En dan lig je te malen...

Verlies is niet in woorden te beschrijven. Vanaf de dag dat je het hartje hebt zien kloppen is het jouw kindje. Ik snap het heel goed, en 16 weken is bijna op de helft, net over die onzekere grens, je dnkt dat dat het goed zit. En natuurlijk, mag je verdriet hebben, je mag zelfs jalours zijn op degene die het wel hebben, want je had het bijna en bent het nu kwijtgeraakt. Helaas kun je er zelf niks aan doen. Hopelijk is je nog een nieuwe voorspoedige zwangerschap gegunt. Liefs.

Ken jou gevoel zelf een kindje verloren met 18 weken. Vanaf de positieve test zei ik deze gaat niet goed maar werd niet geloofd. Vloeide vanaf week 6 met tussenpozen tot einde. Later bleek ook dat het jongetje een hartafwijking had en meerdere mankementen zou de bevalling waarschijnlijk niet overleefd hebben dus ik was erg blij dat zijn hartje al gestopt was voor de bevalling. Had ook 3 weken weeën vooraf. Was dus sl te zwaar voor hem. Begrijp me niet verkeerd met dat het hartje al gestopt was . 3 maanden later was ik weer zwanger en zei direct deze is goed. Nu een heerlijke knul van 8. Maar denk nog vaak aan dat andere jongetje volgende week 9 jaar geleden. Volg je gevoel en laat die tranen maar de vrije loop. Hoop voor jullie dat je toch weer zwanger mag worden en dat je dan toch kunt genieten. Meestal laat je lichaam het wel merken als het niet goed zit. Had voor die 18 weken al 4 miskramen gehad waar ik allemaal geen goed gevoel over had. Na zoon nog een dochter gekregen. Daarna nog 2 x een miskraam toen was het voor ons klaar. Tot drie jaar geleden toch weer zwanger geworden door condoom heen. Nu een heerlijke dochter rondlopen van ruim 2 een echt kadootje. Geef de moed niet op maar probeer het niet te forceren.

Dankjewel voor je mooie woorden

Alleen mensen die zelf nog nooit een kindje hebben verloren kunnen dit zo zeggen. Ook al heb je er al 4 rondlopen (zoals wij) toch is het een mentale klap als je moet verwerken dat het kleintje waar je al zo naar hebt uitgekeken en dat al helemaal een plekje in je gezin heeft gekregen er niet meer is. Neem de tijd die je nodig hebt, en geef het de ruimte.....laat maar komen die tranen, des te beter, want dan krijgt hethele pijnlijke gebeuren uiteindelijk een plekje in de geschiedenis van jullie als gezin en komt er ook weer plaats voor een eventuele nieuwe poging. Ik ben nog vaak aan het tellen, en dan denk ik onbewust.....er is er 1 te weinig.....en dat is dan die ene die er niet mocht zijn.....heel onbewust heb je er toch al een plaats voor toebedeeld en daar heeft dat kleintje ook recht op. Ook al hebben wij er daarna nog 1 gekregen....het is nooit : in plaats van.....maar altijd.....erbij ! Heel veel sterkte !