En dan..........ben je zwanger!

Mijn man is 31 en ikzelf ben 32 op het moment dat we samen op de bank zitten en het gesprek over kinderen gaat. Mijn man zegt tegen mij dat hij wel heel graag een kindje wilt, we hebben tenslotte alles voor elkaar. We hebben een mooi huis, twee goede banen met vast contract en we zijn er ook gewoon klaar voor. Ik schrik een beetje van zijn spontane actie. Tuurlijk wil ik heel graag kinderen en tuurlijk moeten we er wel een beetje aan gaan beginnen als we er nog meerdere willen, maar mijn werk slokt op dat moment nog zoveel tijd en energie op dat ik er nog niet bij stilgestaan had. Na een goed gesprek besluiten we ermee te gaan beginnen. We gaan ervan uit dat het nog een half jaartje misschien langer duurt voordat ik zwanger zal zijn. 

4 weken later: 

Ik word wakker en loop nog half slaperig naar de badkamer. Ga naar het toilet met mijn ogen nog dicht en kijk tijdens het weglopen in de spiegel. Ik loop door, ik schrik, ik loop terug....... Nogmaals kijk ik in de spiegel. Wat is dat? Mijn keel is geheel opgezet ter hoogte van mijn schildklier en ook is het erg pijnlijk. Ik ga naar beneden en laat het mijn man zien die verpleegkundige is. Ook hij schrikt zichtbaar van wat hij ziet en sommeert me eerst nog even naar de huisarts te gaan voordat ik het weekend weg ga wat ik gepland had met een groepje vrienden. Pfff schat, dat komt later wel, nee je gaat nu is het antwoord! Oke, oké, ik ga al bellen. De huisarts wil dat ik na het weekend bloed laat afnemen voor controle, maar denkt niet aan iets ernstigs. Na het weekend ga ik dus braaf naar het lab. De uitslag krijg ik een paar dagen later. Ik heb teveel witte bloedlichaampjes, niks ernstigs gaat vanzelf wel over zegt de huisarts. 

Google is je beste vriend:

Eenmaal thuis zit het me niet lekker. Ik pak de computer en zoek wat op het internet. Ergens tussen al die negatieve berichten zie ik een positieve zin staan: De witte bloedlichaampjes kunnen verhoogt zijn aan het begin van een zwangerschap bij de vrouw. Deze zin moet ik even tot me door late dringen en ik wuif hem gelijk weg. Dat kan nooit, ben nog niet eens ongesteld geworden nadat we besloten hebben om te proberen zwanger te worden. Wanneer mijn man thuis komt vertel ik hem de uitslag en wat ik op internet heb gevonden. Direct daar achteraan zeg ik: maar ach, dat kan helemaal niet! Man lief zegt dat we misschien toch maar even een testje moeten doen, dan weten we het zeker. 

De Test:

Oke, oke, ik doe wel een test. Ik ga naar het toilet en kom terug met de test in mijn handen. Ik wacht in spanning af wat de uitslag zal zijn. Al ben ik er zeker van dat het niet zo kan zijn. Wachten duurt zo lang op zo'n moment. Mijn man gaat door met zijn bezigheden en dan ineens slaak ik een gilletje, ik kijk mijn man aan en direct voel ik de tranen opkomen. Tranen van schrik en van geluk. Mijn man vraagt me, echt....echt!! ja het is echt!!! we zijn ZWANGER! 

We knuffelen elkaar, en gaan op de bank zitten we zijn beide een beetje beduusd. Wat is dit snel gegaan en wat moeten we nu allemaal doen? Ik moet best wel even wennen aan het idee dat ik een dikke buik ga krijgen, straks achter een kinderwagen loop en dat ik minimaal 16 weken verlof heb rond de bevalling en dus mijn werk los moet gaan laten. En ohh wat zijn we blij, het liefst schreeuw ik het van de daken, maar we besluiten op zekerheid te wachten tot we het gaan vertellen. We gaan naar bed met een raar euforisch gevoel. Wijplus1 is ontstaan. we zijn met zijn 3tjes.