Eindelijk heb ik een buikje!

Eindelijk heb ik een buikje..

Elke vrouw droomt er van om mama te worden, al had ik vroeger altijd gezegd dat ik een kindje wilde adopteren.

De gedachte dat ik zwanger zou zijn, en zou moeten bevallen was verschrikkelijk..

Die gedachte verdween toen heel wat vriendinnen aan een gezinnetje begonnen.

Al snel was het ook voor mij duidelijk : ik wil een kindje!

In maart besloot ik om na 10 jaar te stoppen met de pil.

Ik dacht dat er wel wat maanden voorbij zouden gaan voordat ik zwanger zou zijn.

Twee maanden later was ik zwanger : het zou een echte winterbaby worden.

19 juni mochten we als fiere toekomstige ouders voor het eerst bij de gynaecoloog. Vol spanning wachtend in de wachtzaal, riep de dokter ons binnen. Ik stelde het goed, geen bloedingen, niet misselijk, kortom ik voelde mij geweldig.. Wat voor ons een fantastisch moment zou worden, bleek al snel een nachtmerrie. Op de echo was een vruchtzak te zien, maar geen vruchtje...

Mijn wereld stortte in!

Er waren zoveel vragen die door mijn hoofd spookten, maar de belangrijkste : ‘waarom ik?’ Het bleek de natuur te zijn, tot zover het antwoord op mijn vraag... Ik dacht altijd zolang ik geen bloedverlies of krampen heb, heb ik een goede zwangerschap..

De dokter wilde mij na een week nog eens terugzien voor de zekerheid, maar ook hier was nog steeds geen vruchtje te zien. Ik werd voor de keuze gesteld : wachten tot het spontaan komt, een curettage of medicatie om de miskraam op te wekken. Ik wilde alles zo snel mogelijk achter de rug hebben, dus een curettage was voor mij de beste oplossing.

De gynaecoloog stelde voor om 2 dagen medicatie vaginaal op te steken en mij alsnog in te plannen voor een curettage. Mocht de medicatie zijn gewenste effect niet hebben, kon ik onmiddellijk de ingreep ondergaan. Ik stak gedurende twee dagen telkens 2 tabletten op ‘s morgens en ‘s avonds. Voorbereidend op hevige krampen en bloedverlies, had de medicatie niet het gewenste effect.

Vrijdagochtend ging ik met een bang hartje het dagziekenhuis binnen. Wenend liet ik mijn vriend achter en volgde ik de verpleegster tot aan mijn bedje. De tranen bleven van mijn wangen rollen tot aan de operatietafel. Mijn besef kwam meer en meer boven : ik zou wakker worden en niet meer zwanger zijn! ‘Waarom ik?’

Na een korte algemene verdoving werd ik wakker en ik voelde mij goed.. Was ineens dat besef dan weg?Neen, helemaal niet, maar nu kon ik terug opnieuw beginnen. Een hoofdstuk dat ik kon afsluiten met hopelijk een mooie toekomst die ons tegemoet zou komen.

Ik had een heftige periode achter de rug.

Ondanks ik heel veel steun en troostende woorden kreeg, waren er heel veel mensen die niet de juiste woorden vonden.. ‘Je hebt nog tijd, je bent nog jong’, ‘Je bent toch snel zwanger geraakt, dat zal nu ook wel lukken’

Allemaal goed bedoelde woorden, waar je op dat moment niets aan hebt..

We wisten dat we geen pauze zouden inlassen en gewoon verder gaan om onze droom waar te maken.

19 augustus 2020 : De dag waarop mijn papa 50 jaar zou geworden zijn en de dag waarop ik ontdekte dat ik opnieuw zwanger was..

Heeft hij mij geholpen en ervoor gezorgd dat het opnieuw snel kon lukken?

Mijn geluk kon niet op, al wist ik niet of ik wel al blij mocht zijn. Wat als het weer mis gaat? Wat als de test niet betrouwbaar is..                                                     

Weer zoveel vragen die door mijn hoofd spookten..

Ik maakte al snel een afspraak met de gynaecoloog, en kon op 6 weken langsgaan..

Dinsdagochtend 1 september werd ik wakker met hevige krampen. Ik dacht dat ik gewoon naar het toilet moest gaan en dit wel over zou gaan..

De pijn die ik had kon ik heel moeilijk omschrijven.

Ik maakte mijn vriend wakker, en al snel waren we op weg naar het ziekenhuis. Ik stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan waar ik gevolgd werd, zo kon de gynaecoloog ook kijken of de baby in orde was.

Na een heel vlotte ontvangst en begeleidingen op de spoedgevallen, zag ik mijn gynaecoloog.. Opnieuw een hele grote teleurstelling : hij zag niets, enkel bloed in mijn buik..

Het enige wat hij kon zeggen was dat er heel weinig hoop was...

Het leek erop dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap aan het doen was..

Een kijkoperatie was de enige oplossing om het bloed weg te halen en een duidelijke diagnose te stellen..    Ik werd onmiddellijk klaargemaakt voor de operatie.  Nog voor ik kon bekomen van alle emotie, stonden er 2 verpleegsters aan mijn bed om mij naar het operatiekwartier te brengen.

Na de kijkoperatie kwam mijn gynaecoloog alvast naar mijn kamer. Uiteindelijk bleek hij de hoop nog niet op te geven. Hij heeft een halve liter bloed kunnen weghalen, en wilde mij de week erna terugzien voor een controle.

Mijn hoop was weg.

Wat is de kans dat hij volgende week iets zou zien.

De week erna ging ik met een bang hartje terug, dit om mezelf te beschermen. Wonder boven wonder was er een vruchtzak, vruchtje en kloppend hartje zien.

Wat een opluchting, ik ben gewoon zwanger!

De weken die volgden bleven stressvol..                Telkens toch weer die angst om slecht nieuws te krijgen.

Na een heel zware periode van onzekerheid kan ik eindelijk genieten!

Ik ben momenteel 22 weken zwanger, krijg een buikje en begin de baby te voelen : wat een zalig gevoel!

Ik weet dat er heel veel vrouwen zijn die dit meemaken, en er niet over durven praten. Aangezien veel mensen wisten dat ik zwanger was, moest ik ook vertellen over de miskraam.

Ik was blij dat zoveel mensen het wisten, want voor mij was dit helemaal geen taboe.

Ik zat ook in een facebookgroep, waar er heel wat vrouwen hetzelfde hadden meegemaakt. Dit was voor mij ook een steun/troost dat ik er zeker niet alleen voor stond.

Voor alle vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt, praat erover!