7 jaar geleden
Eindelijk zwanger, maar waarom dan zo down?
Na anderhalf jaar proberen nu 16 weken zwanger. En de zwangerschap verloopt voorspoedig. Maar waarom voel ik me dan zo down?
Soms weet ik niet wat ik met mezelf aan moet. Zo lang heb ik gewacht op het moment dat de test positief zou zijn. En eindelijk was het 12 weken geleden zover. Nu inmiddels 16 weken zwanger en ik heb nog geen enkel moment kunnen genieten. De echo's zijn mijn hoogtepuntjes in de zwangerschap, maar buiten die afspraken voel ik me helemaal niet zo stralend en heerlijk zwanger.
Ik ben echt vreselijk moe. Ik was sowieso al chronisch vermoeid, maar nu is de vermoeidheid zo overheersend dat ik mijn werk niet heel goed meer doe en ook niet meer zo'n leuke moeder en vrouw ben momenteel. Ik ben nog altijd dagelijks misselijk en ik heb een speeksel productie waar je U tegen zegt. De hele dag loopt mijn mond vol speeksel, waar ik nog misselijker van wordt. Ik werk 32 uur, wat me vreselijk zwaar valt en daarnaast probeer ik nog energie op te brengen voor mijn gezin en huishouden. Dat laatste laat ik al weken verslonzen, waardoor ik me ook nog eens waardeloos voel. Want een zwangerschap is geen ziekte, ook ik moet het aankunnen om het allemaal te doen. Toch?
Fulltime werken, je huishouden bijhouden, je man en kind liefde en aandacht geven en daarnaast misschien ook nog een beetje tijd voor jezelf. Zo hoort het. Zo zie ik het bij andere zwangeren. Maar nee hoor, ik moet weer klagen. Mijn leven voelt nu als een constant elkaar opvolgend werken en slapen. En soms nog wat tijd met mijn gezin, als ik dan niet al in slaap ben gevallen.
Ik ben niet meer vrolijk. Ik voel me neerslachtig en wil het liefst gewoon met rust gelaten worden. In bed liggen, slapen en pas weer wakker worden als ik me beter voel. Niet meer zo letterlijk ziek van vermoeidheid.
Maar dat kan niet. Dus als ik op het werk ben doe ik vrolijk en laat ik niet merken hoe rot ik me voel. Thuis probeer ik niet constant een feeks te zijn en zodra het kan ga ik op bed. Zodat de dagen niet zo lang duren.
Anoniem
Wat een lieve reactie. Ik heb niet de ballen gehad het aan mn gyn te vertellen of mijn werkgever. Maar ik heb wel de huisarts gebeld. Waarschijnlijk krijgt mn gyn het dan ook te horen. Mijn werk is op uitzendbasis. Als je te vaak of te lang ziek bent lig je eruit. Ik kan mn baan niet verliezen. Ook zwangere mogen ze eruit werken. Dus dat durf ik echt niet. Wel heb ik een rock bottom moment gehad en er is echt snel Hulp nodig. Dankje voor je reactie!
Anoniem
Het is helemaal niet raar hoor dat je je zo voelt, die hormonen helpen ook allemaal niet mee. Wat betreft die vermoeidheid, dat is een officieel zwangerschapssymptoom wat ook door bedrijfsartsen word erkend. Ik kreeg zelf met 20 weken een afspraak bij 1 (nadat ik al weken op het einde van mijn Latijn liep, maar het niet durfde te zeggen omdat ik pas net bij die baan was begonnen...) De bedrijfsarts zei direct dat ze 1 er meer last van heeft dan de ander, maar dat het absoluut serieus genomen moest worden. Ik hoefde accuut geen onregelmatigheid meer te lopen en mocht 2 tot 4 uur werken. afhankelijk van mijn gevoel. Soms haalde ik wel de 4 uur, soms maar met moeite de 2. Maar het deed mij erg goed en ik kreeg langzaam aan weer meer energie terug en kon weer meer van mijn man (hij ook van mij) en het aanstaande kindje genieten. Heel even dacht ik: wat zullen mijn collega's wel niet denken, maar die riepen allemaal: jij en je kindje gaan voor! pas goed op jezelf, een ander doet het niet! En dat is ook zo. Je moet goed voor jezelf zorgen en uit die verplichtingen-modus stappen, hoe moeilijk dat ook is. Jij bent belangrijk en dus moet je nadenken over wat je nodig hebt om je weer beter te voelen en dan stappen ondernemen. Ook moet je het je verloskundige vertellen, want als er niets veranderd heb je ook meer risico op een (postnatale) depressie en daar zit je al helemaal niet op te wachten. Succes in ieder geval!