En nu dan?

Nog een maand, nog een maand proberen en dan mogen we door naar het ziekenhuis. 

Maar nu de grote vraag. Wil ik dat eigenlijk wel? Toen je me 4 maand geleden vroeg wou ik direct wel naar het ziekenhuis om geholpen te worden. Maar na zoveel ellendige jaren waarin ik meer van het ziekenhuis heb gezien( en eerlijk het ziekenhuis ook van mij) zit ik er erop te wachten om weer heen te gaan? 

Ik mag al geregeld heen voor de gewone onderzoeken of mijn mannelijke vriend in mijn hoofd zich koest houd( het is een man want het is dwars?). De cardioloog die mijn hart in de gaten houd want een ruisje op je hart krijg je wel naar tig chemo's. De oncoloog en de internist zijn soort van vrienden geworden. En zijn de dames van het bloedlab altijd lief en behulpzaam. 

Ik zou heel graag een kleintje krijgen. Het allerliefste. Ik kijk alleen vreselijk op tegen alles wat ze willen doen. Niet omdat ik het er niet voor over heb. Maar er is al zoveel met me lichaam gebeurd. Daar heb ik weinig tot geen zeggenschap over gehad. Ik moest aan de chemo, ik moest naar de controles en ik moest transfusies. Ik moet zoveel. 

Het is een kleine dillema hier. Vriendjelief snapt me. En begrijpt dat weer gekut( excuses voor mijn taalgebruik) aan mijn lijf weer veel is. Maar de wens is er ook. 

Ik had zo ontzettend gehoopt dat het zo zou 'lukken'. Natuurlijk heb ik zwanger worden tabletten gebruikt van een bekende drogisterij, teunisbloemolie, ovulatietesten en de temperatuurmethode. Maar met een lijf wat zoveel al heeft doorstaan lijkt dit moeilijker. 

Dus, en nu? Vragen of we het misschien zelf verder mogen proberen want zelfs dat moet in overleg. Of toch naar het ziekenhuis en alles ondergaan? Het is moeilijk voor mij. 

Ik hoop dat er dames zijn die een soortgelijk dillema hebben gehad. En wat zij toen hebben gedaan. Want ik ben de weg voor nu even kwijt.