En na de operatie voor de BBZ, ging de ellende door..

De weken na mijn spoedoperatie vanwege de over het hoofd geziene buitenbaarmoederlijke zwangerschap, waren pittig. Ik genas niet zo snel na de operatie, moest paar dagen langer in het ziekenhuis blijven, zoveel pijn had ik en ik voelde me erg beroerd. Pas een week of 3 verder werd ik weer een beetje mezelf, daarnaast had ik nu nog meer te verwerken. Kon nog steeds niet geloven dat dit ons na alle ellende ook nog was overkomen. We hadden dan ook nog weinig vertrouwen in het ziekenhuis, maar ik had nog cryo's (ingevroren embryo's) over uit de IVF behandeling en de IVF verpleegsters waren zo lief. Van de 7 embryo's bleken er uiteindelijk maar 2 goed genoeg voor in te vriezen. Na 3 maanden rust, werd er 1 redelijke embryo terug geplaatst. De andere was niet goed ontdooit. Weer gestart met hormonen en 2 weken spannende wachttijd aangebroken. Helaas kwam na 10 dagen mijn menstruatie al door. Weer teleurstelling. 

Na goed gesproken te hebben met de artsen en betrokkenen, zijn wij toch in het Catharina een 2e IVF behandeling opgestart. Maar deze keer met Menopur ipv de Gonal-F die we bij de vorige behandeling gebruikt hadden. Gonal-F is een fabrieks product, en Menopur komt van het menselijk lichaam. Daarnaast geen voorbehandeling meer met Decapeptyl (die vreselijke hoofdpijn bezorger waarover ik in mijn andere blog vertelde). Gelukkig! Ook omdat ik dat gewoon niet nodig had omdat mijn lichaam al heel heftig reageerde op hormonen. Daarnaast had ik nu duidelijk aangegeven dat ik niet weer zo'n pijnlijke horror punctie wilde met amper pijnmedicatie, en had toestemming gekregen voor een roesje Dormicum. Ik kreeg dan een infuus en door de medicatie zou ik de pijn vergeten en in een roes zijn. 

Dus ik weer vol goede moed naar huis met een nieuw behandelplan. Omdat ik grieperig was ten tijde dat ik de medicatie weer op moest gaan halen, had ik Dave gevraagd dit voor mij te doen. Die kwam weer thuis met een volle tas medicatie. Twv zo'n 1800 euro. Toen ik alles aan het sorteren  was, want er moet het nodige in de koelkast bewaard worden, zag ik dat we GEEN Menopur hadden meegekregen, maar weer Gonal-F. Ja pfff...we hadden toch duidelijk afgesproken deze keer voor Menopur te gaan..ik had daar hele goede verhalen over gehoord.. Zoveelste fout van het ziekenhuis, ik gebelt en was natuurlijk de arts die het uitgeschreven had niet te bereiken.. Ja dan moest ik maar gewoon met Gonal-F opstarten... Wat? NEE!! Jullie regelen maar dat het goed komt, wie heeft dat uitgeschreven dan? Nou daar werd me toch een partij geheimzinnig over gedaan, in ieder geval niet mijn eigen arts want die was afwezig in die tijd. Dus dan had iemand maar gewoon snel snel dezelfde medicatie uitgeschreven als de keer daarvoor.. Daar ging ik niet mee akkoord! Gelukkig hadden we een hele lieve IVF verpleegkundige die ontzettend haar best gedaan heeft om iets te regelen. Maar de medicatie kon niet terug naar de apotheek en konden we niet ruilen daar. Hoe ze het voor elkaar heeft gekregen mag Joost weten, maar ze had mensen gevonden die wilden ruilen. Ook zoiets raars....hadden die ook de verkeerde medicatie gekregen dan? Maarja het boeide me verder ook niet, ik was allang blij dat zij zoveel moeite had gedaan om het op te lossen want de artsen zelf deden er niks aan! En ik kon starten met de Menopur. 

