was na een volgende goede echo volgende week, over te stappen naar de verloskundige praktijk voor verdere zorg tijdens de zwangerschap.... pfff verdere zorg tijdens de zwangerschap... wat klonk dat super en ik hoopte zo dat mijn buik straks zou gaan groeien en ik het kindje op echo kon zien bewegen en helemaal dat ik het zou kunnen voelen...Misschien dat er dan wat van die angst weg zou gaan! 

Ondertussen was ik bijna 7 weken zwanger, en omdat we gezegd hadden dat we de buitenwereld zouden inlichten na het zien van een kloppend hartje, hadden we een leuke foto van Savannah, mijn dochter, gemaakt met rosé en blauwe baby spulletjes en een tekst op een papier "VANAF OKTOBER BEN IK NIET MEER ALLEEN". En die naar familie gestuurd. De reacties waren leuk maar ingetogen. Ook die waren natuurlijk bang na alle ellende dat het misschien te pril was om enthousiast te zijn.. Maar de week verstreek tot aan de echo en ik voelde me steeds meer zwanger..

In een van mijn vorige blogs vertelde ik over onze kerst, die niet zo fijn verliep omdat we te horen kregen dat mijn vader prostaatkanker had.. Nu kreeg hij natuurlijk verdere onderzoeken, en had ik hem het mooie nieuws kunnen vertellen dat hij als alles goed zou gaan nog een 2e kleinkind zou krijgen...ook omdat hij ziek is vond ik dit het mooiste wat ik hem nog zou kunnen geven in dit leven.. Het was nu februari en ik was ruim 7 weken zwanger, en ondertussen probeerde ik ook echt wel een beetje blij te zijn. Alle miskramen die ik eerder gehad had, waren van voor de 6 wkn. Totdat mijn moeder belde....de uitslagen van mijn pap zijn onderzoeken waren niet okay.... he? Hoe bedoel je mam?? Prostaatkanker is toch vaak goed te behandelen, zijn broer, mijn oom was er toevallig ook pas aan geopereerd.. Sorry meis....zei mijn mam... Het is uitgezaaid naar de lymfen, achter zijn aorta...en daar kunnen ze niet bij...dat is een hoofdslagader en veel te gevaarlijk... 

Bammmm.... ik werd misselijk en barstte in tranen uit...wist even niet meer wat ik moest zeggen... opnieuw vragen die door mijn hoofd gingen; "zou hij nog opnieuw opa worden?" "Hoeveel tijd is er nog?" 

Mijn moeder vertelde dat chemotherapie/bestraling of een operatie niks uit zouden halen...het ging allemaal in een soort van gedempt geluid mijn hoofd in... Ze vertelde ook dat hij hormoon injecties zou gaan krijgen om te proberen de kanker stil te leggen en tijd te rekken... jeetje... kan er nou nooit eens iets goed gaan?? Ik huilde tegen mijn moeder dat ik het een ***leven vond en zat er compleet doorheen... Net nu ik probeerde een beetje positiever in alles te gaan staan...

Toch gingen de dagen gewoon voorbij en kregen we de echo bij de fertiliteitsarts...Deze was gelukkig goed en we zagen al een echt "boontje" met mooie hartactie...wauwww dit verdrong toch wel iets van mijn verdriet  op dat moment... De weken daarna verliepen rustig, al was ik erg bang steeds nog voor een miskraam en zat ik met het nare gevoel in mijn maag of mijn papa dit kindje zou leren kennen als we de zwangerschap zouden voldragen... De eerste echo bij de verloskundige was ook prima! Al een klein minimensje ♡ wat fantastisch dat we dit mee mogen maken en wat voel ik me nu al gezegend dat er zo'n wonderbaarlijk leventje in mijn lichaam groeit! Toch voelde het dubbel..ik wilde blij zijn maar was ook immens verdrietig om mijn vader.. 

De 12 weken echo brak aan...de neklpooimeting...wat super spannend!! Ik was al flink gegroeid in kilo's en had toch echt al een mini buikje! We hoopten op goed nieuws...spannend!! Ik ging liggen op het het bed, en ze begon met de echo..al vrij snel zagen we een klein spartelend wezentje! Ohhh VERLIEFD! Wat prachtig....mijn hart smolt... het kleine ukkie was zo actief dat het lastig was om de neklpooimeting te doen..maar uiteindelijk lukte het toch en alles was goed volgens die testen!! Pfff wat een opluchting! En wat was de kleine toch fijn actief!! Wat doet dat je goed om te zien op zo'n moment zeg!

De weken erna kregen we steeds iets meer vertrouwen in dat alles goed zou komen! Met 13.2 wkn hadden we een pretecho bij Babylook in Roosendaal... wat we al gedacht hadden te zien bij de nekplooimeting.... het was DUIDELIJK een jongetje!! Geweldig! En wat een prachtige duidelijke foto's en film hadden we daar gekregen! Duidelijk 10 vingers en 10 teentjes, alles was mooi te zien.. pas ruim 13 weken en al zo compleet en beweeglijk! Ons geluk kon niet op! En bij mijn papa sloegen voor nu de hormonen aan...dus hij zou waarschijnlijk zowiezo zijn kleinzoon leren kennen...wat heerlijk... En grote zus Savannah vond het geweldig! Helemaal toen ik met 16 weken de kleine al voelde, toen begon ik echt te geloven dat alles nu goed zou komen en we ouders en grote zus van een mooi klein ventje zouden worden!

Een paar dagen voor ik 20 weken zwanger was werd Savannah in het ziekenhuis opgenomen..vanwege eetproblemen en obstipatie...ze was vaak misselijk en kon haar eten niet doorslikken dan begon ze te kokhalzen.. ze had zo graag mee gewild naar de 20 weken echo maar helaas lag ze dus in het ziekenhuis op dat moment.. met 19.5 wkn de 20 weken echo.. We hadden er zin in!! Dat actieve ventje weer te zien en mooie beelden mee naar huis te krijgen... niet eens meer aan gedacht na alle pech van de afgelopen 5 a 6 jaar...dat de pech misschien nog niet voorbij was.....