Eindelijk goed nieuws! (#11)

In mijn vorige blog schreef ik dat we een chromosoomonderzoek laten uitvoeren. 

De uitslag laat drie maanden op zich wachten. In de tussentijd gaat het steeds beter met me. Ik ben weer aan het hardlopen en merk dat de muren zo langzamerhand op me afkomen thuis (een teken dat ik mezelf weer word). Ik besluit dat ik weer wil gaan werken. Ik heb nog een afspraak met mijn "mevrouwtje" en ik bespreek m'n wens om weer te gaan werken met haar. Verveling komt mijn (geestelijke) herstel niet ten goede dus langzaam aan weer beginnen met werken lijkt een wijs besluit. Ik meld me bij de bedrijfsarts en we maken een reintegratie plan. Ook besluiten mijn "mevrouwtje" en ik dat we elkaar niet langer hoeven te zien. Het gaat echt goed met me. 

Ik geef tijdens het laatste gesprek aan dat ik nog steeds heel graag een tweede kindje wil maar het gewoonweg niet aan durf. Zoveel verdriet als ik de afgelopen tijd te verduren heb gehad kan ik echt niet nog een keer aan. 

Zo lang we wachten op de uitslag van het chromosoom onderzoek gaan we niet opnieuw zwanger proberen te worden maar wie weet wat de toekomst brengt. Als we ooit weer gaan proberen zwanger te raken zal dat enorm veel onzekerheid en angst met zich meebrengen. Ik spreek af dat ik als ik ooit weer de behoefte voel om te praten contact met haar opneem.

Ongeveer een week of tien na Puck haar geboorte werk ik weer volledig. Ik kan het verhaal vertellen zonder in tranen uit te barsten en langzaam aan begint de angst voor een zwangerschap overgenomen te worden door de diep gekoesterde wens voor een broertje of zusje. Ik denk dat iedereen kan beamen dat als je eenmaal een wens hebt voor een tweede dat deze wens net zo sterk is als de wens voor een eerste. Mijn gezin voelt niet af. Een collega van me omschreef het ooit precies goed: "met één kind zijn we een stel met een kind, met twee kinderen zijn we een gezin." Ik ben ontzettend blij met mijn man en dochterlief. Maar toch. Ik gun mijn dochter een broertje of zusje. Ik gun haar iemand om op terug te vallen als wij er niet meer zijn. Iemand om mee op te groeien. En ik gun onszelf de enorme liefde voor en het onbeschrijfelijke gevoel van een kindje. Bij tijd en wijle overvalt de angst me dat dit niet gaat gebeuren. Ook raken steeds meer vriendinnen zwanger van de tweede. Ook de vriendinnen die de eerste later kregen dan wij dochterlief kregen. Heel confronterend. Mijn man is niet zo van het nadenken over hypothetische situaties maar ik wel. Regelmatig praten we over de toekomst zonder er echt iets over te zeggen. Komt er wel of niet nog een kindje, durven we het nog wel aan? Voor mij lastig om in die onzekerheid te zitten maar meer kan je niet doen. De toekomst is niet te voorspellen. En misschien is dat maar goed ook. 

Na drie maanden komt dan eindelijk de uitslag van het onderzoek. Met zwetende handjes zitten we weer bij de gyneacoloog. Deze keer geen diepe zucht voordat ze met de uitslag komt. Goed nieuws! De afwijking die bij Puck gevonden is heb ik ook in mijn chromosomen. Het feit dat ik gewoon normaal ben (hoewel mijn man die mening niet helemaal deelt ????) maakt dat de afwijking in de chromosomen geen reden is voor een verhoogd risico op miskramen, gehandicapte kindjes of complicaties. En dus ook niet de reden voor het "ongeluk" dat ons is overkomen. Het gaat om een onschuldige variatie. De conclusie luidt dat we gewoon twee keer ontzettend veel pech hebben gehad. We zijn ontzettend blij met deze uitslag en ondanks alles durven we het toch weer aan om opnieuw zwanger proberen te worden. De condooms gaan weer achter slot en grendel en een nieuwe lading ovulatietesten wordt ingeslagen. Here we go again!