Nu een fijn korter schema,  minder lang spuiten. En de dosering was iets lager gezet vanwege de ernstige overstimulatie bij de eerste IVF. Bij de eerste controle bleek ik een stuk minder eitjes te hebben als bij de vorige keer, maar nog steeds een mooi aantal. Deze keer groeiden ze door de lagere dosering niet zo hard en een beetje ongelijk qua grootte. Uiteindelijk was toch de dag van de punctie weer aangebroken en hadden de meeste eitjes de juiste grootte bereikt. Ik moest eerst een infuus laten prikken voor de Dormicum en toen nog even wachten. Eenmaal op de stoel, zei de assistente: "je kunt je zo even licht voelen van de medicatie, daar komt het aan". Nou... ik voelde niks geen verandering.. dat zei ik ook.. Maar ze begonnen toch met de punctie, kan me de pijn nog wel weer kraakhelder herinneren, alleen niet hoe ik daarna me weer aangekleed heb!! Pfff ook mooi knudde dus.. Weer een trauma moment erbij! En ik was alles behalve blij op dat moment over de gang van zaken. Alsnog waren er 16 eitjes aangeprikt wat uiteindelijk 13 goede eitjes opgebracht had. Wegens de overstimulatie van de vorige keer en omdat ik zo heftig op de hormonen reageerde, werd er de dagen erna standaard bloedgeprikt om het in de gaten te houden of het bloed niet ging verdikken. Alles was goed en omdat het de 2e IVF behandeling was mocht ik kiezen voor een terugplaatsing van 2 embryo's op dag 3. Wat ontzettend spannend! Moet toch een grote kans zijn dat er dan 1 innesteld! Vol spanningen gingen we de wachtweken weer in. Helaas een paar dagen na de terugplaatsing, gaf mijn bloed uitslag weer aan dat mijn bloed te dik werd, en ik vocht vast ging houden...mijn buik werd weer dikker en ik kwam kilo's aan.. Ohh neeee!  Daar gaan we weer.. En ja hoor, ik werd weer opgenomen met overstimulatie...een milde overstimulatie deze keer.. en na een week mocht ik gelukkig weer naar huis. Maar wat heb ik me weer beroerd gevoeld en wat hoopte ik hard dat ik het allemaal voor iets moois deed...

Op dag 10 kreeg ik buikpijn...het kon nog beide kanten opgaan.. Zou het innestelingspijn zijn?? Bedacht ik heel positief! Maar nee hoor...het werd de volgende dag duidelijk dat het menstruatiepijn was.... wat een mega teleurstelling.. we hadden het zo gehoopt weer... zelfs een tweeling was meer dan welkom! Ondanks dat we de complicaties daarvan duidelijk te horen gekregen hadden toen we besloten 2 embryo's terug te laten plaatsen. We wilden zo graag een kindje..of 2 of 3!

Toen de klap een beetje gezakt was en we weer na konden denken over hoe nu verder, beseften we dat er nog 2 cryo's waren.... Al onze hoop ging daarnaartoe op het moment, en als ze maar goed ontdooien! Want dat is je grootste angst...zo kostbaar dat die kleine embryo's al aanvoelden dat is moeilijk te beschrijven... En een tussenmaand wachten duurt dan weer zo lang voordat je mag starten met hormoon voorbereiding op de cryo's.. en wat leef je in onzekerheid steeds..Maar eindelijk was het zo ver, de ochtend zouden we horen of ze beide goed ontdooit waren, of misschien wel allebei niet en we helemaal geen terugplaatsing zouden hebben. Echt slopend...valt me mee dat ik na dit alles nog geen grijze haren heb! Aahh daar kwam iemand..eindelijk kwamen ze vertellen dat er 1 embryo goed ontdooit was... pfff gelukkig..maar tegelijk ook wel balen! Had liever dubbel kans gehad.... maar we gingen er weer voor!

Tegelijk had ik met mijn mannetje heel duidelijk afgesproken dat dit in het Catharina ziekenhuis zowiezo de laatste keer zou zijn. Er was hierna nog maar 1 behandeling over. Dave had er nog weinig zin in, al die ellende, het vele vrij moeten nemen en hopeloze resultaten steeds... het mij altijd ziek moeten zien vond hij verschrikkelijk.. Daarnaast had ik al jaren veel klachten van rugpijn en buikpijn, in het Catharina schonken ze daar weinig aandacht aan, ook aan de vraag voor een kijkoperatie voordat we met de eerste IVF gestart waren. Er was immers geen aanleiding vonden hun voor een kijkoperatie, ook al was ik begin 30 en kon ik al een paar jaar niet meer fietsen of stofzuigen of met mijn dochter wandelen.. We voelden ons niet gehoord of begrepen in dat ziekenhuis. 

Dus nu maar hopen...hopen dat die ene cryo...een top cryo zoals ze zeiden... dat die ons zou verlossen van verder ellende met hormonen en ziekenhuizen!!!! Ik had hem weer warm bij me in mijn buikje...en nu afwachten maar weer of deze eindelijk een plekje kan vinden waar het goed kan groeien.... pff wachten...