En dan met beide benen op de grond

Deze ochtend bel ik nog met de verloskundige. We plannen een eerste echo in en twee afspraken met de verloskundige. 

Ik ben zo gelukkig! Eindelijk die zwangerschap waar ik op hoopte, eindelijk start dit nieuwe avontuur.

Eindelijk heb ik vertrouwen in de test en geniet ik van het nieuwe leven dat er in me groeit. Over het algemeen voel ik me goed. Een beetje last van maagzuur en heb geen honger meer. Maar ik heb niks te klagen.

Vandaag ben ik 5 weken en 1 dag zwanger. Deze week gaat er een hoop gebeuren met ons kindje. Er gaat van alles groeien en volgende week gaat zijn of haar hartje kloppen!

Als ik in de middag naar huis loop krijg ik een zeurend gevoel in mijn onderbuik. In eerste instantie niet iets waar ik me druk om maak. Eenmaal thuis gekomen kruip ik lekker onder een dekentje op de bank. Mijn krampen nemen toe.

Ik begin te twijfelen.. Zou dit normaal zijn? Ik zag geen bloed, dus dat was goed.

Na een half uur krampen besluit ik nogmaals naar het toilet te gaan. Op dat moment zie ik wat bloed en mijn wereld stort in. Ik ga er vanuit dat ik een miskraam heb gehad en barst in tranen uit. Het was nog zo pril, maar ik was er zo blij mee.

We mogen in de avond nog naar  onze verloskundige voor een echo. Je ligt daar dan met het idee dat hij straks zegt dat mijn baarmoeder helemaal leeg is.

Maar niets is minder waar, mijn baarmoederslijmvlies is nog mooi dik en er is nog een stipje te zien. Waarschijnlijk zit het vruchtje er nog!

Helemaal in de war gaan we naar huis. Dit betekend dus dat we nog geen definitieve miskraam hebben gehad. Ergens begint er toch weer een klein beetje hoop te ontstaan.

De volgende dag sta ik op na een redelijk goede nacht. Mijn krampen zijn afgenomen en mijn bloeding is verminderd. Ik besluit om even te gaan wandelen. Maar helaas nemen mijn klachten onderweg naar huis weer toe.

Op één of andere manier voel ik dat het foute boel is. Ik ren meteen naar het toilet als ik thuis kom. Ik zie een hoop bloed en er glibbert iets naar buiten.

Ik weet dat het klaar is en durf eigenlijk niet te kijken.

Als ik eindelijk op sta en om kijk, dan weet ik genoeg. Dit is overduidelijk het vruchtje, mijn kindje.

Van je roze wolk donder je naar beneden. Ik weet dat het allemaal nog heel pril was, maar het was zo gewenst. Het was zo welkom geweest.

Volgende week moet ik terug naar de verloskundige voor een nieuwe echo. Kijken of alles schoon is. En tot die tijd.. Tot die tijd moeten we dit een plekje geven.